Al aardig gewend

Het leven hier in Ghana bevalt nog steeds erg goed.
We leren elke dag steeds weer nieuwe mensen kennen en maken elke dag weer andere dingen mee.
Het is gek dat we hier al 2 weken zijn, want zo voelt het eigenlijk helemaal nog niet.
Nu ik inzie dat de tijd echt vliegt hier probeer ik zoveel mogelijk te genieten van het land en de cultuur.
Nou speciaal voor iedereen… hier zijn mijn gebeurtenissen vanaf Zaterdag 16 Augustus:

We hebben die dag lekker rustig aan gedaan.
Iedereen was voor zichzelf bezig en we hielden geen rekening met de tijd.
Niemand doet dat hier in Ghana en wij besloten ons daarop aan te passen.
Rond half 3 besloten we richting Tsarley Korpey te gaan, het hotel waar we op internet kunnen.
Daar hebben we onze sites bijgewerkt en onze mailbox gecheckt.
Ik heb ook nog gezellig met Mark kunnen kletsen.
Rond 5 uur werden we opgehaald door 2 motors, die zouden ons brengen naar Gloria.
Zij had ons namelijk uitgenodigd om bij haar te komen eten.
Het was die dag erg warm weer en het was dan ook heerlijk om achter op die motor te zitten met de warme wind door je haren heen. Een van de dingen die ik straks toch wel ga missen in Nederland.
Toen we bij Gloria aankwamen was het erg druk bij haar. Veel mensen waren vrienden, maar Mike en Adi kwamen ook gezellig langs om bij hun tante te eten.
Met zijn allen zaten ze televisie te kijken. Een of andere slappe soap die werkelijk waar nog erger is dan GTST bij ons!! Acteren kan blijkbaar iedereen in Ghana en dat maakt ons Nederlandse studenten erg melig.
Gloria bleek ook een dochtertje te hebben Kweki van 11 maanden.
Echt een prachtig kindje!! Ze bleek ook erg slim te zijn. Ze kan namelijk al wat praten en als Gloria zei dat ze in haar handen moest klappen deed ze dat zonder enige moeite.
Na wat gekletst te hebben gingen we eten en dat was heel erg lekker. Rijst met worstjes en een sausje. Ook liet Gloria mij 2 andere gerechten proeven, namelijk Fufu en Yam met een speciaal sausje. Ze zou ons nog en keer uitleggen hoe je het kon maken, want het was erg lekker.
Rond een uur of 8 vertrokken we met Mike en Adi naar hun huis.
Sharon kwam daar ook naar toe met een grote fles rosé, omdat er in Big Ada het een en ander was voorgevallen.
Het was erg gezellig die avond en het werd dan ook erg laat. Om Half 3 in de nacht moest ik nodig naar de wc en de helft van de personen in de kamer lag al te slapen. (gezellige visite!!).
Toen ik naar de wc liep en van het afstapje stapte hoorde ik *klets**klets* en had ik natte voeten! De wc van Adi was kapot en de spoelbak was overgelopen, heel de hal lag blank.
Adi was een van de personen die al lag te slapen en ik moest hem nu wakker maken om hem te vertellen dat de hal blank stond.
Nou… Adi staat er om bekend erg langzaam te zijn… nog langzamer dan de normale Ghanees, maar deze keer was hij echt ongelofelijk snel!
Iedereen zat met verbazing toe te kijken hoe snel Adi opstond om de hal droog te maken en even naar zijn wc te kijken. Nikki en ik moesten toch wel heel hard plassen ondertussen.
Er zat dus niets op dan de Ghanese manier te gebruiken, gewoon in de open buitenlucht.
We hebben samen echt zitten gieren van het lachen in het hoge gras.
Daarna besloten we dat het tijd werd om naar huis te gaan, we waren namelijk al niet meer zeker van een taxi, omdat het al aardig laat was.
Gelukkig konden de jongens er nog 1 voor ons regelen en om half 4 waren we die nacht dan eindelijk thuis.


