Familie bezoek deel 2

En dan nu het vervolg van familiebezoek deel 1.
Hier is dan mijn verhaaltje vanaf maandag 15 september.

Een maandag werd ik ’s ochtends vroeg wakker, rillend van de kou en kots misselijk.
Ja, het was duidelijk ik was voor het eerst echt goed beroerd in Ghana.
Ik besloot die dag geen stage te gaan lopen en belde Ilse om me af te melden, daarna kroop ik gauw terug in bed.
Daar lag ik dan, met een temperatuur van 25 graden buiten, rillend van de kou in bed.
Ik had 3 shirts aan en 2 broeken.
Rond half 11 werd ik wakker en ben ik gaan douchen, ik voelde me toen al iets beter.
Nikki haar ouders en zij vroegen me mee naar het strand, het zou me waarschijnlijk wel goed doen om even frisse lucht te krijgen.
Daar gingen we dan met zijn allen naar het strand.
Ik en Nikki besloten veilig op ons handdoekje te blijven liggen, want ook Nikki was best beroerd.
Ik denk dat we zo een uurtje hebben gezeten en dat we daarna met Nikki naar het ziekenhuis zijn vertrokken, omdat ze zo’n pijn had aan haar oor en keel.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen bleek dat Nikki keel- en oorontsteking had opgelopen. Ze kreeg dus weer een berg met antibiotica mee.
Na het ziekenhuis bezoek vertrokken we richting huis waar we even bleven om bij te komen.
Het was namelijk heel erg warm die dag!
Toen het donker werd vertrokken we met de ouders van Nikki naar het beachhouse, waar de andere Nederlandse studenten wonen. We waren uitgenodigd om bij hen te komen eten, Jahweh zou voor ons koken.
Nou en dat heeft hij gedaan hoor mensen! We hebben heerlijke groundnutsoup op met yam.
Als toetje kregen we kokosnoten, erg lekker dus!
Het was heel gezellig die avond bij de meiden en we waren dan ook redelijk laat thuis.
Thuis hebben we nog even filmpjes van Johan terug gekeken, Johan is namelijk onze zeer professionele cameraman geworden sinds hij in Ghana verblijft!
We hebben heel hard gelachen, want Johan had een man op het strand gefilmd die zat te poepen, vervolgens zie je die man een meter de lucht in springen omdat er een golf aankomt.
Het ziet er zo grappig uit dat we spontaan met zijn allen in ons broek pieste van het lachen.
Na het bekijken van de filmpjes hebben we nog even geoefend om met dingen op je hoofd rond te lopen. Ik ben nu zo ver dat ik een volle fruitschaal op mijn hoofd kan dragen.
Na onze dagelijkse oefening zijn we lekker gaan slapen.

