Mekong Delta
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
12 Augustus 2017 | Vietnam, Can Tho
Vanmorgen zijn Mark en ik om 08:00 uur vertrokken richting de Mekong Delta. Vanaf Saigon doe je hier ongeveer 2,5 uur over.
Om iets voor elven kwamen we daar aan en werden we met een traditionele boot naar een van de vele dorpjes gebracht. Daar zijn we op de fiets gestapt om de omgeving te bekijken. We zaten nog maar vijf minuten op de fiets toen we allebei helemaal tot rust kwamen. Wanneer je over de smalle paden en bruggen fietst, is het enige dat je hoort het kabbelen van het water, de wind die door de bomen waait en het zachte geroezemoes van pratende mensen dat uit de huizen komt.
Het leven oogt simpel hier. Langs de huizen hangen kledingstukken te drogen, die vrouwen net hebben gewassen. Kinderen zitten te spelen op de grond en de mannen zijn rondom het huis bezig met arbeid voor hun huis of de plantage.
Na een uur fietsen stoppen we bij de leider van het dorp. Hij is door de dorpsbewoners gekozen als leider en heeft de taak om te weten hoe het met zijn dorpsbewoners gesteld is. Het dorpje bestaat veelal uit ouderen. Veel jongeren zijn naar de grote stad verhuisd om een studie te volgen en er te gaan werken. Daar sparen zij, om vervolgens weer terug naar het dorp te keren en een mooi huis, met plantage voor hun familie te kopen. Dit brengt echter wel het risico met zich mee dat er geen toezicht is op de ouderen. De leider verzorgt daarom iedere dag een diner bij zijn huis. Alle ouderen verzamelen zich hier en wanneer er iemand niet verschijnt, weten ze dat er iets mis is. Bij het huis hangt ook een groot bord. Hier staan data en Namen op geschreven. Dot zijn de Namen bande mensen, die op dat moment niet in het dorp verblijven en dus niet langs kunnen komen voor het diner. Het dorp heeft ook bewoners die op het water verblijven. Zij hebben geen adres en kunnen niet iedere avond komen eten bij de leider. Daarom komen zij eens in de twee weken langs en doen zij verslag over hun situatie.
De mensen in dit dorp dragen zorg voor elkaar, op een manier waar wij veel van kunnen leren. Zo wordt er niet gehandeld met geld. Iedere dorpsbewoner verbouwt een ander soort voedsel en dit delen ze met elkaar. Zo heeft de een bijvoorbeeld thee, de ander rijst en weer een ander fruit. Aan ieder huis ligt een soort natuurlijke vijver. Wanneer deze bij vloed volloopt, komen er vissen in deze vijver terecht, met de naam elephant ear fish. Wanneer het eb wordt, komen de vissen, door de begroeiing, in de vijver vast te zitten. De bewoners geven de vissen dan te eten, zodat deze niet wegzwemmen bij vloed. De vissen worden gevoed, totdat ze groot genoeg zijn om te eten (deze vissen kunnen wel 10 kg worden). Er lopen ook kippen rond in het dorp. Deze zijn algemeen dorpsbezit. Wanneer iemand een kip nodig heeft voor het eten, mag hij deze slachten. Het eten dat bereid wordt, wordt vervolgens weer gedeelt onder de bevolking.
Wij mochten vanmorgen aanschuiven voor het ontbijt. Deze bestond uit rijstdonuts en waren erg smaakvol. Daarna stapten we weer op de fiets en reden we naar de andere kant van het dorp. Daar mochten we bij een oude mevrouw, van tachtig, binnen kijken. Zij woonde samen met haar dochter in een simpel huis. De dochter had ervoor gekozen niet te trouwen, zodat zij zorg kon dragen voor haar moeder.
Toen we de tuin binnen stapten, was de vrouw net begonnen met het maken van rijstpapier. Het rijst wordt gemalen met een grote vijzel, samen met wat water, waardoor er rijstmeel ontstaat. De vijzel die de vrouw gebruikte was al meer dan tweehonderd jaar oud. Zij had het geërfd van haar grootouders.
Om het rijstpapier te maken, hebben ze een soort pan met water op het vuur staan en daar overheen hebben ze een soort neteldoek. Met een grote lepel gieten ze dan in het midden van het doek het rijstmeel, dat vervolgens in een grote cirkel wordt uitgesmeerd. Daarna wordt er een rieten deksel op het geheel gezet. Het rijstmengsel heeft ongeveer tien seconden nodig om te garen, waarna het papier met een bamboestok en een soort deegroller van het neteldoek wordt gehaald.
De oude dame stond er op dat ik het ook even probeerde. De eerste stappen gingen nog wel. Het rijstpapier van het doek afhalen, dat zorgde voor meer problemen. De vrouw deed het zo makkelijk laten lijken. Gelukkig, met wat hulp van de vrouw, lukte het me toch om al het rijstpapier op de juist manier van de doek te halen. Daarna werden we naar een tafel gebracht waar we direct mijn eigen gemaakte rijstpapier kon proeven met wat sojasaus.