Een zondag werden we om half 1 wakker.
We begonnen onze dag met een lekker ontbijtje, namelijk pannenkoeken!
Ilse en ik hebben ons daarna gauw aangekleed, want we zouden Gloria gaan helpen met de verhuizing.
Ze had ons de dag ervoor verteld dat ze zou gaan verhuizen naar een ander huis in de buurt en wij wilden haar wel mee helpen. Hebben we ook eens een Ghanese verhuizing meegemaakt.
Toen we bij het oude huis van Gloria aankwamen, kwam haar hulp naar ons toe. Zij zou ons brengen naar het nieuwe huis. Daar troffen we Gloria aan.
Trots liet ze ons haar nieuwe huis zien. Het huis was werkelijk waar prachtig!
Na de rondleiding liepen we met z’n allen terug om te gaan verhuizen.
Onderweg legde Gloria uit dat alle mensen die in de omgeving van haar oude huis wonen, mensen van het ziekenhuis zijn. Dit zijn de mensen die zitten te wachten op de huizen die van ons bouwproject afkomen.
Gloria vond echter het wachten te lang duren en daarom heeft ze ervoor gekozen om een ander huis te kopen.
Het huis wat ze nu heeft, heeft 4 slaapkamers, een woonkamer, een keuken met voorraadkast, een toilet en een prachtige douche. Aan het huis zit een veranda waarop ze zoveel lawaai kan maken als ze wil, want er is niemand die haar kan horen zo vrijstaand is dat huis.
Voor dit huis betaald ze 500 cedi per jaar!! Dit is omgerekend iets meer dan 250 euro!!
Toen we bij het oude huis van Gloria aankwamen waren er nog zo’n 5 of 6 mensen die kwamen helpen.
Eigenlijk is verhuizen hier heel simpel. Je pakt een grote mand, je stopt er zoveel mogelijk in, je zet dat ding op je hoofd en lopen maar.
Ilse en ik kregen natuurlijk lichtere dingen aangereikt, omdat wij het niet op ons hoofd konden dragen en daarom geen andere dingen konden vast houden.
Het hulpje liep bijvoorbeeld met een mand op haar hoofd, een tafel in haar ene hand en een ventilator in haar andere hand.
Toch kon ik het niet laten om ook dingen op mijn hoofd te dragen. Ik snap goed waarom mensen dat hier doen, dan is het veel lichter om dingen te dragen.
Natuurlijk kon ik het weer niet laten om even gek te doen en liep ik als een of andere dorpsgek met een loopwagentje van Kweki op mijn hoofd.
De mensen moesten erg lachen.
Na 4 of 5 keer heen en weer te hebben gelopen waren Ilse en ik echt kapot. Het huis was al gauw 5 minuten lopen en die dag brandde de zon erg hard.
Gelukkig had Gloria dat snel door en gaf ze ons wat water en mochten we uitrusten.
Kort daarna waren we klaar en zette Gloria ons af bij Adi’s shop, die zit daar namelijk vlakbij.
Daar hebben we heerlijk gerelaxt.
Ik leerde daar een Ghanees spelletje spelen en Adi had speciaal voor ons ijsjes gekocht.
Heerlijk toch..dat Ghanese leventje hier?!
Na het relaxen bij de shop werd het toch wel tijd om naar huis te gaan om lekker te gaan eten.
En rara wat aten we? Jep, spaghetti!
Na het eten zijn we weer met star bier in de tuin gaan liggen om naar de sterren te kijken.
Daar kon ik het natuurlijk weer niet laten om lekker gek te doen.
Bij ons in de tuin staat een waterput en de meiden waren telkens bang dat het meisje uit “The Ring” eruit kwam.
Ik kon het dus niet laten om achter de put te gaan zitten en net te doen alsof ik uit de put geklommen kwam.
We hebben erg gelachen.