Dinsdags hebben Nikki en ik samen ontbeten.
Ilse zou later naar het ziekenhuis komen met Rolf en de ouders van Nikki.
Rond half 9 stonden we bij de Clinic junction te wachten op een trotro.
Om kwart voor 9 zaten we in de trotro en om 9 uur stonden we met de trotro langs de weg.
Hij was kapot gegaan en moest geduwd worden. Nikki en ik hebben de lol van ons leven gehad, want toen de trotro geduwd werd sloeg hij meteen aan, maar op het moment dat hij weg wilde rijden viel hij met een dreun stil.
Alle mensen in de trotro riepen tegelijk:”OH JESUS!”en maakte dat ze uit de trotro kwamen.
Nikki en ik zaten wel lekker, dus bleven lekker zitten en keken toe hoe het probleem opgelost werd.
Al gauw besefte we dat de versnellingsbak verrot was, want we hebben nog ruim 3 kilometer gereden in versnelling 1.
Na onze veel te lang durende trotro rit kwamen Nikki en ik dan toch aan bij het ziekenhuis, waar we meteen naar de administrator gingen om leraren te mailen.
Na een kwartiertje/ halfuurtje kwamen Conny, Johan, Ilse en Rolf aanlopen. Hun trotro had geen pech gehad.
Zij besloten om meteen door te gaan naar de buildingsite om te kijken hoe het daar aan toe ging.
Nikki en ik verveelden ons een beetje toen we klaar waren met onze mailtjes versturen, dus gingen we het ziekenhuis verkennen.
Uiteindelijk kwamen we terecht bij het mortuarium, daar troffen we ook een andere man aan.
Hij wilde ons wel een rondleiding geven en nog voordat we er erg in hadden, stonden Nikki en ik opeens tussen allemaal lijken.
Er lagen twee lijken in de kamer die een dag daarvoor waren overleden, beide moesten nog behandeld worden, legde de man ons uit.
Hier stoppen ze de lichamen vol met bleek, waarom precies begrepen we niet.
Daarna wordt het lichaam met watten volgestopt op plaatsen die open zijn, waaronder je oren, mond enz.
Dan word het lichaam in een lade gelegd. De man trok een la open en Nikki en ik schrokken ons echt kapot. In een lade lagen wel 3 of 4 mensen op elkaar opgestapeld, terwijl je in Nederland gewoon een lade voor jezelf hebt.
Ook kregen we een man te zien die 104 was geworden en een vrouw die was omgekomen bij een auto ongeluk.
Gek is alleen dat ze van veel mensen niet de doodsoorzaak weten, iedere keer als Nikki vroeg waaraan is deze persoon overleden, wist de man ons dat niet te vertellen.
Toch snapten we niet helemaal hoe het kon dat er zoveel lijken in die lades lagen.
Al snel werd ons uitgelegd dat je in de lades blijft liggen totdat je familie geld heeft om je begrafenis te betalen. Zo lag er dus al een jongen van 23 jaar al ruim 2,5 jaar in zo’n lade!
En we kregen nog meer uitleg, want de man nam ons mee naar een andere ruimte waar een grote oven stond. De man legde ons uit dat hier baby’tjes in werden verbrand.
Voornamelijk ongeboren baby’s, ze leggen ze dan in de oven en later halen ze het as eruit en begraven dat.
Nikki en ik waren zwaar onder de indruk van wat we gehoord en gezien hadden en besloten om een peukje te gaan raken buiten het ziekenhuis.
Daar troffen we de rest van de groep weer aan, die net met de andere jongens van de bouw waren meegelopen naar het ziekenhuis.
Na het eten werd er zoals gewoonlijk onderling bij de jongens weer gedold. Zo kon Adi het weer eens niet laten om zich te verkleden als vrouw.
Maar ik was dit keer ook de pineut, ik moest Callito voeren en toen de jongens en opmerking maakte over dat we een leuk koppel waren, liepen Callito en ik and in hand als een stelletje naar buiten.
Daar hebben we heel erg de schijn op gehouden voor iedereen en vooral Mike kon niet uitstaan dat ik opeens “verliefd” was op Callito.
Toen we op een gegeven moment alleen waren vroeg Callito:”Hey ik mag toch wel jouw Ghanese vriendje zijn nu Mark er niet is?” Toen ik hem bevestigde dat dat wel mocht, maar dat Mark volgende week zou komen reageerde hij:”Oh dan ben ik deze week nog jouw vriendje, als Mark komt niet meer, maar daarna als hij weg is weer wel.”
Ik heb er hard om gelachen, nog voordat ik een reactie kon geven werd hij al bij me weg getrokken, omdat ze weer moesten gaan werken.
Na alle hectiek van het ziekenhuis vertrokken we met de hele groep naar Kaseh om de markt te gaan bekijken.
Daar heb ik weer nieuwe stofjes gehaald en beide heb ik van 12 cedi naar 5 cedi weten af te dingen! Je wordt hier elke dag beter in!
Na Kaseh splitste de groep op in tweeën Nikki en haar ouders bleven daar om een fiets te kopen en ik, Ilse en Rolf vertrokken naar huis om te eten.
Na het eten zijn we ’s avonds nog even naar het strand te gaan, maar omdat we last hadden van een krabbenattack (meer dan 25 krabben om ons heen, omdat we per ongeluk met onze handdoeken op hun holletjes waren gaan zitten) vertrokken we al snel weer richting huis, waar ik heerlijk in slaap ben gevallen.

