Alweer 1 maand hier

Zo alweer een maand in Ghana, een maand en over 8 weken moeten we alweer naar huis.
Laten we daar maar niet aan denken.
Toen ik laatst in de trotro naar Accra zat vond ik het heel gek dat dingen nu anders op me overkomen. De dorpen die ik toen vanuit het raam zag maakte veel indrukken op me, terwijl het nu eigenlijk heel normaal voor me is.
Het is ongelofelijk hoe makkelijk en snel je je hier aanpast en met de cultuur mee gaat draaien.
Nou speciaal voor jullie zijn hier mijn belevenissen vanaf Zondag 31 augustus:

Een zondag werden we allemaal heel gaar wakker, we hadden natuurlijk een geweldig feestje gehouden en dat merk je de volgende dag wel als je wakker wordt.
We hebben een beetje rustig aan gedaan ’s morgens. De meesten van ons hebben voornamelijk foto’s met elkaar uitgewisseld en hebben hun verslagen bijgewerkt.
Daarna zijn we met zijn allen richting Tsarley gegaan om de verslagen op het internet te plaatsen.
Toen we daarmee klaar waren gingen we weer even naar Totomekope om te kijken bij een jongetje. De andere studenten hadden daar namelijk een kindje verzorgt met een enorme blaar onder zijn voet.
Toen het kereltje weer helemaal verzorgt was gingen we met zijn allen naar huis om lekker te gaan eten.
Evelien, ik en Nikki waren lekker aan het koken toen opeens Adi en Mike met hun zatte kopjes binnen kwamen waggelen (ze kwamen van de kerk).
Ze vonden natuurlijk weer eens dat we het niet goed deden en zonder pardon werden we de keuken uit gestuurd en gingen zij koken.
Sharon was het hier niet mee eens, net als velen van ons, en ze rukte dan ook de pan uit zijn hand en zette het op tafel.
De mannen waren een beetje beledigd, maarja dan moeten ze ook maar niet doen alsof wij niet kunnen koken. Met zure gezichten hebben ze hun bordje leeggegeten en wij Nederlanders hebben ouderwets lekker gegeten!