Na alle gezelligheid van dat weekend stonden Isabeau, Kim, Nikki, Ilse en ik maandag weer om 7 uur bij de oever van de rivier om naar het eilandje te gaan.
Kwami had voor ons de nieuwe boot geregeld, want deze zou sneller zijn.
Nou we hebben met zijn allen doodsangsten uitgestaan, want de boot was zo lek als een zeef en we klapten elke keer net niet met de hele boot om.
Het was niet dat we bang waren om nat te worden, maar we hadden allemaal wel dure spullen bij zoals camera’s.
Eenmaal op het eiland aangekomen gingen we gelijk aan de slag met opruimen, dit was snel gebeurd.
Na het opruimen gingen we met zijn allen richting het schooltje.
Daar hebben we met alle kinderen gezongen en gedanst.
Dit was echt super gaaf!
Het is werkelijk waar onvoorstelbaar hoe goed de kinderen hier kunnen dansen en zingen.
Als je erbij staat word je daar echt vrolijk van.
Na al het gedans zijn we vertrokken naar Regina, zij had voor ons gekookt.
Alle kinderen stonden rond om ons heen te kijken hoe wij zaten te eten, ik vond dat best wel naar.
Maar toen gebeurde er iets dat ik niet verwacht had. Regina had ook gekookt voor alle kinderen op het eiland. Natuurlijk was dit in no time weg omdat de kinderen op het eiland vaak geen eten krijgen van hun ouders. Hier is simpel weg geen geld voor.
Ik denk dat de schaal met rijst erg hooguit een minuut heeft gestaan. De kinderen vlogen er echt als raven op af, dit was echt eng om te zien!
Ik maakte me een beetje zorgen om de kleine kindjes, maar zelfs daar had Regina rekening mee gehouden. Ze had alle kleintjes er tussenuit geplukt en deze zaten naast ons heerlijk te smullen.
Na het eten was het dan echt tijd om te gaan.
John en Kwami gingen met ons mee om naar ons huisje te kijken.
Toen we aankwamen in Ada besloten we om eerst een ijsje te kopen.
Al gauw waren we thuis en nadat Kwami en John het huis goed bekeken hadden vertrokken we richting het strand. Het was warm die dag en we hadden toch geen afspraken staan.
Lekker zwemmen leek ons een prima idee!
Toen we op het strand aankwamen zagen we een aangespoelde dolfijn liggen.
Ilse en ik vonden dit heel vervelend om te zien, maar Nikki stond er al met haar neus bovenop.
De dolfijn was door mensen neergeschoten en daarna gepakt door een haai.
Vervolgens is hij dood gegaan en aangespoeld op het strand.
Al gauw kwamen er meer mensen omheen staan.
Zij zeiden dat de zee vandaag zo wild was, omdat er iemand in dood was gegaan en dat de zee de dolfijn terug zou willen hebben.
Toch besloten een aantal jongens om de dolfijn te begraven op het strand.
Ze sleurde het beest dus op de kant en begonnen te graven.
Ook werden de vinnen en de staart afgesneden, wat ze daarmee gingen doen weten we nog steeds niet.
Na ruim 2 uur was de dolfijn eindelijk begraven…..op het strand.
We besloten meteen om niet meer te gaan zwemmen en daarom vertrokken we richting huis.
Daar namen we afscheid van Kwami en John en vertrokken we richting Brightest spot om lekker te gaan eten.
Daar hebben we ons helemaal krom gelachen om 3 gasten die hartstikke dronken en stoned waren.
Ze dansten heel grappig en hadden echt lol met zijn drieën.
Een gozer was zelfs zo van de kaart dat hij tegen zijn schaduwen aan het praten was.
Rond half 10 vertrokken we richting Adi en Mike waar we film hebben gekeken.