Een woensdag werden we om half 9 opgehaald door Agye, de chauffeur die ons naar Kakumpark, Elmina en Cape coast bracht.
We hebben ruim 5 uur in de trotro gezeten en ik vond het verschrikkelijk!
De omgeving waar we terecht waren gekomen was werkelijk waar prachtig, alleen heel erg arm.
We stopten al eerste bij Cape coast, een fort van ruim 400 jaar oud, waar veel slavenhandel heeft plaats gevonden.
De gids bracht het verhaal heel erg spannend en je had dan ook echt het idee dat je er zelf helemaal in zat.
Zo werden we een donkere kelder mee ingenomen en vertelde de gids ons dat hier vroeger meer als 1000 slaven in hadden gezeten.
Van de 1000 slaven die er zaten kwamen er uiteindelijk maar 100 levend aan op hun plaats van bestemming.
Ook werd ons al snel duidelijk dat de slaven handel niet alleen de schuld is van Europeanen, maar ook van de chiefs van Ghana zelf.
Zij ontvoerden niet alleen mensen van andere stammen maar ook mensen van hun stammen om mensen te verkopen aan de Europeanen.
Ook werd ons verteld dat vrouwen in een strafcel geplaatst werden als ze weigerde verkracht te worden door een Britse soldaat.
Wanneer een vrouw daarvan zwanger raakte kreeg ze de keuze om bij de soldaat te blijven of niet. Wanneer de vrouw ervoor koos om bij de soldaat te blijven en het kind op te voeden, hoefde ze nooit meer terug te keren naar Cape Coast, maar koos ze ervoor om niet bij de soldaat te blijven, dan werd ze terug gestuurd naar Cape Coast en moest daar opnieuw haar straf uitzitten.
Doordat er veel zwangerschappen plaats vonden, ontstonden voor de halfbloedjes scholen. De eerste school in Ghana is dan ook gebouwd in de slaventijd speciaal voor de kinderen van vrouwenslaven en Britse soldaten.
Ik heb de hele rondleiding met kippenvel rond gelopen, zo afschuwelijk vond ik de verhalen.
Na de rondleiding van Cape Coast vertrokken we op jacht naar een hotel.
Uiteindelijk kwamen we terecht bij een guesthouse aan het strand.
Nadat we uit eten waren geweest ( wat trouwens echt niet lekker was) zijn we terug gegaan en lekker gaan slapen.

Een donderdag waren we al vroeg wakker en maakte we ons na het ontbijt klaar voor een nieuwe dag vol avontuur.
We vertrokken om 9 uur richting Kakumpark. Dit is een regenwoud in Ghana, waar je met touwbruggen over de bomen heen loopt.
Nou dit was me wat hoor jongens! Marjolein die met haar hoogtevrees dat onderneemt.
Gelukkig heeft Conny me heel erg gesteund en ging het eigenlijk best goed, totdat we opeens bij een stuk aan kwamen waar ze nog aan zo’n touwbrug bezig waren.
Onder ons lagen allemaal planken en stukken touw, conclusie een aantal weken geleden was er zo’n brug naar beneden gedonderd.
Ik heb de rest van de touwbruggen over gerend en was blij toen ik weer met beiden voeten op de grond stond.
Na Kakumpark vertrokken we richting een Krokodillenpark, omdat we onderweg een bordje tegen kwamen met Monkey’s erop, besloten we daar even te gaan kijken.
Dit viel vies tegen. Een of andere rare Nederlander had het idee gekregen om een eigen dierentuin in zijn achtertuin te maken, maar de hokjes voor alle dieren waren veel te klein en hij vertelde ook nog eens dat ze al ruzie hadden gehad met heel de bevolking.
Al gauw besloten we om weg te gaan bij die vreemde lui.
Na een paar minuten stonden we bij de krokodillenfarm, maar ook dit vond ik niet echt geweldig.
De madame van de zaak liep zo naar de krokodillen om ze vlees te geven en vertelde doodleuk dat we achter haar aan moesten komen om die beesten te aaien.
Nou mij niet gezien! Het is en blijft Ghana dus ik heb vanaf een afstandje toegekeken.
Daarna vertrokken we richting en resort aan de kust.
Dit was opgezet door Nederlandse mensen en dit was me toch prachtig!!
Alle huizen waren in vrolijke kleurtjes geschilderd, de kamers waren prachtig en in nog gen 10 stappen stond je op het mooiste stukje strand van Ghana.
Wat hebben we daar zitten genieten zeg!!
Ook het eten was geweldig, eindelijk weer eens lekkere Nederlandse vriendjes, gewoon gemaakt van aardappels!
Nadat we daar onze buikjes hadden volgegeten vertokken we richting onze hutjes waar we heerlijk hebben geslapen.

De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen, om 9 uur zat iedereen aan het ontbijt.
Na het ontbijt zijn we onze spullen in gaan pakken en sommigen onder ons hebben ’s morgens ook nog even gezwommen in de zee.
Ons luxe resortje heeft ons bijna niets gekocht want met 8 man hadden we geslapen en 2 keer gegeten voor maar 20 euro per persoon! Zoek zoiets maar eens in Nederland!
Om een uur of 11 vertrokken we dan richting Elmina, dit is een fort wat bezit is geweest van Nederland.
Ook hier kregen we dezelfde gruwelijke verhalen te horen als in Cape Coast.
Wel was Elmina groter en kon je nog duidelijk zien dat de Nederlanders er geweest waren.
Na Elmina hebben we ruim 5 uur in de trotro gezeten onderweg naar huis.
Daar aangekomen pakten we snel onze spullen uit en vertrokken we richting Brightest Spot.
Daar hebben we lekker gegeten, daarna zijn we weer naar ons bedje toe gegaan.

