De eerste stage dagen

Ik verblijf nu al een week in Ghana en het voelt alsof ik hier al weken ben.
Ik kan me eigenlijk de drukte van Nederland niet meer voorstellen en iedereen heeft dat wel hier.
Ook het idee dat je straks weer tussen gestreste blanke mensen rondloopt maakt ons al misselijk.
De mensen zijn zo vriendelijk hier, werkelijk iedereen staat voor je klaar.
Toch heb ik de afgelopen dagen weer genoeg meegemaakt:

De laatste keer ben ik geëindigd in het hotel waar we allemaal even op internet zijn geweest.
’s Avonds hebben Isabeau, Kim, Nikki, Ilse en ik daar lekker gegeten.
Kip met franse frietjes!! (ja, wat hebben we het toch slecht in Afrika!!)
Toch mis je wel je gezonde prak hier, we eten voornamelijk spaghetti, rijst, kip en brood.
En na dagenlang van spaghetti en rijst komt dat ook echt je neus uit.
Gelukkig kun je in Accra lekkere pizza’s eten en dat is wat we woensdag dan ook meteen gedaan hebben zodra de twee uur lange rit ,in een overvolle trotro, richting Accra erop zat.
Na de lekkere pizza vertrokken Bart, Ilse, Nikki, Isabeau, Evelien, Kim en ik richting de supermarkt om boodschappen in te slaan voor de komende dagen.
Het is echt raar dat je een hele dag moet uittrekken om boodschappen te doen, want in Nederland loop je gewoon even de supermarkt binnen.
Ik hou er wel van… zo’n dagje Accra even lekker eten, boodschappen doen en daarna nog wat rond neuzen in de winkeltjes om vervolgens weer in een overvolle trotro naar huis toe te gaan.
Omdat Sjef en Cees die dag de sleutel van ons huisje hadden meegenomen konden we niet meteen naar huis toen we in Ada aan kwamen.
We besloten om maar naar Big Ada te gaan, het huis van de andere studenten.
Daar zijn we de vlechtjes in Nikki’s haar eruit gaan halen.
Ook hebben we daar heerlijk gegeten. Rijst met een hamburger en satésaus.
Rond acht uur kwamen Cees en Sjef dan met de sleutel.
Om een uur of twaalf zijn we naar ons huis vertrokken, omdat het zo gezellig was en omdat Nikki’s haar zoveel tijd kostte zijn we langer gebleven dan gepland.

De dag erna, donderdag dus, ging om 05:30 de wekker.
We moesten naar het eilandje toe en de boot vertrekt om 07:00 uur.
Ik leerde daar Kwami kennen een jongen van 14 jaar die samen met zijn vader de Nederlandse studenten naar het eiland brengt.
Kwami is een leuke jongen en we hebben dan ook wel gelachen in het bootje.
Ook wordt je heerlijk wakker zo op de rivier.
Eenmaal op het eilandje aan gekomen leerde ik verschillende mensen kennen.
Ik was eigenlijk heel erg verbaasd dat er geen kinderen kwamen.
We begonnen gauw met het schoonmaken van het eiland.
Nikki trok nog een luie neger uit een bootje om hem mee te laten helpen.
Het schoonmaken van het eiland valt best wel mee, je moet gewoon zorgen dat al de aangespoelde rotzooi weg is.
Het is niet zo dat je tussen bergen met afval loopt.
Op eens hoorde ik Ilse zeggen:”Oh Marjolein, daar komen de kindjes!”
Vanuit de verte zag ik echt een hele hoop kinderen aan komen rennen en toen ze eenmaal bij ons waren had ik geen vinger meer vrij.
Ik had letterlijk aan elke vinger een kindje zitten.
Ook vinden ze al je assecoires erg interessant, ze willen het allemaal een keer aan of op gehad hebben, vooral mijn zonnebril was erg populair.
Om half 10 kwamen de andere Nederlandse studenten aan op het eiland.
We vertrokken met zijn allen richting het schooltje waar we een korte rondleiding kregen.
Daarna werden we aan de bevolking voorgesteld en moesten we allemaal een klein praatje houden waarin we ons voorstelde.
Als afsluiting van de ceremonie kregen we een kokosnoot. Echt vies!!
Ik zat ’s avonds dan ook meteen aan de diaree.
Toch vond ik het eilandje wel heel speciaal.
De mensen hebben daar echt helemaal niets, ze wonen in rietenhutjes en sommige kinderen zijn ondervoed.
Toch is de sfeer op het eiland zo gezellig.
Zo gezellig dat voordat we vertrokken richting Ada Nikki, Ilse en ik nog hebben gezwommen in de rivier met Kwami en een aantal andere bewoners.
De rest van de bevolking stond aan de kant erg om ons te lachen, zeker toen we die luie neger van die ochtend het water in trokken.
’s Avonds waren we echt kapot en lagen we al vroeg te slapen.