De dinsdag erna gingen we naar het ziekenhuis om stage te gaan lopen.
Daar hebben we eerst Gloria opgezocht. Na een kort praatje met haar gingen we richting de game room om de deuren te schuren.
Maar toen we daar aankwamen realiseerde we ons dat we eerst schuurpapier moesten hebben voordat we daadwerkelijk konden gaan schuren.
Dus vertrokken we met zijn allen naar de buildingsite om bij de andere Nederlandse studenten even schuurpapier te gaan halen.
Daar hebben we nog even gezeten om te kijken hoe het daar ging en na een uurtje gingen we toch maar weer naar het ziekenhuis om aan de deuren te beginnen.
De deuren zien er nu stukken beter uit, hopelijk kunnen we ze volgende week gaan beschilderen!
Ook hebben we nog even de andere studenten opgezocht die in het ziekenhuis werken als zuster.
Zij hadden al geholpen bij een bevalling. Wij mochten ook even op de kraam afdeling kijken.
Toch blijft het gek om iedere keer die kamers in te lopen.
Gelukkig vonden de mensen het erg leuk.
Namen hadden de kindjes nog niet. Hier krijgen de kinderen pas na een week een naam.
Om half 3 mochten we weer naar huis.
Nikki en ik hebben ons daar gauw omgekleed en vertrokken toen richting het strand.
De zee was heel erg ruw die dag en dat was best eng.
Opeens begrepen we waarom er veel mensen hier verdrinken in de zee. Als je even niet oplet word je meegezogen met de stroming.
Toen we thuis aankwamen troffen we alle andere Nederlandse studenten bij ons aan.
We hebben een aantal flessen wijn opgetrokken en lekker gekookt en gegeten.
Het werd die avond heel gezellig.

Die woensdag moesten we weer in het ziekenhuis stage lopen.
Daar hebben we ontwerpen gemaakt voor de deur.
Tussen de middag hebben we gegeten met de Nederlandse zusters van Big Ada.
Daarna zijn we kinderen op gaan zoeken die niet naar de speelzaal konden komen.
De kinderen vonden het eerst wel leuk dat we al het speelgoed hadden meegenomen, maar je kon al gauw merken dat de kindjes erg ziek waren.
Veel kinderen hier hebben malaria, bloedvergiftiging of iets aan de longen.
Een kindje was lekker aan het spelen met een magneetbord.
Opeens moest hij van zijn moeder allemaal sommen opschrijven en uitrekenen en als het niet netjes was ( en dat ging soms maar om 1 letter) dan moest hij alles helemaal opnieuw doen.
Het kindje begon te huilen en wij besloten dus maar om weg te gaan.
Deze kindjes waren zo ziek dat het geen zin had om met ze te spelen, daar waren ze gewoon te zwak voor.
Na onze stage gingen we richting de markt, daar kochten Nikki en Ilse een stofje.
Vanuit de markt liepen we naar de naaister om Afrikaanse jurkjes te laten maken.
Volgende week donderdag zijn ze klaar, we zijn erg benieuwd wat ze ervan gaan maken.
’s Avonds hebben we broodjes hamburger gegeten, iets wat het dichtst bij een Nederlandse kost in de buurt kwam.
Ook hebben we alle drie met onze gekke koppen in de vriezer gezeten. Ilse kwam namelijk op het gekke idee om met zijn alle in de vriezer te gaan zitten en daar een foto van te maken.
Zo gezegd zo gedaan, maar wat was dat KOUD!!
De foto’s zijn wel erg leuk geworden en daar ging het uiteindelijk om.
’s Avonds hebben we weer lekker in de tuin gelegen.
Ik moest natuurlijk weer gek doen en heb die avond catwalk gelopen. Iedereen heeft erg om me gelachen en vanaf die avond loop ik nu regelmatig catwalk.
Ik voel me echt Ghana’s New Top Model hier!

Een donderdag stonden we om 7 uur weer aan de oever va de rivier.
Wat had ik het daar moeilijk mee zeg!!
In de boot deed ik erg veel moeite om mijn ogen open te houden, maar dit werkte voor geen meter. Ook tijdens het schoonmaken op het eiland werd ik maar niet wakker.
Uiteindelijk werd ik pas wakker toen de kindjes van het eiland naar me toe kwamen.
Na het opruimen vertrokken we met z’n allen naar Regina zij wilde iets met ons bespreken.
Met zijn allen moesten we bij haar binnen gaan zitten. Eerst werd er gebeden. Ze vroegen of God ons bij wilde staan tijdens het gesprek.
Het gesprek ging er eigenlijk over dat Regina hoopte dat we niet naar de negatieve verhalen zouden luisteren van andere mensen.
Schijnbaar vinden veel mensen het slecht dat Regina altijd mee helpt met het schoonmaken van het eiland. Ze vinden dat ze beter iets nuttigs met haar tijd kan doen en daarom schrijven ze haar af als iemand van de duivel.
Terwijl het werk wat Regina doet eigenlijk heel erg goed is, maar veel mensen hier zien dat nog niet in en dat is erg jammer.
Na het gesprek moesten we om de beurt iedereen een hand geven en daarna werd er nog gedankt.
’s Middags hebben we met de kinderen op het eilandje verstoppertje gedaan, dit kenden ze helemaal niet, maar ze vonden het spelletje fantastisch.
Ook hebben de kinderen ons haar daar helemaal gedaan, want we moesten er mooi uitzien voor onze vriendjes.
Zelfs de allerkleinste van het eiland kunnen je haar al mooi invlechten, echt bijzonder!
Om 12 uur gingen we weer naar huis.
Uiteindelijk waren we nog pas om half 4 thuis, want we hadden echt heel lang op Mike gewacht.
Thuis hebben we gelijk gegeten, want we vielen bijna om van de honger.
Mike heeft me in de tuin nog even gemasseerd waarna ik in slaap ben gevallen. Om half 5 werd ik wakker en ben ik in bed gaan liggen, waarna ik weer in slaap ben gevallen en niet meer wakker ben geworden.