Een Maandagochtend ging de wekker alweer vroeg en daar was ik behoorlijk chagrijnig van.
Alles mislukte dan ook die ochtend, even een simpele boterham smeren was dan ook al een hele opgave!
Mijn chagrijnige kop wekte een hoop hilariteit op bij die meiden en ik geloof dat ze zeker totdat we op weg gingen naar Kwami om me hebben gelachen.
We waren deze ochtend niet stipt op tijd bij Kwami, een kwartierje later dan normaal.
Kwami waarschuwde meteen al dat er veel rotzooi op het eiland lag, omdat het slecht weer was geweest.
Toen we op het eiland aankwamen schrokken we ons dan ook kapot, dat was inderdaad heel veel werk!
Toch gingen we met goede moet aan de slag en om 10 uur waren we dan ook eindelijk klaar.
De kinderen waren die dag erg druk, zo druk dat het zelfs een beetje vervelend begon te worden!
Om 11 uur waren we alle drie al helemaal versleten van alle het gehang en getrek van de kinderen.
We besloten om naar Regina te gaan.
Daar werden de kinderen eindelijk wat rustiger. Felix had zijn radio bij en hij moedigde me al snel aan om te dansen.
Ik laat me niet kennen hier en samen met Felix ging ik dansen.
Al gauw werd de radio uitgezet, werden er plastic emmers en jerrycans gepakt en werd er door andere bewoners muziek gemaakt.
Alle kinderen gingen met mij en Felix meedansen en ook Ilse kwam in beweging.
We hebben zeker anderhalf uur met de kinderen gedanst en gezongen en dat was echt heel tof!
Ook kregen we onze Ghanese namen. Mijn naam was Ogboo dit betekend de middelste dochter, omdat ik de middelste ben van alle meiden bij ons in huis. Nikki is namelijk 18, ik ben 20 en Ilse 21 vandaar.
Aan het einde van de dag heb ik getrakteerd op toffees en zijn we naar huis gegaan. We waren een uur langer gebleven dan normaal.
Toen we in de boot naar huis zaten hebben we erg veel lol gehad.
John ging mee naar Ada, omdat hij iets moest kopiëren.
John kan alleen niet zwemmen en vind het dus wel een beetje eng om mee te gaan met het bootje.
Nikki, ik, Ilse en Kwami liepen heel de tijd al te klieren. Zo gooiden we elkaar nat met water en wiebelden we heel erg met het bootje.
Deze ongein was voornamelijk ontstaan, doordat de boot die Steven (de vader van Kwami) een nieuwe boot had gemaakt. Maar deze nieuwe boot lekt nog erger dan de oude. En wij de passagiers moeten elke keer het water uit de boot scheppen. Dit werden we al snel beu en zo ontstond het water gevecht in de boot.
Nikki was het waterscheppen op een gegeven moment zo beu dat ze uit de boot klom en besloot te gaan lopen. Kwami voer snel weg met zijn boot, waardoor Nikki uiteindelijk belandde op een onbewoond eiland.
Uiteindelijk kon Kwami het toch niet over zijn hart verkrijgen om weg te varen en draaide hij weer om, zodat Nikki in kon stappen.
John was al het geklier ondertussen ook wel beu en smeekte tot God of we nu eindelijk rustig in de boot konden blijven zitten, we hebben daar heel braaf naar geluisterd.
Daarna toen we thuis kwamen merkte we dat alle andere meiden vertrokken waren. Zij hadden eindelijk de sleutel van hun nieuwe huis!
Alleen kan Carmenza al naar het ziekenhuis, omdat ze tijdens het ophangen van de gordijnen niet goed had op gepast voor de ventilatoren die er hingen en werd ze dus vol geraakt door het ding waardoor ze twee gaten in d’r hoofd had.
’s Avonds hebben we heel even Isabeau en Kim gezien om de sleutel op te halen en niet al te laat zijn we gaan slapen.

Een dinsdag gingen we weer vol goede moet richting het Ziekenhuis. We hadden voor het eerst op tijd een trotro te pakken.
Toch waren we die dag driekwartier te laat. De trotro had die dag geen haast en onderweg verloren we nog de helft van de lading ook.
In de trotro zaten ook nog twee jongens die ons werkelijk waar de kleren van ons lijf vroeg. Gelukkig moesten ze er al vroeg weer uit, want we hadden geen zin in dit kruisverhoor op de vroege morgen.
Die dag waren er geen kinderen in het ziekenhuis, dit was wel weer jammer.
We zijn toen maar aan onze verslagen gaan werken.
Om 12 uur gingen we eten en we hebben toen heel veel lol gehad met de jongens van de bouw.
Uiteindelijk zijn we die dag om half 3 naar huis gegaan.
Thuis hebben we lekker rustig aan gedaan en zijn we na het eten vroeg gaan slapen.

’s Woensdags hadden we dan eindelijk weer eens een kindje in de speelzaal.
Keith, het zoontje van Gloria.
We hebben erg met het bijdehandje gelachen.
Tussen de middag hebben we weer met Callito, Adi en nog wat jongens weer zitten geinen.
Zo besloten we om onszelf uit te nodigen bij Callito, die vond dat geen probleem we zouden dan bij hem tv gaan kijken.
Zo gezegd zo gedaan ’s avonds rond half 7 pakten we 3 motortaxi’s richting Big Ada om naar Callito toe te gaan.
We hebben onderweg erg met de chauffeurs van de taxi’s gelachen, die vonden het wel leuk om 3 Nederlandse meiden weg te brengen.
Toen we bij Callito aankwamen straalde hij helemaal, hij vond het echt leuk dat we waren gekomen.
Het werd die avond erg gezellig, waarbij we veel nieuwe vrienden gemaakt hebben.

