Vietnam war
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
14 Augustus 2017 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Iedereen heeft waarschijnlijk wel eens een film gezien over de Vietnam oorlog. Een van de eerste films die ik zelf gezien heb was denk ik 'Goodmorning Vietnam' met Robin Williams.
Wie zich enigszins verdiept heeft in de Vietnamese oorlog, zal waarschijnlijk tot de conclusie komen dat dit een heel foute oorlog is geweest.
Vandaag zijn Mark en ik ons verder gaan verdiepen in deze oorlog. We begonnen daarom onze dag in een gebied vlakbij Saigon, waar de Amerikanen veelvuldig gebruik hebben gemaakt van Agent Orange. In dit gebied wonen nog steeds veel getroffen slachtoffers. De mensen hebben zichtbare lichamelijke beperkingen, maar bij velen zijn ook de hersenen ernstig aangetast. Deze slachtoffers en hun nakomelingen zullen nog vier generaties lang last hebben van de lichamelijke gevolgen van deze chemische troep.
Mark en ik mochten in deze omgeving een kijkje nemen in een werkplaats wat werd gerund door de slachtoffers van Agent Orange. Je kunt deze werkplaats vergelijken met de dagbesteding bij ons binnen de gehandicaptenzorg. Alleen zijn er geen vaste begeleiders aanwezig, maar zijn er verschillende studenten uit de stad, die in hun vrije tijd de mensen komen ondersteunen bij hun werk. De mensen maken hier van eenden eischalen, schelpen en verf prachtige kunstwerken. Een van de slachtoffers leidde ons rond en liet ons zien hoe de verschillende kunstwerken gemaakt werden. Deze worden verkocht en de opbrengst ervan gaat naar de organisatie. Inmiddels zijn er al drie van deze werkplaatsen in Vietnam.
Mark en ik besloten een kunstwerkje te kopen om de organisatie te steunen. Daarna vertrokken naar de Cu Chi tunnels. Dit is de plek waar de Viet Cong (VC) zich ondergronds verstopte voor de Amerikanen.
Toen Mark en ik het terrein opliepen, hoorden we in de verte geweerschoten. Ik vond dit geluid zeer angstaanjagend. Het greep me letterlijk bij de keel.
We werden meegenomen naar een rietenhut waar we een film over de oorlog kregen te zien. Daarna konden we het terrein verkennen. Eerst werden we meegenomen naar een verstopplek van de VC. Dit was een piepklein gat in de grond van 30 bij 50 centimeter met een luikje er op. Onder de ingang zat een grotere ruimte waar de persoon zich kon verstoppen. Wanneer er Amerikanen aankwamen konden ze omhoog komen en de hen uitschakelen. Mark heeft zich ook even verstopt. Hij beschreef de ruimte aljs krap en erg donker. Op het moment dat Mark weer bovengronds was, werden ons verschillende boobytraps getoond. Bij de ene liep je nog vervelendere verwondingen op dan bij de ander. Daarna, op een plekje verderop, zagen we een verlaten Amerikaanse tank en verschillende VC en Amerikaanse wapens en bommen. Op deze plek had je ook een schietbaan liggen, waar je de gelegenheid kreeg om met een wapen te schieten. Hier gingen mijn nekharen recht overeind staan. Zo vreselijk dat ik het vond, maar Mark wilde heel graag met een wapen schieten. Natuurlijk moest dit visueel vastgelegd worden, dus ik kwam er niet onderuit om mee de schietbaan op te lopen. Verderop stonden al wat mensen te schieten en de luchtdruk en het harde geluid wat van hun schoten afkwam, maakte dat ik stond te trillen op mijn benen. De tranen stonden letterlijk in mijn ogen. Toeristen stonden te schieten met wapens waar jaren geleden verschillende mensen mee zijn vermoord. Ik begrijp de adrenaline die vrij komt bij mensen om dit te kunnen proberen, maar etisch gezien vind ik het ongelofelijk fout. Afijn... Ik wilde Mark zijn plezier niet ontnemen, dus toen zijn wapen opgesteld stond heb ik de camera aangezet en zijn schoten gefilmd. Terwijl ik dit deed vlogen de hulzen om mijn oren. Bij ieder schot begon ik harder te trillen en bij ieder schot ben ik een stapje verder achteruit gegaan. Het geluid, de knal, de geur. Allemaal zo angstaanjagend!