Terwijl we dit proefden, werden er nog meer lekkernijen op tafel gezet, zoals zelfgemaakte bananenjam en gedroogd rijstpapier. Alle producten smaakten zoet, maar Henry legde ons uit dat er absoluut geen suiker gebruikt wordt door de dorpsbewoners. Alle producten moeten puur natuur zijn. De zoetstoffen die zij gebruiken, komen uit plantaardige producten. Hier noemen ze die stof malt.
De dorpsbewoners mogen ook absoluut geen pesticiden gebruiken of andere chemische producten bij het verbouwen van hun producten. Om toch hun vruchten te beschermen, worden deze in papier en plastic gewikkeld. Alles in het dorp is dus puur natuur!
Na het bezoek aan de oude vrouw, zijn we op de boot gestapt, welke ons naar een restaurant zou brengen waar we de elephant ear fish konden proeven. Deze smaakte echt fantastisch!
Na de lunch zijn we gaan kijken op in een kokosnootfabriek. Daar maakten ze gepofte rijst, kokossnoepjes en andere zoete lekkernijen. Ook maakten ze daar "viagra". In Vietnam komen cobra's, gekko's en schorpioenen voor. Men geloofd dat als je deze samen brengt in alcohol (met het gif erbij) dat dit als viagra werkt voor de man. Met name de slangen worden gevangen door speciale jachthonden. Dit zijn zeer gespierde honden met een hoge intelligentie. De honden weten precies hoe ze een slang moeten vangen en volgen altijd hun baas op de plantage om hem tegen de slangen te beschermen.
In de fabriek kregen we eerst de zien hoe de verschillende producten gemaakt werden, daarna kregen we de mogelijkheid om deze te proeven. Mijn favoriete snack was de gedroogde gember. Mark vond de zwarte sesamsnoepjes het lekkerst.
Na ons bezoek aan de fabriek, werden we met de boot terug naar het vaste land gebracht. Met ongeveer een uur, kwamen we aan in Can Tho, waar we die nacht zouden verblijven.
Het bleek een klein, maar levendig stadje te zijn.
Mark en ik hebben 's avonds eerst wat gedronken in the gay scene van deze stad, om vervolgens in een soort grote hal wat te eten. Dit keer betaalden we voor twee bier en twee maaltijden €5,28. Dit was voor ons het laatste bedrag tot nu toe!
Dit doet me ook meteen afvragen waarom we in Nederland zoveel betalen.
Ma het avondeten zijn Mark en ik terug naar het hotel gegaan, omdat ik nog steeds niet helemaal fit ben. Daar hebben we op bed nog naar een film gekeken voordat we gingen slapen.
Om iets voor elven kwamen we daar aan en werden we met een traditionele boot naar een van de vele dorpjes gebracht. Daar zijn we op de fiets gestapt om de omgeving te bekijken. We zaten nog maar vijf minuten op de fiets toen we allebei helemaal tot rust kwamen. Wanneer je over de smalle paden en bruggen fietst, is het enige dat je hoort het kabbelen van het water, de wind die door de bomen waait en het zachte geroezemoes van pratende mensen dat uit de huizen komt.
Het leven oogt simpel hier. Langs de huizen hangen kledingstukken te drogen, die vrouwen net hebben gewassen. Kinderen zitten te spelen op de grond en de mannen zijn rondom het huis bezig met arbeid voor hun huis of de plantage.
Na een uur fietsen stoppen we bij de leider van het dorp. Hij is door de dorpsbewoners gekozen als leider en heeft de taak om te weten hoe het met zijn dorpsbewoners gesteld is. Het dorpje bestaat veelal uit ouderen. Veel jongeren zijn naar de grote stad verhuisd om een studie te volgen en er te gaan werken. Daar sparen zij, om vervolgens weer terug naar het dorp te keren en een mooi huis, met plantage voor hun familie te kopen. Dit brengt echter wel het risico met zich mee dat er geen toezicht is op de ouderen. De leider verzorgt daarom iedere dag een diner bij zijn huis. Alle ouderen verzamelen zich hier en wanneer er iemand niet verschijnt, weten ze dat er iets mis is. Bij het huis hangt ook een groot bord. Hier staan data en Namen op geschreven. Dot zijn de Namen bande mensen, die op dat moment niet in het dorp verblijven en dus niet langs kunnen komen voor het diner. Het dorp heeft ook bewoners die op het water verblijven. Zij hebben geen adres en kunnen niet iedere avond komen eten bij de leider. Daarom komen zij eens in de twee weken langs en doen zij verslag over hun situatie.
