Afscheid

Zo uiteindelijk is daar dan mijn laatste verhaal.
Inmiddels ben ik een maand thuis. Nog dagelijks verlang ik naar Ghana.
Het is erg moeilijk om aan de het Nederlandse tempo te wennen en er in mee te draaien.
Toch moeten we allemaal verder met ons leven in Nederland en zit er niets anders op dan ons aan te passen en mee te draaien met de maatschappij.
Maar voordat het hoofdstuk Ghana echt sluit hebben jullie hier het laatste verhaal nog te goed!
Hier komt mijn laatste week in Ghana:

Een maandag zijn we voor de laatste keer naar Kasseh gegaan.
Het was heel raar om daar rond te lopen en te weten dat we daar voorlopig niet meer zullen komen.
We hebben die middag goedkoop Dvd’s gescoord!! Altijd handig zullen we maar zeggen!
Voor Nikki hebben we nog maar eens een setje antimalaria pillen gehaald, dit wilde ze namelijk graag. Niet omdat ze zo verschrikkelijk ziek was. Eerder om te verkomen dat ze weer ziek zou worden en dat ze straks geen vlechtjes meer kon laten zetten.
Toen we alles hadden wat we nodig hadden vertrokken we richting de naaister, daar aangekomen bleken onze kleding eindelijk af te zijn.
Gauw gingen Ilse en ik onze kleding passen. Blijkbaar hadden de naaisters het heel erg druk gehad, want al onze jurkjes moesten ingenomen worden.
Toen dit uiteindelijk allemaal gedaan was, mocht het resultaat er dan ook wel wezen!
Toen we klaar waren bij de naaister namen Nikki en ik afscheid van Ilse.
Zij had namelijk een vergadering met Sjef. Nikki en ik gingen naar Yaweh toe, omdat deze mij in tranen had opgebeld.
Hij was verliefd op een van de Nederlandse studenten, maar het gevoel was niet wederzijds geweest.
Gauw belde we Isaac en Frank die ons meteen op kwamen halen met de motor.
Nikki en ik hebben lang bij Yaweh zitten kletsen. Toen het donker werd, vonden we het allebei tijd om te gaan. We hadden immers die avond een afspraak met Callito staan!
Yaweh voelde zich gelukkig na ons gesprek veel beter waardoor Nikki en ik met een gerust gevoel konden vertrekken. Natuurlijk kwamen we niet zomaar weg bij Yaweh.
Nikki en ik kregen allebei eerst weer een prachtige armband. Nikki kon het toen niet laten om even zijn andere sieraden door te spitten.
Uiteindelijk waren we die avond pas rond 6 uur thuis.
Ilse zou bij Brightest eten. Nikki en ik vonden dat wij ook beslist lekker moesten eten die avond en daarom besloten we al gauw dat we lekker Yam frietjes zouden maken.
Na heerlijk gegeten te hebben vertrokken we dan met zijn tweeën richting de Clinic juntion.
Daar zouden we op Ilse wachten en vertrekken richting Big Ada.
Nou lopen Nikki en ik al 3 maanden rond in Ghana en nu zul je net zien dat we in de laatste week ’s avonds in het donker op straat problemen krijgen met een of andere dorpsgek.
Nikki en ik liepen zoals altijd een sigaretje te roken. Opeens komt er een vreemde kerel voorbij die bij ons begint te schooien om een sigaret.
We hadden geen zin om onze sigaret te geven en daarom zeiden we allebei:”No”, en liepen we verder.
Hier nam de man geen genoegen mee en met grote passen kwam hij naar ons toe lopen.
Op een bepaald moment stond hij vlak achter me en maakte hij een poging om de sigaret uit mijn vingers te trekken.
Ik deed zoals altijd alsof ik de man niet opmerkte en liep gewoon door, maar Nikki kon de vent niet uitstaan en riep naar de man dat hij op moest rotten.
De man werd opeens ziedend! Hij schreeuwde dat we aan de kannibalen gevoerd moesten worden en dat hij er persoonlijk voor zou zorgen dat hij ons het land uit zou schoppen.
Gauw liepen Nikki en ik verder, maar we moesten allebei toegeven dat we best bang waren.
Toen het gegil van de man achter ons weg stierf begon er opeens een man, die langs de kant van de weg zat, tegen ons te praten.