Na Mark zijn momentje van spelen met een pistool, zijn we een van de tunnels in gegaan. De enige manier waarop je jezelf hier kon verplaatsen was in squathouding. Met 38°C en een luchtvochtigheid van ruim 80% en beduidend minder zuurstof in de tunnels, is dit een pittige opgave. Ik was dan ook erg opgelucht toen het donkere van de tunnels weer ruimte maakte voor zonlicht.
Toen we buiten stonden hebben we een typische maaltijd uit de tijd van de oorlog mogen proeven, bestaande uit tapioca en een dip van zout, suiker en pinda's. Daarna zijn we richting de stad gereden waar we hebben geluncht om vervolgens een bezoek aan het War museum te brengen.
Het bezoek aan dit museum was heel indrukwekkend. Voordat je naar binnen gaat krijg je een waarschuwing. De foto's die binnen hangen zijn namelijk gruwelijk. Mark en ik namen eerst een kijkje in de War Crime Room. De foto's die ik daar gezien heb zullen mijn kijk op de Vietnamese oorlog voor altijd doen veranderen. Gruwelijke afbeeldingen van vermoorde kinderen, vrouwen en andere Vietnamese, onschuldige burgers. Er worden foto's getoond van onder andere een trotse soldaat, die het lichaam van een jongen omhoog houdt, welke geraakt is door een bom. Ik zal niet ingaan op de details, maar het enige dat nog als lichaam te herkennen was, was zijn hoofd. Er worden foto's getoond van mannen, die door de Amerikanen achter de tank zijn meegesleurd, totdat zij het leven lieten. Foto's van burgers die door Amerikanen levend uit helikopters worden gegooid en foto's van mensen die door de Napalm vreselijk verbrand zijn of zelfs verkoold. De foto die mij het meest raakte was de foto waaronder het volgende vermeld stond: "Dit zijn enkele burgers uit een dorp. De GI's hielden ze onder vuur. Ik vroeg hen te wachten met schieten. Ik nam de foto. Toen ik me omdraaide hoorde ik de rifles schieten. In mijn ooghoeken zag ik de lichamen vallen, maar ik durfde me niet meer om te draaien."
Op de foto zag je een groepje vrouwen staan met jonge kinderen. De angst en de paniek in hun ogen gaf zelfs mij, ruim veertig jaar na dato, een koud, misselijkmakend gevoel van angst. De tranen stond in mijn ogen, terwijl ik de ene na de andere foto's zag passeren met gruwelijke oorlogsmisdaden.
Leuzen als: "Als het dood is, is het de Viet Cong" en "We schieten ze terug naar de steentijd" gaven aan hoe psychisch ziek de Amerikaanse soldaten waren. Een foto, van enkele onthoofde Vietnamezen met trotse Amerikanen erbij, onderschreef dit ook: This picture shows exactly what the brass want you to do in the Nam. The reason for printing this picture is not to put down G.I.'s but rather to illustrate the fact that the army can really fuck over your mind of you let it. It's up to you, you can put it in your time just trying to make it back in one piece or you can become a psycho like the Lifer (E-6) into the picture who really digs this kind of shit. It's your choice.
Van de War Crime Room liepen we naar de Agent Orange Room, waar de lichamelijke gevolgen van de verschillende gebruikte chemische stoffien waren vastgelegd. De muur hing vol met (ik vind het naar om te schrijven) misvormde mensen. Van mensen met dubbele knieën en ellebogen, tot mensen met ernstige misvormingen in hun gezicht. Mensen zonder ogen, mensen met ernstige gezwellen, kinderen met halve lichamen, kinderen met halve hoofden en mensen en kinderen met spasme en aangeboren hersenletsel.