De donderdag daarna zijn we niet gaan werken. Het ging erg slecht met Nikki en we besloten om haar mee te nemen naar het ziekenhuis om haar eens goed te laten onderzoeken.
Zonder twijfel belde ik Gloria om te vragen of er een goede dokter aanwezig was.
Ze zei dat we meteen moesten komen en dat deden we dan ook.
Toen we daar aankwamen moesten we even wachten en kwamen we terecht bij zuster Ester. Een nogal brutale zuster, maar wel op een grappige manier. Als ze kan kleedt ze je helemaal uit waar je bij staat. Zo wilde ze onze portemonnees zien en onze paspoorten en moesten we eigenlijk al onze kleren achterlaten als we weer naar Nederland zoude gaan. Een echt Ghanees dus!
Uiteindelijk, toen we bij de dokter zaten, bleek dat Nikki malaria had en we gingen dan ook gelijk door naar Kaseh om voor Nikki medicijnen te halen.
Daarna hebben we ook gauw wat boodschapjes gehaald en zijn we terug gegaan.
Toen we uit de trotro stapten bij de Clinic junction in Ada kwamen gelijk al onze motorvrienden naar ons toe.
Ze hebben Nikki toen gratis naar huis gereden.
Eenmaal thuis aangekomen waren we het meer dan beu dat we geen bankstel hadden.
Uit frustratie heeft Ilse een oud afgeracht matras gepakt en op de grond gegooid en tegen de muur kussens gelegd. “Zo onze nieuwe bank!”

Een vrijdag waren we al vroeg wakker, omdat John en Kwami aan de deur stonden. Zij waren door Regina gestuurd.
Regina was er namelijk op het eiland van beschuldigd Nikki ziek gemaakt te hebben. Boze tongen beweerde dat wij bij Regina banku hadden gegeten en dat Nikki daarom nu ziek was. De beschuldigingen waren zo erg dat Regina naar de rechtszaal toe moest. Wij waren erg boos toen we dit hoorden, want helemaal niets is waar van dat verhaal. Gelukkig kon Kwami ons wel vertellen dat alles goed was met Regina en dat ze geen straf heeft gehad. Nikki gaat binnenkort met de aanklagers praten, want zij is het er helemaal niet mee eens. Na het gesprek met John en Kwami zijn we naar Tema gegaan.
Een grote stad vlakbij Accra.
Ik was er nog niet geweest en was best verbaasd dat het zo’n andere stad dan Accra kon zijn.
We zijn daar terecht gekomen bij een kapper die mijn haar heeft ingevlochten.
Om half 3 zijn ze begonnen en rond half 8 was ik klaar!
Even zitten dus.
Toch voelde het helemaal niet zolang. Er gebeuren genoeg dingen in de kapsalon waardoor je afgeleid blijft worden.
Eigenlijk is het ook een beetje een hangplek voor vrouwen.
Ik vond het een hele leuke ervaring om meegemaakt te hebben!
Na het doen van mijn haar zijn we lekker gaan eten.
Er was die dag een voetbal wedstrijd waarin Ghana meespeelde. Mike die met ons mee was gegaan die dag was gelijk vertrokken met zijn bordje eten en kwam terecht voor de tv.
Ilse en ik hebben hard gelachen, want op het hoogtepunt van de wedstrijd was er opeens lightoff (stroomuitval) Je had die fanatiekelingen eens te keer moeten horen gaan, echt geweldig!
Wat veel van jullie misschien niet weten, is dat voetbal echt alles is hier in Ghana.
Wanneer Ghana voetbalt ligt zo’n beetje al het werk stil.
En dan tijdens zo’n belangrijke wedstrijd is het opeens lightoff!!
Gelukkig konden we Mike daardoor wel makkelijker meesleuren naar het trotro station.
Met gevaar voor eigen leven rende we tussen de auto’s door op de o zo drukke roundabout van Tema om het station te bereiken en een trotro te pakken.
En jawel hoor mensen die dag hebben we alle records van trotro proppen verbroken!!
Alle mensen in de trotro klaagden al toen er 20 mensen in zaten. Onze chauffeur (de grote trotro prop kampioen) was behoorlijk eigenwijs en ging niet rijden. Zijn reden:”Er passen makkelijk nog mensen bij!”
En inderdaad er pasten nog eens 10 mensen bij. Ons grote record trotro proppen staat nu op: 30 mensen!!!!!
Ilse en Ik werden er een beetje claustrofobisch van. We zaten zo bij elkaar gepropt dat het onmogelijk was om aan je neus te krabbelen.
Gelukkig waren de mensen naast ons erg vriendelijk en hebben we een gezellig gesprek met ze gehad.
Toen we thuis aankwamen waren we zo moe en versleten dat we vrijwel meteen naar bed zijn gegaan.