Hij legde ons uit dat de man waar we net ruzie mee hadden niet helemaal 100% was en dat we voorzichtig moesten zijn.
Nikki en ik bedankte de man en liepen in een hoog tempo naar de Clinic juntion.
Daar aangekomen vertelde we aan Ilse wat ons overkomen was. Niet kort daarna kwam er een trotro die ons nar Big Ada bracht.
Daar zijn we eerst met Adi en Mike naar een naaister toe gegaan die voor Nikki kleding had gemaakt.
Ook haar kleding was erg mooi geworden.
Daarna zijn we met zijn allen naar Callito gelopen. Daar hebben we met zijn allen film zitten kijken. Het was erg gezellig!
We waren die avond dan ook laat thuis.

Een dinsdag zijn we met zijn drieën voor het laatst inkopen gaan doen in Accra.
We zijn eerst gaan shoppen bij Mr. Price, omdat we daar alle drie nog iets leuks hadden gezien.
Kort daarna zijn we richting de Art Market gegaan waar we onze laatste souvenirs gekocht hebben.
Zoals altijd was de Art Market weer een hoop getrek en gesjouw aan ons lijf, maar we kwamen ook mensen tegen die we de vorige keer ook hadden ontmoet en dat was wel leuk. Zo kwamen we ook de oude man tegen die ons een bepaald muziekinstrument had leren spelen. Hij checkte meteen of we hard geoefend hadden.
Toen we alles hadden wat we moesten hebben gingen we weer terug naar Accra Mall.
Daar aten we gauw een pizza, want we moesten die avond weer op tijd in Big Ada zijn voor Sharons verjaardag.
Toch zouden we die avond laat aankomen op het feestje. Niet omdat we getreuzeld hadden, maar omdat er op een of ander mysterieuze wijze een gigantisch billboard op de weg lag, waardoor we zeker een halfuur stil hebben gestaan.
Het was trouwens nog een heel avontuur om thuis te komen, want de trotro chauffeur die ons die dag naar huis reed, reed echt als een gek en op sommige momenten dachten we echt dat we er geweest waren. De beste man haalde gewoon in wanneer er een tegenligger aankwam.
Wel heeft hij een record gezet met zijn gescheur, we waren met een uurtje in Kasseh.
Vanuit daar hebben we een andere trotro gepakt die ons afzette in Big Ada.
Toen we uit de trotro stapten hoorden we dat het feestje al flink op gang was.
We hebben die avond dan ook best wat lol gehad en op een leuke manier Sharon d’r verjaardag gevierd.
Sharon had echt overal aangedacht, want toen het feestje ten einde liep was het al na twaalven. In Ghana is het dan gewoon onmogelijk om nog een taxi aan de haak te slaan.
Sharon had geregeld met John, een motortaxi, dat hij met drie andere vrienden ons op zou komen halen.
Zo gezegd zo gedaan ( en dat maak je niet vaak mee in Ghana!)
Nikki wilde graag bij mij achterop de motor. Dit deden we niet vaak, omdat Nikki van scheuren houdt en aangezien ik al verschillende keren onderuit ben gegaan met de motor, houd ik er van om gewoon langzaam te rijden.
Dit was geen probleem zei ze, wat Nikki en ik alleen niet verwacht hadden was dat we in een zodanig slakken gangetje naar huis zouden gaan.
Ik had namelijk de bestuurder uitgelegd dat hij niet mocht scheuren, omdat ik bang was om te vallen. Maar in plaats van langzaam te rijden en voorzichtig te rijden ging de goede man stapvoets rijden.
We gingen zo langzaam dat Nikki en ik er spontaan de slappe lach van kregen.
Gek genoeg waren we van alle vier de motoren wel het eerste thuis en dat zorgde voor nog meer hilariteit.
Nadat we nog even een sigaretje hadden gerookt op de veranda gingen we dan toch lekker slapen, zodat we morgen weer fris genoeg waren voor een nieuw avontuur.

Een woensdag hebben we rustig aan gedaan.
We hebben allemaal onze roes liggen uitslapen, waarna we onze was zijn gaan doen.
Na het wassen van mijn kleding had ik geen zin meer om weg te gaan en ben ik lekker met mijn MP3 speler en handdoekje in de tuin gaan liggen.
Dit was immers de laatste kans dat ik nog even lekker kon bij bruinen.