We leerden dat er 80 miljoen liter toxische chemische stoffen zijn uitgestrooid over 3.06 miljoen hectare. 61% daarvan was Agent Orange.
Er hingen voor en na foto's in de ruimte, waarop je kon zien dat complete bossen waren weggevaagd. Ook hing er een kaart waarop te zien was waar de Agent Orange gesproeid was. Op sommige plekken hebben ze wel meer als vier keer gesproeid.
We bezochten nog enkele andere kamers, waarin andere feiten over de oorlog werden beschreven. De laatste ruimte was gericht op de nasleep van de oorlog.
Tussen 1975 en 2002 zijn er nog ruim 42.000 Vietnamezen omgekomen door landmijnen en ruim 62.000 gewonden gevallen. En nog steeds vallen er gewonden en doden als gevolg van deze landmijnen. Dit is ook de reden waarom wij tijdens het hiken gebruik hebben gemaakt van een gids. Wanneer je zelfstandig door de natuur gaat wandelen, is dan kans groot dat je op een landmijn trapt. Iets meer dan 5% van het land is definitief mijn vrij.
Enigszins onder de indruk van hetgeen we gezien hadden, zijn Mark en ik naar het Independence Palace gegaan.
Op deze plek hebben de Amerikanen de oorlog gecoördineerd. Op 30 april 1975 reden er twee tanks van de VC het terrein op, waarop Vietnam onafhankelijk werd verklaard.
Het gebouw is nog in originele staat gebleven, waardoor je een goed beeld krijgt van het leven van de toenmalige president. In de bunker staan nog de originele radiotransmitters en hoge frequentie communicatie middelen uit de tijd van de oorlog.
Het was allemaal heel indrukwekkend om te zien, maar aan het eind van de middag waren we toe aan iets anders. We verlieten het Independence Palace en vertrokken naar het hotel, waarna we na een frisse douche nog even de stad in gingen.
Wie zich enigszins verdiept heeft in de Vietnamese oorlog, zal waarschijnlijk tot de conclusie komen dat dit een heel foute oorlog is geweest.
Vandaag zijn Mark en ik ons verder gaan verdiepen in deze oorlog. We begonnen daarom onze dag in een gebied vlakbij Saigon, waar de Amerikanen veelvuldig gebruik hebben gemaakt van Agent Orange. In dit gebied wonen nog steeds veel getroffen slachtoffers. De mensen hebben zichtbare lichamelijke beperkingen, maar bij velen zijn ook de hersenen ernstig aangetast. Deze slachtoffers en hun nakomelingen zullen nog vier generaties lang last hebben van de lichamelijke gevolgen van deze chemische troep.
Mark en ik mochten in deze omgeving een kijkje nemen in een werkplaats wat werd gerund door de slachtoffers van Agent Orange. Je kunt deze werkplaats vergelijken met de dagbesteding bij ons binnen de gehandicaptenzorg. Alleen zijn er geen vaste begeleiders aanwezig, maar zijn er verschillende studenten uit de stad, die in hun vrije tijd de mensen komen ondersteunen bij hun werk. De mensen maken hier van eenden eischalen, schelpen en verf prachtige kunstwerken. Een van de slachtoffers leidde ons rond en liet ons zien hoe de verschillende kunstwerken gemaakt werden. Deze worden verkocht en de opbrengst ervan gaat naar de organisatie. Inmiddels zijn er al drie van deze werkplaatsen in Vietnam.
Mark en ik besloten een kunstwerkje te kopen om de organisatie te steunen. Daarna vertrokken naar de Cu Chi tunnels. Dit is de plek waar de Viet Cong (VC) zich ondergronds verstopte voor de Amerikanen.