Vrijdag ben ik voor het eerst begonnen bij het ziekenhuis.
Wat schrok ik toen ik het speelkamertje zag!!
Nikki, Ilse en ik zijn gelijk plannen gaan maken voor het kamertje, want nu was het echt een rommel hok.
We zijn begonnen met de deuren, deze waren goor van allerlei verkleurde stickers die op de deur waren geplakt.
Met een flinke emmer sop en een krabbertje zijn we alle stickers van de deur gaan halen.
Ondertussen waren er ook wat mensen aan het spelen in het kamertje.
Ja ik zeg mensen, want zelfs volwassenen komen spelen.
Zo was er een vrouw die een Nederlandse pop op haar rug bond zoals ze dat hier met kindjes doen.
We hebben hard om haar gelachen.
Toen de deuren schoon waren vertrokken we richting de keuken waar we rijst kregen.
Onderweg kwamen we dr. Nahr tegen.
Van hem mogen we de deuren in een leuke kleur schilderen zodat de kinderen meteen kunnen zien dat daar een plekje voor hen is.
Ook wordt er binnenkort een kast gebouwd om al het speelgoed in te doen.
Toen we verder liepen kwamen we langs Gloria een zuster in het ziekenhuis en een goede vriendin van Nikki en Ilse.
Echt een hele lieve vrouw. We hebben best wel een tijdje in haar kantoor zitten kletsen.
Toen we uiteindelijk bij de keuken waren en rijst zaten te eten zeiden de meiden dat mijn voeten erg dik waren.
Ik had er wel last van maar het was me nog niet echt opgevallen dat ze opgezet waren.
Om maar het zekere voor het onzekere te nemen gingen we naar Gloria toe om te vragen of ze even naar mijn voeten wilde kijken.
Zij meldde ons meteen dat we naar dr. Nahr moesten gaan, omdat het er niet goed uitzag.
Dit vond ik echt vreselijk, want als wij daar in de rij staan worden we eerder geholpen dan de andere mensen vanwege onze witte neus.
Er zaten misschien wel mensen met ernstige ziektes tussen en dan kom ik met mijn opgezwollen voeten.
Waar ik bang voor was gebeurde dus ook. Dr. Nahr plukte ons meteen tussen de donkere mensen vandaan.
Gelukkig meldde dr. Nahr dat mijn voeten zo opgezwollen waren van de muggenbeten.
Hij maakte zich er wel zorgen om dat ik zo vaak gestoken was en raadde me aan om vooral mijn medicatie goed in te nemen.
Met veel gestoken bedoel ik meer dan dertig keer per been!!
Verder moest ik mijn voeten omhoog houden en zorgen dat ik niet meer gestoken werd.
Als het maandag niet afgenomen was moest ik terug komen.
Daarna zijn we met de trotro richting Big Ada gegaan waar we boodschappen hebben gedaan.
Boodschappen in de zin van eieren, tomaten en uien, wan daar betaal je in Accra echt teveel voor.
Toen we thuis waren hebben we even het huis gesopt en moeders als je dit leest:” Ik ben niet van plan om het nu thuis ook vaker te gaan doen hoor!!”
’s Avonds hebben we lekker in de tuin gelegen om naar de maan en de sterren te kijken.
Heb toen wel even aan Mark gedacht.
Maar ik weet zeker dat hij ook af en toe naar dezelfde maan kijkt al mij!