Ho Chi Minh City (Saigon)
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
11 Augustus 2017 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Vandaag zijn Mark en ik om 10:30 uur aan boord gestapt van het vliegtuig van Vietnam Airlines dat ons naar Ho Chi Minh City zou brengen. Na een rustige vlucht kwamen we daar om 12:00 uur aan.
We werden door Henry naar ons hotel gebracht, waarna we de middag vrij hadden om de stad te verkennen. Henry liet ons echter niet gaan nadat hij ons enkele instructies had gegeven:
1.) Niet eten van de straat. We hebben het dan over het streetfood dat verkocht wordt vanuit kleine kraampjes/stalletjes. (Het verbaasde ons dat dit niet kon. Aangezien we dit in andere steden wel hebben gedaan.)
2.) Houd je tassen in de gaten. Zakkenrollers zijn hier heel actief. Ook dat was een first voor ons hier in Vietnam.
3.) Marktbedienden, straatverkopers en schoenenpoetsers zijn hier zeer agressief. Wijs ze duidelijk en kordaat af.
4.) Loop niet met je telefoon in je handen rond. Ik citeer Henry: "An alibabba guy will rip it out of your hands and run away with it."
Met de adviezen van Henry zijn Mark en ik door de stad gaan wandelen. En onze eerste indruk is eigenlijk helemaal niet positief. De mensen zijn vergeleken met de rest van het land erg agressief en gehaast. Hoewel het verkeer in Hanoi veel drukker was, is oversteken hier in Saigon dood eng. Mensen komen met een rotvaart op je afgereden en als je niet snel aan de kant gaat, rijden ze je gewoon raak.
Daarnaast voelt de stad niet aan als een Aziatische stad. In ieder blok kom je een McDonald's, Starbucks, Burger King of Dunkun Donuts tegen. Daarnaast zitten hier veel andere Westerse winkels als de Zara, H&M en Old Navy.
In tegenstelling tot Hanoi lijkt het leven hier gericht op economische groei. Op verschillende plekken zie je zakenmannen zitten met een laptop voor hun neus of in vergadering met andere zakenmannen.
Mark en ik "sparen" Hard Rock Café bezoekjes. En hier in Saigon zit er een. We zijn daar eerst gaan lunchen, voordat we de rest van de stad zouden gaan verkennen. Met volle buiken zijn we daarna door de stad gaan lopen, waarbij we de Notre Dame (dat ding zetten die Fransen overal neer) hebben gezien en de markt hebben bezocht.
Het viel ons op dat Ho Chi Minh eigenlijk geen sfeer heeft. Zowel in Hanoi als Hoi an had je prachtige oude panden staan. Beide steden waren dan ook heel sfeervol. Hier heb je wel enkele kleine pareltjes er tussen zitten, maar ze worden overschreeuwd door metershoge wolkenkrabbers en sobere, moderne gebouwen.
In de markt werden we inderdaad gek van de agressieve verkopers, we waren nog geen tien minuten binnen, toen we beslisten om weg te gaan. Ondertussen ging ik me ook steeds beroerder voelen. Het leek ons daarom verstandig om terug naar het hotel te lopen, waar ik even kon slapen, in de hoop dat ik me dan 's avonds fit genoeg zou voelen om eventueel te gaan stappen.
Op de terugweg kwamen we veel mensen met een beperking tegen. Dit zijn veelal sporen van de dertig jarige oorlog met Amerika. Door het gebruik van Napalm en andere chemische bommen, worden er nu nog steeds verminkte kinderen geboren en dat zie je terug in het straatbeeld.
Terwijl Mark zich, door middel van het lezen van de lonely planet, verder verdiepte in de stad. Heb ik even liggen slapen.
Toen ik wakker werd voelde ik me echter nog niet veel beter. Toch wilde ik nog even met Mark de stad in om te eten en nog wat van de omgeving te zien. We zijn terecht gekomen in Ben Thanh Street Food Market. Dit is een grote hal met allerlei verschillende voedselkraampjes. Je kiest wat je wilt eten, ontdekt je plekje ergens tussen de mensenmassa en het personeel komt je eten brengen. Dit was de eerste plek binnen Ho Chi Minh City wat sfeervol was en opeens bevonden we ons weer in Azië.
Tijdens het rondlopen over de markt begon echter alles om me heen te draaien en daarom hebben we gauw wat gegeten en zijn we terug gegaan naar het hotel. We komen sowieso nog terug in deze stad. Hopelijk kunnen we dan wel het nachtleven verkennen.
Nog een laatst leuk feitje, voordat ik de lobby van het hotel inruil voor mijn bed in de hotelkamer. Tijdens het lezen heb je misschien wel gezien dat ik de ene keer spreek over Saigon en de andere keer over Ho Chi Minh City. De stad heette tot 1976 Saigon. Nadat de Amerikanen verslagen waren door de Viet Cong, heeft Saigon de naam Ho Chi Minh City gekregen. De naam van de toenmalige president. De Noord Vietnamezen noemen deze stad Ho Chi Minh City. De Zuid Vietnamezen noemen het Saigon. Dit, omdat deze naam nog steeds gebruikt wordt door ouders en grootouders. Daarnaast merk je, dat de Zuid Vietnamezen minder hadden met president Ho Chi Minh (en zijn communistische beweging). Mark en ik vermoeden dat er onderhuids nog steeds een verschil heerst in politieke overwegingen, maar dat er ondanks dit verschil wel een poging wordt gedaan om van Vietnam een samenhorigheid land te maken.