Een Zaterdag zijn we weer met de trotro naar Accra gegaan.
Nikki kon helaas weer niet mee, omdat ze nog steeds ziek was.
Adi zou die dag langskomen om voor haar te zorgen.
Al vrij snel hadden Ilse en ik een trotro gevonden richting Accra.
De reis duurde die dag erg lang, zeker toen we bij de politiecontrole aankwamen.
We werden aan de kant gezet en al vrij snel werd ons duidelijk dat er wat mis was met het rijbewijs van de chauffeur.
Een andere agent liep een rondje om de trotro en Ilse en ik hadden al zo’n vermoeden dat hij bij ons zou stoppen en het raampje open zou doen.
Dit vermoeden hadden we, omdat sommige agenten het leuk vinden om blanke mensen een beetje de stuipen op het lijf te jagen.
En ja hoor daar ging het raampje aan onze kant open.
“Hello ladies how are you?”
Ilse en ik moesten erg lachen om de agent.
Hij was heel vriendelijk en het gesprek was ook leuk.
Ondertussen zagen we ook hoe het probleem van het paspoort werd opgelost. Heel sneaky werd er geld in de ene agent zijn handen geschoven en toen konden we weer verder rijden.
In Nederland kom je daar niet mee weg, dus het is grappig om te zien dat het hier wel zo kan.
Eenmaal in Accra aangekomen waren er teveel mensen en was het ook te heet.
Ilse en ik baande ons een weg door de mensen massa.
Nadat we geld gepind hadden hebben we eens een beetje rond gesnuffeld in winkels en wat pizza gegeten.
We sloten onze geslaagde dag af door nog even wat boodschappen te halen bij de Shoprite.
Toen we daar aan het afrekenen waren kwam er opeens een medewerker uit het niets aangerend.
“Hello, I like your hair, you are very beautiful and you are gonna be my wife and next time when you come to Shoprite you have to ask for Norbert. That’s me!”
Ilse en ik lagen helemaal in een deuk. Ik had die dag al aardig veel reacties op mijn haar gehad, maar nog niet zo een.
Ik beloofde de jongen dat ik de volgende keer naar hem zou vragen en nog half lachend namen we afscheid en vertrokken we richting het station waar we een trotro richting Tema pakten.
We zijn die dag nog bijna verdwaald ook, omdat de trotro niet op de juiste plek van de roundabout stopte.
Gelukkig hebben een aantal mensen ons geholpen en kwamen we die avond toch nog veilig thuis!

Genoeg mee gemaakt dus!
Het blijft nog steeds een heerlijk land, waar sommige dingen je lijven verbazen.
Wist je bijvoorbeeld dat:
• Ze hier letterlijk schijt hebben aan onze Nederlandse kranten? Ze verkopen onze BN de Stem, Volkskrant, Telegraaf enzovoorts gewoon als wc papier!
• De zee die al een aantal dagen erg wild is, gewoon boos is op de mensen hier.
Omdat er al een aantal mensen in verdronken zijn en er nog steeds geen ritueel gehouden is waardoor de zee rustig en vriendelijk wordt.
• Als je hier een jongetje wilt krijgen je langer moet wachten met seks hebben, zodat je zaad sterker word en jongens zijn sterker dan meisjes dus krijg je automatisch een jongetje.
Verbazingwekkend toch??
In ieder geval bedankt voor de leuke reacties van de vorige keren en ik spreek jullie snel weer!!