Nikki kwam er niet lang daarna ook bij liggen.
Rond een uur of 5 begon het toch wel fris te worden en besloten we om binnen film te gaan kijken.
Na het kijken van de film besloot ik om mijn laatste verslag af te maken.
Terwijl ik daar mee bezig was kwam Adi binnen.
Ik moest van hem mijn ogen dicht doen en mijn handen uitsteken. Toen ik later opkeek had ik van hem een prachtige armband en riem gekregen.
Ik was erg echt heel erg blij mee.
Adi heeft die avond voor ons groundnutsoup gemaakt, daarna hebben we met zijn allen film gekeken.

Een donderdag gingen Nikki en ik al vroeg van huis weg.
We zouden ons haar laten doen bij de kapster in Tema.
We waren allebei in onze nopjes toen we in te trotro stapten, want hier keken we al de hele week naar uit.
Eenmaal bij de kapster aangekomen waren we meteen aan de beurt. Gloria had voor ons gebeld, zodat we meten geholpen konden worden.
Nikki en ik hebben elkaar die middag bijna niet gezien, zij zat namelijk buiten en ik binnen.
Na 5 uur zitten was mijn haar af en kon ik weer even lekker tegen Nikki aankletsen, deze was zwaar chagrijnig geworden. Haar haar was voorlopig nog niet klaar en ze was al het gefriemel aan haar hoofd al meer dan beu.
Na ruim twee uur konden we dan eindelijk gaan. We bedankten de kapster, omdat ze altijd ons haar mooi heeft gedaan en we beloofde haar dat als we weer eens in Ghana waren dat we ons haar bij haar kapsalon zouden laten doen.
Al vrij snel hadden Nikki en ik een taxi aan de haak geslagen en werden we afgezet bij een groot restaurant bij de roundabout.
Daar hebben we op Adi gewacht, zodat we samen met hem een lekker hapje konden eten. Adi was namelijk helemaal weg van de kip die ze daar verkochten en Nikki vond het wel een leuk idee om daar wat te eten.
Niet veel later kwam Adi dan aangelopen.
Ondertussen was het grote afscheidsfeest in Big Ada al begonnen.
Er was namelijk die avond een groot afscheidsfeest gepland in Big Ada waarbij alle ghanese vrienden waren uitgenodigd.
Toen we zaten te eten werden we dan ook een aantal keer ge-sms’t waar we bleven.
Gauw aten we ons eten op en vertrokken we richting de opstapplaats voor trotro’s.
Hier hebben we nog een halfuur stil gestaan, omdat de chauffeur maar niet wilde vertrekken.
Uiteindelijk kwamen we veel te laat op het afscheidsfeestje en dit vond ik wel heel erg jammer.
Gelukkig waren en nog wel een aantal mensen waar we lol mee hebben gehad.
Zo waren alle jongens van de buildingsite nog aanwezig.
Samen met hen hebben we lekker gedanst tot zeker twee uur ’s nachts.
We werden die nacht thuis gebracht door een vriend van Adi.
De auto werd helemaal volgeladen, ik denk dat we uiteindelijk met zijn twaalven in die taxi hebben gezeten, want de jongens van de bouw reden ook een stukje mee.
Toen we eenmaal thuis aankwamen en in onze bedden lagen vielen we als een blok in slaap.

Een vrijdag moesten we dan echt gaan inpakken.
Ik was hier vrij snel mee klaar, om geen overgewicht te hebben zoals op de heen reis besloot ik om bijna al mijn kleding en spullen weg te geven en nam ik alleen het belangrijkste mee naar huis.
Ik vond het erg moeilijk om mijn kamer steeds leger te zien worden en mijn koffer steeds voller.
Uiteindelijk was heel mijn kamer leeg en waren al mijn spullen ingepakt. Dit was voor mij het eerste moment waarin ik in tranen uitbarstte.
Ik had zoveel meegemaakt in dit land, dit huis en in deze kamer en dat sloot ik nu allemaal af.
Later bleek dat ik niet de enige was geweest die er zoveel moeite mee had gehad.
Ook Ilse vertelde me later dat ze met pijn in haar hart haar koffer had ingepakt.
Dat Nikki het er moeilijk mee had wisten we allemaal wel. Zij moest tenslotte het belangrijkste achterlaten, namelijk haar vriendje.