We werden door Henry naar ons hotel gebracht, waarna we de middag vrij hadden om de stad te verkennen. Henry liet ons echter niet gaan nadat hij ons enkele instructies had gegeven:
1.) Niet eten van de straat. We hebben het dan over het streetfood dat verkocht wordt vanuit kleine kraampjes/stalletjes. (Het verbaasde ons dat dit niet kon. Aangezien we dit in andere steden wel hebben gedaan.)
2.) Houd je tassen in de gaten. Zakkenrollers zijn hier heel actief. Ook dat was een first voor ons hier in Vietnam.
3.) Marktbedienden, straatverkopers en schoenenpoetsers zijn hier zeer agressief. Wijs ze duidelijk en kordaat af.
4.) Loop niet met je telefoon in je handen rond. Ik citeer Henry: "An alibabba guy will rip it out of your hands and run away with it."
Met de adviezen van Henry zijn Mark en ik door de stad gaan wandelen. En onze eerste indruk is eigenlijk helemaal niet positief. De mensen zijn vergeleken met de rest van het land erg agressief en gehaast. Hoewel het verkeer in Hanoi veel drukker was, is oversteken hier in Saigon dood eng. Mensen komen met een rotvaart op je afgereden en als je niet snel aan de kant gaat, rijden ze je gewoon raak.
Daarnaast voelt de stad niet aan als een Aziatische stad. In ieder blok kom je een McDonald's, Starbucks, Burger King of Dunkun Donuts tegen. Daarnaast zitten hier veel andere Westerse winkels als de Zara, H&M en Old Navy.
In tegenstelling tot Hanoi lijkt het leven hier gericht op economische groei. Op verschillende plekken zie je zakenmannen zitten met een laptop voor hun neus of in vergadering met andere zakenmannen.
Mark en ik "sparen" Hard Rock Café bezoekjes. En hier in Saigon zit er een. We zijn daar eerst gaan lunchen, voordat we de rest van de stad zouden gaan verkennen. Met volle buiken zijn we daarna door de stad gaan lopen, waarbij we de Notre Dame (dat ding zetten die Fransen overal neer) hebben gezien en de markt hebben bezocht.
Het viel ons op dat Ho Chi Minh eigenlijk geen sfeer heeft. Zowel in Hanoi als Hoi an had je prachtige oude panden staan. Beide steden waren dan ook heel sfeervol. Hier heb je wel enkele kleine pareltjes er tussen zitten, maar ze worden overschreeuwd door metershoge wolkenkrabbers en sobere, moderne gebouwen.
In de markt werden we inderdaad gek van de agressieve verkopers, we waren nog geen tien minuten binnen, toen we beslisten om weg te gaan. Ondertussen ging ik me ook steeds beroerder voelen. Het leek ons daarom verstandig om terug naar het hotel te lopen, waar ik even kon slapen, in de hoop dat ik me dan 's avonds fit genoeg zou voelen om eventueel te gaan stappen.
Op de terugweg kwamen we veel mensen met een beperking tegen. Dit zijn veelal sporen van de dertig jarige oorlog met Amerika. Door het gebruik van Napalm en andere chemische bommen, worden er nu nog steeds verminkte kinderen geboren en dat zie je terug in het straatbeeld.
Terwijl Mark zich, door middel van het lezen van de lonely planet, verder verdiepte in de stad. Heb ik even liggen slapen.
Toen ik wakker werd voelde ik me echter nog niet veel beter. Toch wilde ik nog even met Mark de stad in om te eten en nog wat van de omgeving te zien. We zijn terecht gekomen in Ben Thanh Street Food Market. Dit is een grote hal met allerlei verschillende voedselkraampjes. Je kiest wat je wilt eten, ontdekt je plekje ergens tussen de mensenmassa en het personeel komt je eten brengen. Dit was de eerste plek binnen Ho Chi Minh City wat sfeervol was en opeens bevonden we ons weer in Azië.
Tijdens het rondlopen over de markt begon echter alles om me heen te draaien en daarom hebben we gauw wat gegeten en zijn we terug gegaan naar het hotel. We komen sowieso nog terug in deze stad. Hopelijk kunnen we dan wel het nachtleven verkennen.
Nog een laatst leuk feitje, voordat ik de lobby van het hotel inruil voor mijn bed in de hotelkamer. Tijdens het lezen heb je misschien wel gezien dat ik de ene keer spreek over Saigon en de andere keer over Ho Chi Minh City. De stad heette tot 1976 Saigon. Nadat de Amerikanen verslagen waren door de Viet Cong, heeft Saigon de naam Ho Chi Minh City gekregen. De naam van de toenmalige president. De Noord Vietnamezen noemen deze stad Ho Chi Minh City. De Zuid Vietnamezen noemen het Saigon. Dit, omdat deze naam nog steeds gebruikt wordt door ouders en grootouders. Daarnaast merk je, dat de Zuid Vietnamezen minder hadden met president Ho Chi Minh (en zijn communistische beweging). Mark en ik vermoeden dat er onderhuids nog steeds een verschil heerst in politieke overwegingen, maar dat er ondanks dit verschil wel een poging wordt gedaan om van Vietnam een samenhorigheid land te maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
