Als Berggeit

Na een uitgebreid ontbijt zaten we bijna op tijd in de bus. We vertrokken naar S’de Boker. Hier ligt Ben Goerion begraven. Hij was de eerste president van het huidige Israël. Zijn droom was het Zionisme.
Bij de begraafplaats was een mooi uitkijkpunt op de woestijn waar we later de tocht zouden maken. Hier heeft Niek het thema geïntroduceerd. Het thema van deze komende dagen is: plaatsen en verhalen en je identiteit. Hij heeft ons laten nadenken over je afkomst, waar verbind je je mee? Met je ouders, het dorp, de geschiedenis van je land? Hoe kijk je naar anderen? Sta je gelijk met je oordeel klaar? Of maak je van jouw vooroordeel een vraag? Door deze vooroordelen krijg en geef je vaak een stempel. Is dit terecht of ben je meer dan het dorp waar je uit komt?
Na een plaspauze (dat heb je als je met veel vrouwen op stap bent Smile) gingen we wandelen door de woestijn. Aan het begin kregen we van Rosanne het verhaal te horen van Jozef in de put. Ze liet ons nadenken over jaloezie. We zijn ook in een put geweest, het was wel wat anders dan we verwacht hadden.
Toen gingen we echt de woestijn in. Niek had er flink de pas in, we konden dit tempo niet allemaal bijhouden, de foto’s moesten ook nog gemaakt worden! Wat verder in de woestijn vertelde Rimke het verhaal over Hagar en Sara, hierin kwamen veel thema’s voor, moed vond ze zelf belangrijk, maar jaloezie uit het vorige verhaal kwam ook weer terug. We liepen verder, genietend van de mooie omgeving, naar het national park ‘En Avedat’. We kwamen in een ontzettend mooie kloof terecht. Niek vertelde ons dat we helemaal naar de top moesten, dit bleek ook echt zo te zijn. Het was nog een flinke klim met veel trappetjes. Boven aangekomen was het echt een overwinning dat we daar allemaal stonden.
Lily vertelde ons hier de tien geboden. We hebben zelf nagedacht wat we belangrijk vonden in ons leven. Hierna hadden we nog een gesprek over het gebod ‘houd van je vader en moeder zoals zij ook van jou houden (eer je vader en je moeder)’. Dit konden we weer teruglinken naar het verhaal van Rosanne.
Na een stukje met de bus gereden te hebben zijn we gaan lunchen bij een plaatselijke restaurantje. Na de grote uitputtingsslag in de woestijn hadden we wel een broodje falaffel of een pizzapunt verdiend.
’s Middags hebben we wat tijd in Mamshit National Park rondgebracht. Dit was een grote opgraving van een dorpje. Deze kwam uit de Nabetaanse tijd. Er was een kerk, er waren paardenstallen en ook een uitkijktoren.
Op de terugweg kwamen we veel nederzettingen met bedoeïenen tegen. Hier liepen ook kamelen bij. Het viel ons op dat het er armoedig uit zag. Er kwamen reacties en vragen los over het bestaan van deze mensen. Het blijkt dus een eigen keuze te zijn, het is een droomhuis, zij willen hun vrijheid behouden. Net zoals wij ook allemaal een droomhuis hebben.
Na thuiskomst in de kibboets Masabei Sade (ons Centerparks) hebben we tijd gekregen voor ontspanning. Veel hebben een duik in het zwembad genomen. Om 7 uur stond het uitgebreide buffet alweer voor ons klaar. Hierna hebben we naar Ann geluisterd. Zij was een pionier uit Nederland en is in de jaren ’70 om haar idealen na te streven naar de kibboets gegaan. Ze vertelde hoe het er vroeger aan toe ging in de kibboets en hoe het nu veranderd is. Het verbaasde ons dat de kinderen veel tijd (ook de nachten) in het kindertehuis doorbrachten. Ook had je geen eigendommen, alles was van de gemeenschap. Verder kreeg je ook geen salaris voor het werken, de slogan was ‘Geef wat je kan, dan krijg je wat je nodig hebt’. Ieder kreeg dus eenzelfde budget.
De toekomst van de kibboets is onzeker, de jeugd gaat vaak studeren of reizen en komen niet meer als kibboets lid terug. Daardoor zijn de kibboetsen aan het vergrijzen en moet er gedacht worden over een andere invulling.
We hebben de dag met elkaar afgesloten na het verhaal van Ann. We waren allemaal onder de indruk van de woestijn, de verhalen en het verhaal over de kibboets.
Wij hebben zelf erg genoten van deze dag en zijn benieuwd naar de rest van de reis.
Groetjes Gerda en Thirza