Toen iedereen zo’n beetje ingepakt gingen we wat anders doen. Nikki ging met Adi naar het strand. Ilse en ik besloten om nog even naar Gloria toe te gaan om afscheid te nemen.
Gloria was erg blij met ons bezoek en ze vond het fijn dat we even gedag kwamen zeggen.
Nadat we afscheid hadden genomen gingen Ilse en ik nog even langs de jongens van de motortaxi’s. Samen met hen hebben we een groepsfoto gemaakt en van iedereen afscheid genomen.
We hebben daar best lang gezeten en dat was heel gezellig.
Toen we terug thuis kwamen waren er al grote voorbereidingen bezig voor ons afscheidfeestje.
Omdat Nikki en ik gister namelijk te laat waren op het feestje, hadden we besloten om nog iets kleins te doen bij ons thuis.
Dit feest werd later heel gezellig Frank, Isaac, Callito, Mike en Adi bleven allemaal bij ons eten. Frank en Isaac hebben die avond van ons een Nederlands Engels woordenboek gehad, omdat ze allebei graag Nederlands willen leren.
Callito, Mike en Adi bleven alle drie slapen, omdat ze er morgen dan op tijd waren om ons mee weg te brengen naar het vliegveld.
Ik besefte nog steeds niet goed dat het daadwerkelijk mijn laatste nachtje in Ada Foah zou zijn.

Een zaterdag werd ik al rond 5 uur wakker.
Ik hoorde nog net Mike en Callito weg gaan (Later bleek dat deze een verassing voor ons gingen halen)
Ik trok snel wat kleding aan, pakte mijn sigaretten en ging op de veranda zitten.
Ik voelde me naar en iedere keer als er door mijn hoofd heen schoot dat dit de laatste keer zou zijn in Ghana, schoten de tranen in mijn ogen.
Gelukkig kon ik doordat ik zo vroeg wakker was wel genieten van de zonsopgang.
Niet kort daarna hoorde ik Ilse. Ook zij was vroeg wakker geworden en zij had hetzelfde rottige gevoel als mij.
We besloten om ons allebei gauw aan te kleden en naar Isaac toe te gaan, zodat hij voor ons de verslagen kon tekenen.
Net toen we op het punt stonden om te vertrekken ging de poort open. Het was Kwami. Hij had de laatste keer op het eiland beloofd dat hij afscheid zou komen nemen en daar stond hij nu… hulpeloos bij ons in de opening van de poort.
We legden Kwami uit dat we even naar Isaac moesten, maar dat het geen probleem was als hij met ons meekwam.
Zelf kan ik me weinig herinneren van deze dag, ik weet nog wel dat ik overal moeite mee had. Met het reizen naar het radiostation, de drukte van begrafenissen, het groeten van bekende mensen. Ik wist dat dit allemaal de laatste keer zou zijn.
Isaac tekende snel al onze verslagen af en nam afscheid van ons, hij vertelde ons ook dat hij niet mee zou gaan naar het vliegveld, omdat er al genoeg andere mensen mee gingen.
Hij wenste ons een veilige reis daarna moest hij gauw verder, omdat hij zo dadelijk weer een radio uitzending had.
Voordat we naar huis gingen liepen we eerst nog even gauw lang een winkeltje waar we vaak bodschappen gingen doen.
Ilse en ik waren er eerder die week al langs gelopen, maar toen was de aardige mevrouw waar we voor kwamen niet aanwezig.
De dochter had ons verteld dat haar moeder ziek was, maar ze zou doorgeven dat we nog afscheid zouden nemen.
Dit had ze ook gedaan, want toen we bij het winkeltje aankwamen zat de lieve vrouw er al.
Ze vond het super dat we even gedag kwamen zeggen en ze vertelde ons dat ze ons heel erg zou gaan missen.
Als dank kregen we van haar een prachtige lap stof. Ze had hiervan iets moois willen maken, maar omdat ze zo ziek was geweest was dit niet gelukt.
Het maakte Ilse en mij niets uit, we waren al dolgelukkig met het mooie cadeau.
Na ons bezoekje vervolgden we onze weg richting huis, totdat we opeens achterons een bekende stem hoorde roepen.
Het waren Regina, John, Frances en nog een aantal mensen van het eiland.
Ze kwamen nog even afscheid nemen van ons. Echt super lief van ze!