De mensen in dit dorp dragen zorg voor elkaar, op een manier waar wij veel van kunnen leren. Zo wordt er niet gehandeld met geld. Iedere dorpsbewoner verbouwt een ander soort voedsel en dit delen ze met elkaar. Zo heeft de een bijvoorbeeld thee, de ander rijst en weer een ander fruit. Aan ieder huis ligt een soort natuurlijke vijver. Wanneer deze bij vloed volloopt, komen er vissen in deze vijver terecht, met de naam elephant ear fish. Wanneer het eb wordt, komen de vissen, door de begroeiing, in de vijver vast te zitten. De bewoners geven de vissen dan te eten, zodat deze niet wegzwemmen bij vloed. De vissen worden gevoed, totdat ze groot genoeg zijn om te eten (deze vissen kunnen wel 10 kg worden). Er lopen ook kippen rond in het dorp. Deze zijn algemeen dorpsbezit. Wanneer iemand een kip nodig heeft voor het eten, mag hij deze slachten. Het eten dat bereid wordt, wordt vervolgens weer gedeelt onder de bevolking.
Wij mochten vanmorgen aanschuiven voor het ontbijt. Deze bestond uit rijstdonuts en waren erg smaakvol. Daarna stapten we weer op de fiets en reden we naar de andere kant van het dorp. Daar mochten we bij een oude mevrouw, van tachtig, binnen kijken. Zij woonde samen met haar dochter in een simpel huis. De dochter had ervoor gekozen niet te trouwen, zodat zij zorg kon dragen voor haar moeder.
Toen we de tuin binnen stapten, was de vrouw net begonnen met het maken van rijstpapier. Het rijst wordt gemalen met een grote vijzel, samen met wat water, waardoor er rijstmeel ontstaat. De vijzel die de vrouw gebruikte was al meer dan tweehonderd jaar oud. Zij had het geërfd van haar grootouders.
Om het rijstpapier te maken, hebben ze een soort pan met water op het vuur staan en daar overheen hebben ze een soort neteldoek. Met een grote lepel gieten ze dan in het midden van het doek het rijstmeel, dat vervolgens in een grote cirkel wordt uitgesmeerd. Daarna wordt er een rieten deksel op het geheel gezet. Het rijstmengsel heeft ongeveer tien seconden nodig om te garen, waarna het papier met een bamboestok en een soort deegroller van het neteldoek wordt gehaald.
De oude dame stond er op dat ik het ook even probeerde. De eerste stappen gingen nog wel. Het rijstpapier van het doek afhalen, dat zorgde voor meer problemen. De vrouw deed het zo makkelijk laten lijken. Gelukkig, met wat hulp van de vrouw, lukte het me toch om al het rijstpapier op de juist manier van de doek te halen. Daarna werden we naar een tafel gebracht waar we direct mijn eigen gemaakte rijstpapier kon proeven met wat sojasaus.
Terwijl we dit proefden, werden er nog meer lekkernijen op tafel gezet, zoals zelfgemaakte bananenjam en gedroogd rijstpapier. Alle producten smaakten zoet, maar Henry legde ons uit dat er absoluut geen suiker gebruikt wordt door de dorpsbewoners. Alle producten moeten puur natuur zijn. De zoetstoffen die zij gebruiken, komen uit plantaardige producten. Hier noemen ze die stof malt.
De dorpsbewoners mogen ook absoluut geen pesticiden gebruiken of andere chemische producten bij het verbouwen van hun producten. Om toch hun vruchten te beschermen, worden deze in papier en plastic gewikkeld. Alles in het dorp is dus puur natuur!
Na het bezoek aan de oude vrouw, zijn we op de boot gestapt, welke ons naar een restaurant zou brengen waar we de elephant ear fish konden proeven. Deze smaakte echt fantastisch!
Na de lunch zijn we gaan kijken op in een kokosnootfabriek. Daar maakten ze gepofte rijst, kokossnoepjes en andere zoete lekkernijen. Ook maakten ze daar "viagra". In Vietnam komen cobra's, gekko's en schorpioenen voor. Men geloofd dat als je deze samen brengt in alcohol (met het gif erbij) dat dit als viagra werkt voor de man. Met name de slangen worden gevangen door speciale jachthonden. Dit zijn zeer gespierde honden met een hoge intelligentie. De honden weten precies hoe ze een slang moeten vangen en volgen altijd hun baas op de plantage om hem tegen de slangen te beschermen.
In de fabriek kregen we eerst de zien hoe de verschillende producten gemaakt werden, daarna kregen we de mogelijkheid om deze te proeven. Mijn favoriete snack was de gedroogde gember. Mark vond de zwarte sesamsnoepjes het lekkerst.
Na ons bezoek aan de fabriek, werden we met de boot terug naar het vaste land gebracht. Met ongeveer een uur, kwamen we aan in Can Tho, waar we die nacht zouden verblijven.
Het bleek een klein, maar levendig stadje te zijn.
Mark en ik hebben 's avonds eerst wat gedronken in the gay scene van deze stad, om vervolgens in een soort grote hal wat te eten. Dit keer betaalden we voor twee bier en twee maaltijden €5,28. Dit was voor ons het laatste bedrag tot nu toe!
Dit doet me ook meteen afvragen waarom we in Nederland zoveel betalen.
Ma het avondeten zijn Mark en ik terug naar het hotel gegaan, omdat ik nog steeds niet helemaal fit ben. Daar hebben we op bed nog naar een film gekeken voordat we gingen slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