Toen Mark en ik het terrein opliepen, hoorden we in de verte geweerschoten. Ik vond dit geluid zeer angstaanjagend. Het greep me letterlijk bij de keel.
We werden meegenomen naar een rietenhut waar we een film over de oorlog kregen te zien. Daarna konden we het terrein verkennen. Eerst werden we meegenomen naar een verstopplek van de VC. Dit was een piepklein gat in de grond van 30 bij 50 centimeter met een luikje er op. Onder de ingang zat een grotere ruimte waar de persoon zich kon verstoppen. Wanneer er Amerikanen aankwamen konden ze omhoog komen en de hen uitschakelen. Mark heeft zich ook even verstopt. Hij beschreef de ruimte aljs krap en erg donker. Op het moment dat Mark weer bovengronds was, werden ons verschillende boobytraps getoond. Bij de ene liep je nog vervelendere verwondingen op dan bij de ander. Daarna, op een plekje verderop, zagen we een verlaten Amerikaanse tank en verschillende VC en Amerikaanse wapens en bommen. Op deze plek had je ook een schietbaan liggen, waar je de gelegenheid kreeg om met een wapen te schieten. Hier gingen mijn nekharen recht overeind staan. Zo vreselijk dat ik het vond, maar Mark wilde heel graag met een wapen schieten. Natuurlijk moest dit visueel vastgelegd worden, dus ik kwam er niet onderuit om mee de schietbaan op te lopen. Verderop stonden al wat mensen te schieten en de luchtdruk en het harde geluid wat van hun schoten afkwam, maakte dat ik stond te trillen op mijn benen. De tranen stonden letterlijk in mijn ogen. Toeristen stonden te schieten met wapens waar jaren geleden verschillende mensen mee zijn vermoord. Ik begrijp de adrenaline die vrij komt bij mensen om dit te kunnen proberen, maar etisch gezien vind ik het ongelofelijk fout. Afijn... Ik wilde Mark zijn plezier niet ontnemen, dus toen zijn wapen opgesteld stond heb ik de camera aangezet en zijn schoten gefilmd. Terwijl ik dit deed vlogen de hulzen om mijn oren. Bij ieder schot begon ik harder te trillen en bij ieder schot ben ik een stapje verder achteruit gegaan. Het geluid, de knal, de geur. Allemaal zo angstaanjagend!
Na Mark zijn momentje van spelen met een pistool, zijn we een van de tunnels in gegaan. De enige manier waarop je jezelf hier kon verplaatsen was in squathouding. Met 38°C en een luchtvochtigheid van ruim 80% en beduidend minder zuurstof in de tunnels, is dit een pittige opgave. Ik was dan ook erg opgelucht toen het donkere van de tunnels weer ruimte maakte voor zonlicht.
Toen we buiten stonden hebben we een typische maaltijd uit de tijd van de oorlog mogen proeven, bestaande uit tapioca en een dip van zout, suiker en pinda's. Daarna zijn we richting de stad gereden waar we hebben geluncht om vervolgens een bezoek aan het War museum te brengen.
Het bezoek aan dit museum was heel indrukwekkend. Voordat je naar binnen gaat krijg je een waarschuwing. De foto's die binnen hangen zijn namelijk gruwelijk. Mark en ik namen eerst een kijkje in de War Crime Room. De foto's die ik daar gezien heb zullen mijn kijk op de Vietnamese oorlog voor altijd doen veranderen. Gruwelijke afbeeldingen van vermoorde kinderen, vrouwen en andere Vietnamese, onschuldige burgers. Er worden foto's getoond van onder andere een trotse soldaat, die het lichaam van een jongen omhoog houdt, welke geraakt is door een bom. Ik zal niet ingaan op de details, maar het enige dat nog als lichaam te herkennen was, was zijn hoofd. Er worden foto's getoond van mannen, die door de Amerikanen achter de tank zijn meegesleurd, totdat zij het leven lieten. Foto's van burgers die door Amerikanen levend uit helikopters worden gegooid en foto's van mensen die door de Napalm vreselijk verbrand zijn of zelfs verkoold. De foto die mij het meest raakte was de foto waaronder het volgende vermeld stond: "Dit zijn enkele burgers uit een dorp. De GI's hielden ze onder vuur. Ik vroeg hen te wachten met schieten. Ik nam de foto. Toen ik me omdraaide hoorde ik de rifles schieten. In mijn ooghoeken zag ik de lichamen vallen, maar ik durfde me niet meer om te draaien."