Rond elf uur ging bij ons thuis weer de poort open, Frank en Isaac kwamen gedag zeggen. En zo zat ons hele huis vol met mensen die nog even gauw gedag kwamen zeggen.
Ik voelde me ondertussen steeds beroerder worden. Ik kon me niet voorstellen dat ik straks echt moest gaan.
Ik heb me dan ook een aantal keer terug getrokken om even alleen een sigaretje te roken.
Gauw belde ik nog even naar het thuisfront, deze stonden te springen om me weer thuis te zien komen.
Ik wilde er zelf het liefste niet aan herinnerd worden, ik wilde maar een ding en dat was in Ghana blijven.
Om vijf voor twaalf besloten Nikki en ik traditioneel onze periode als “Buuf” en “Buuf” af te sluiten met een sigaretje op de veranda.
Toen we allebei onze laatste hijs namen, zagen we in de verte de bus aankomen, die ons naar het vliegveld zou brengen.
In stilte werden de koffers naar de bus toe gereden.
Op dat moment knapte er daadwerkelijk iets bij me en begonnen er tranen over mijn wangen heen te lopen.
Ik had maandenlang in dat huis gewoond en nu moest ik er opeens afscheid van nemen.
Ik moest afscheid nemen van mijn eigen thuis.
Toen ik samen met Callito mijn koffers in de bus had gezet, liep ik gauw terug naar buiten om afscheid te nemen van iedereen die naar ons huis was gekomen.
Als snel bleek dat ik niet de enige was die er moeite mee had, want ook Ilse en Nikki barstten in tranen uit.
Daar stonden we dan met zijn drieën.
Toen we iedereen opgehaald hadden, vertrok de bus richting Accra.
Tijdens de busreis kreeg ik opeens een cadeautje van Callito.
Ik kreeg een foto van hem, een ketting en een armband. Ik was er ontzettend blij mee.
Eenmaal op het vliegveld aangekomen konden we gelijk inchecken, daarna gingen we met heel de groep naar buiten.
Adi, Mike en Callito zaten vlakbij het vliegveld in een restaurant op ons te wachten.
Met zijn allen besloten we om wat te drinken en wat te eten voordat we echt afscheid moesten nemen.
Toen we zaten te wachten op het eten kreeg Nikki opeens iets in d’r handen geduwd van Mike.
Hij had een peniskoker gemaakt voor Mark.
We waren er namelijk achter gekomen dat Mark een lingeriesetje voor Nikki had gekocht en om een kleinigheidje terug te geven aan Mark hadden we aan Mike gevraagd om een peniskoker te maken en dit had hij gedaan.
We hebben heel veel lol gehad om het ding, omdat Mike er in het openbaar mee liep te zwaaien.
Omdat het zo gezellig was zouden we bijna de tijd vergeten en moesten we ons een klein beetje haasten richting het vliegveld.
Daar vond een heel emotioneel afscheid plaats.
Het was ontroostbaar om te zien hoe Nikki en Adi afscheid van elkaar namen.
Daarnaast had iedereen het moeilijk met afscheid nemen van het land, de mensen enz.
Ik wist van verdriet niet wat ik moest doen. Ik weet nog dat ik heel veel moeite had met afscheid nemen van de jongens.
De hele groep Nederlandse studenten liepen snikkend het vliegveld binnen, iets wat voor de bewaking daar heel vreemd was.
Een bewaker zei zelf tegen ons dat we niet moesten huilen.
Op het vliegveld zelf hebben we nog aardig lang gezeten, ons vliegtuig had een uur vertraging.
De gevoelens waren bij mij op dat moment heel dubbel, ik wilde ergens niet naar huis, maar ik wilde ook graag mijn familie weer zien.
Om acht uur was het dan zover, we mochten allemaal aan boord.
Ik zat op een mooie plek bij het raam gezellig naast Carmenza.
Om onze ervaringen in Ghana goed af te sluiten, besloten we om met zijn allen een wijntje te doen.
Dit wijntje viel een beetje tegen qua smaak, want niemand vond hem echt lekker. Dit had de steward die ons hielp door en niet lang daarna kwam hij aanlopen met een andere wijn.
“Ik zag dat jullie deze wijn niet echt lekker vonden”,zei hij “maar deze is met bubbels en wat zoeter, jullie krijgen allemaal zo’n blikje wijn van mij!”