Een zaterdag hebben we de markt van Ada bezocht met de familie en dit viel een beetje tegen, omdat er bijna niemand was.
Na de Markt zijn we met zijn allen vertrokken naar Adi’s shop, omdat Rolf en Ilse nog wat aan Adi wilden geven.
Daar hebben we best even gezeten en omdat Nikki en ik heb op een gegeven moment beu waren, besloten we om terug te gaan naar ons huis.
We hebben heel Big Ada afgelopen om een trotro te krijgen, maar niemand wilden ons meenemen. Uiteindelijk zijn we maar een motortaxi gaan bellen, omdat er niets anders meer op zat dan dat te doen of te gaan lopen.
Thuis aangekomen begaven we ons aan het Nederlandse snoepgoed wat Conny had meegenomen.
De hele tafel lag vol met pepernoten, drop, chocolade, winegums en nog veel meer.
Nikki en ik hebben ons letterlijk ziek gegeten.
Terwijl we daaraan bezig kwamen kwam opeens Isaac met de ouders van Nikki binnen lopen, die hebben ons eerst hard uitgelachen, maar al gauw wilde Isaac wel een Nederlands snoepje proberen.
Natuurlijk gaven we hem drop, Nederlandser dan Nederlands kan natuurlijk niet!
Isaac vond het dropje helemaal niets en spuugde het dan ook meteen uit.
’s Avonds zijn ben ik met Conny, Nikki, Adi, Johan en Mike naar Dreamland gegaan waar we heerlijk hebben gegeten.
Ik was die avond laat thuis, maar heb heerlijk geslapen.

Een zondag waren Rolf, Conny en Johan druk bezig met inpakken.
Rond 12 uur was Isaac er met het busje dat ons zou brengen naar het vliegveld.
We waren die dag al vroeg in Accra dus we besloten om nog even wat gezellig met elkaar te gaan drinken in een restaurantje vlakbij het vliegveld.
Daar hebben Mike en Adi nog jambe gespeeld en hebben we Mike laten dansen voor 5 cedi.
Daar stond hij dan tussen de eten de mensen, te swingen voor 5 cedi.
We hebben er hard om gelachen.
Rond 6 uur vertrokken we richting het vliegveld.
Normaal afscheid nemen was daar niet mogelijk, de security trok ons letterlijk uit elkaar en dat vonden we allemaal verschrikkelijk.
Gelukkig konden we toch nog even gauw knuffelen en gedag zeggen en dit werd een heus huilfestijn, zelfs ik stond te huilen.
Nadat we voor de laatste keer gezwaaid hadden via het raam liepen we stilletjes naar de bushalte, totdat Nikki opeens zei:”Godver, wat een grafstemming… peukie?”
Door die grappige opmerking werd de grafstemming meteen verbroken en liepen we lachend naar de bushalte.
Daar stopte al redelijk snel een taxi die ons naar Shoprite kon brengen.
Nog voordat ik ingestapt was reed de taxi al weg. We snapten niet goed waarom hij zo’n haast had, maar dat werd al snel duidelijk toen een agent langs de weg een stalen pijp naar de autobanden wierp van onze taxi.
Toen we langs de weg stonden om onze band te vervangen legde Adi uit dat er eigenlijk geen mensen opgepikt mogen worden bij de bushalte en dat de agent om die reden de stalen pijp gegooid had.
Bij Shoprite hadden we al gauw een bus te pakken die richting Tema reed en vanuit daar konden we een trotro vinden die ons naar huis kon brengen.
Ook dit was wel even spannend, omdat de chauffeur echt een ramp was in autorijden.
We waren die avond om 10 uur thuis en iedereen is daarna gelijk gaan slapen.

Genoeg meegemaakt en gedaan dus!
Nu dit familiebezoek voorbij is kan ik gaan uitkijken naar het mijne!
Nu ik dit schrijf is het nog maar 1 nachtje slapen en dan gaan we Mark ophalen in Accra.
Het voelt nog steeds ongeloofwaardig, maar ik kijk er wel enorm naar uit.
Na ruim 6 weken eindelijk iemand van thuis waar ik alles aan kan laten zien, want ja… de overigen van jullie kunnen het alleen maar lezen!
Weer bedankt voor alle leuke reacties trouwens, het is altijd erg leuk om die te lezen vanuit hier.