Op de foto zag je een groepje vrouwen staan met jonge kinderen. De angst en de paniek in hun ogen gaf zelfs mij, ruim veertig jaar na dato, een koud, misselijkmakend gevoel van angst. De tranen stond in mijn ogen, terwijl ik de ene na de andere foto's zag passeren met gruwelijke oorlogsmisdaden.
Leuzen als: "Als het dood is, is het de Viet Cong" en "We schieten ze terug naar de steentijd" gaven aan hoe psychisch ziek de Amerikaanse soldaten waren. Een foto, van enkele onthoofde Vietnamezen met trotse Amerikanen erbij, onderschreef dit ook: This picture shows exactly what the brass want you to do in the Nam. The reason for printing this picture is not to put down G.I.'s but rather to illustrate the fact that the army can really fuck over your mind of you let it. It's up to you, you can put it in your time just trying to make it back in one piece or you can become a psycho like the Lifer (E-6) into the picture who really digs this kind of shit. It's your choice.
Van de War Crime Room liepen we naar de Agent Orange Room, waar de lichamelijke gevolgen van de verschillende gebruikte chemische stoffien waren vastgelegd. De muur hing vol met (ik vind het naar om te schrijven) misvormde mensen. Van mensen met dubbele knieën en ellebogen, tot mensen met ernstige misvormingen in hun gezicht. Mensen zonder ogen, mensen met ernstige gezwellen, kinderen met halve lichamen, kinderen met halve hoofden en mensen en kinderen met spasme en aangeboren hersenletsel.
We leerden dat er 80 miljoen liter toxische chemische stoffen zijn uitgestrooid over 3.06 miljoen hectare. 61% daarvan was Agent Orange.
Er hingen voor en na foto's in de ruimte, waarop je kon zien dat complete bossen waren weggevaagd. Ook hing er een kaart waarop te zien was waar de Agent Orange gesproeid was. Op sommige plekken hebben ze wel meer als vier keer gesproeid.
We bezochten nog enkele andere kamers, waarin andere feiten over de oorlog werden beschreven. De laatste ruimte was gericht op de nasleep van de oorlog.
Tussen 1975 en 2002 zijn er nog ruim 42.000 Vietnamezen omgekomen door landmijnen en ruim 62.000 gewonden gevallen. En nog steeds vallen er gewonden en doden als gevolg van deze landmijnen. Dit is ook de reden waarom wij tijdens het hiken gebruik hebben gemaakt van een gids. Wanneer je zelfstandig door de natuur gaat wandelen, is dan kans groot dat je op een landmijn trapt. Iets meer dan 5% van het land is definitief mijn vrij.
Enigszins onder de indruk van hetgeen we gezien hadden, zijn Mark en ik naar het Independence Palace gegaan.
Op deze plek hebben de Amerikanen de oorlog gecoördineerd. Op 30 april 1975 reden er twee tanks van de VC het terrein op, waarop Vietnam onafhankelijk werd verklaard.
Het gebouw is nog in originele staat gebleven, waardoor je een goed beeld krijgt van het leven van de toenmalige president. In de bunker staan nog de originele radiotransmitters en hoge frequentie communicatie middelen uit de tijd van de oorlog.
Het was allemaal heel indrukwekkend om te zien, maar aan het eind van de middag waren we toe aan iets anders. We verlieten het Independence Palace en vertrokken naar het hotel, waarna we na een frisse douche nog even de stad in gingen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