We moesten erg lachen om de steward, maar we vonden het wel heel tof. Terwijl hij wegliep om voor ons andere wijn te halen goten wij gauw het vieze wijntje naar achter en zaten we hoopvol te wachten op het lekkere wijntje.
Ondertussen keek ik uit mijn raam en pinkte ik mijn laatste traan weg, want ver onder ons zag ik het laatste prachtige stukje van Ghana.
Het lang waar ik zoveel weken zoveel plezier heb gehad.
Na tien minuten kwam de steward weer terug met voor iedereen een blikje wijn.
Deze wijn was inderdaad lekker en bij iedereen zo op, met als gevolg dat we allemaal al behoorlijk teut waren toen we in Nigeria aankwamen.
Zo hebben Carmenza en ik een tijdje zitten swingen op de radiomuziek en hebben we ontspanningstechnieken gedaan voor in het vliegtuig.
De rit duurde uren en ik heb van de 8 uur maar 2 uur kunnen slapen.
In Frankfurt ging iedereen even zijn eigen weg. Er werd even wat gegeten en naar de wc gegaan. Daarna moesten we ons weer haasten naar de gate.
De laatste vlucht van Frankfurt naar Nederland zat er zo op. Ik zat die vlucht naast Nikki en we hebben veel gelachen.
Toen we eenmaal boven Nederland kwamen te vliegen konden Nikki en ik het niet laten om het land verschrikkelijk hard af te kraken.
We vonden het allebei vreselijk om terug te zijn en wilde eigenlijk meteen terug naar Ghana.
“Dan nog maar een keer 8 uur in dat kut vliegtuig”, zeiden we tegen elkaar.
Toen we eenmaal geland waren in Nederland duurde het nog een aardig tijd voordat we uit het vliegtuig konden.
We hadden in Ghana allemaal onze Ghanese jurkjes aangedaan als verrassing voor de familie, maar hier kregen we al gauw spijt van toen we uit het vliegtuig kwamen.
WAT WAS HET KOUD!!!!
Rillend van de kou vervolgden we onze weg naar de koffers en iedereen werd steeds onrustiger.
De enigen die geen haast hadden waren Nikki en ik, wij wilden niet naar huis, waarom zouden we ons dan haasten?
Uiteindelijk waren Nikki en ik wel een van de eerste die onze familie spotte bij de aankomsthallen.
Een beetje treiterend bleven we bij ramen staan, toen we gezwaaid hadden liepen we terug voor onze koffers.
Toen iedereen zijn koffers had werd het tijd om te gaan.
Vrijwel iedereen liep meteen naar zijn/haar ouders. Nikki en ik konden het niet laten om eerst even een extra rondje te lopen.
Toen we iedereen hoorde joelen konden we het toch niet laten om ook naar onze familie toe te gaan.
Ik moest even zoeken, maar uiteindelijk vond ik tussen de mensen menigte een rood koppie waarvan ik wist dat het niemand anders kon zijn dan mijn lieverd, mijn Mark.
Kort daarna vond ik ook mijn moeder, mijn vader, Mark en Jente, Nel en Huub en Lies. Ik vond het super lief dat iedereen speciaal voor mij op de vroege ochtend naar Schiphol was gekomen.
En ze hadden allemaal prachtige spandoeken bij!
Vanaf het moment dat ik aangekomen ben is voor mij de rest van de dag een roes geweest.
Ik ben bij Mark thuis gekomen, heb daar uren zitten kletsen en ben uiteindelijk ’s avonds weer in bed beland.

Inmiddels ben ik een maand in Nederland.
Ik kijk terug op een prachtige periode in mijn leven. Een ervaring die ik niet gauw vergeten zal.
Ik ben een van de weinige gelukkige personen in de wereld die een prachtige stage als Ghana heeft mogen meemaken. Ik heb mogen genieten van de mensen, het landschap en de cultuur en ik zal nooit een klein dingetje van deze prachtige ervaring vergeten.
Nog dagelijks denk ik terug aan die mooie periode van 7 augustus tot en met 2 november.
Gelukkig heeft de toekomst mooie plannen in het vizier en is er een kans dat ik volgend jaar weer terug ga naar Ghana, misschien wel om ander ontwikkelingswerk te gaan doen.
Ik ben de mensen die er voor gezorgd hebben dat ik naar Ghana kon gaan enorm dankbaar.