Vrijdags zijn we met alle studenten naar Accra gegaan.
Nikki kon helaas niet mee, omdat ze erg ziek was. Gelukkig zou Adi voor haar zorgen, zodat Ilse en ik wel mee konden.
Het was erg gezellig die dag.
We hebben een beetje gewinkeld, lekker gegeten en boodschappen gedaan.
Rond half 4 waren we klaar met alles wat we moesten doen in Accra, tijd om een trotro naar huis te nemen dus.
Dit bleek nog niet zo makkelijk te zijn. Omdat we met veel blanke mensen waren probeerde ze ons echt leeg te plukken.
Gelukkig zijn we allemaal onderhand wel bekend met de normale prijzen hier en lieten we ons niet afzetten.
Uiteindelijk hadden we dan een trotro die ons wel voor de normale prijs naar Ada Foah terug wilde brengen.
Na 2 uur waren we dan in Ada, begon die chauffeur in een keer te keer te gaan tegen ons.
We moesten namelijk een lege stoel betalen, omdat hij niemand anders mee kon nemen. Dit is natuurlijk grote onzin, waarom zou je donkere en lichte mensen niet in een auto kunnen stoppen?
Gek genoeg doen veel mensen dat hier, laatst hadden we met een taxi mee gereden die ook geen donkere vrouwen bij ons in de auto wilde stoppen. We hebben hem toen laten terug rijden naar die vrouwen om ze in te laten stappen, want we vonden het te erg om ze daar te laten staan.
Ondertussen bleef de man maar doorzeuren om zijn 3 cedi en wilde dan ook niet de deur voor ons open doen.
We hebben hem maar die 3 rottige cedi gegeven om van het gezeur af te zijn.
’s Avonds hebben we met zijn allen feest gevierd in Big Ada.
Lekker met zijn allen op het terras een wijntje gedronken en gedanst!

Zaterdags zijn we met zijn allen naar het strand toe gegaan.
Dit was erg leuk.
Die dag leerde we ook gelijk dat de zee hier echt levens gevaarlijk is!
Mike onze Ghanese vriend was met de stroming meegepakt en terecht gekomen op een stuk waar hij niet meer kon staan, maar Mike kan als heel veel mensen hier niet zwemmen.
Ilse, Romy en Bart hebben hem gelukkig nog kunnen redden.
Wat was die jongen geschrokken zeg!
Het was voor iedereen wel heel duidelijk dat je gewoon niet te ver het water in moet gaan.
Mike gaan we zwemles geven, zodat hij de volgende keer wel boven water kan blijven.
Toen we ’s avonds thuis kwamen was iedereen verbrand.
We zijn dan ook niet meer uitgegaan maar lekker vroeg gaan slapen.

Genoeg dingen meegemaakt dus!
Voor de mensen die mij graag een kaartje willen sturen. Mark heeft het adres.
Vraag het dus even aan hem!
En voor de gene die mij heel erg missen: “Sorry maar ik kom voorlopig echt nog niet naar huis! Ik heb het hier veel te goed naar mijn zin!”