Laatste werk weekje

De een na laatste week is voorbij. Alle verslagen voor school zijn af en er is ook afscheid genomen op de stage adressen.
Voor ons is de vakantie dus begonnen!
Het afscheid is ons allemaal zwaar gevallen, hoe het allemaal verlopen is kun je nu gaan lezen. Hier zijn mijn ervaringen vanaf maandag 20 oktober:

Een maandag zijn we niet naar het eiland toe gegaan. Nikki had haar malaria weer terug en ik had last van mijn whiplash, waardoor ik het niet zag zitten om naar het eiland toe te gaan.
Toch hebben we die dag nog best nuttige dingen gedaan. Zo hebben Ilse en ik onze verslagen voor school nog eens bijgewerkt.
Halverwege de ochtend kwam Gloria langs. Onze gasfles was namelijk leeg, waardoor we niet meer konden koken. Gloria moest zelf naar Tema die week en heeft haar gasfles toen aan ons gegeven. Gelukkig!!
Na het harde werken aan onze verslagen hebben we even een filmpje gekeken, daarna zijn we vertrokken richting Eric’s huis.
Daar hebben we onze verslagen van waarbenjij.nu op internet gezet, omdat we niet meer op internet konden bij Charley.
Nadat we bij Eric klaar waren, zijn we gauw naar huis gegaan om onze zwemspullen op te halen. Het was die dag erg warm en iedereen had wel zin om te gaan zwemmen.
Omdat we hoorden dat je die dag niet kon zwemmen bij Charley, zijn we gelijk door gegaan naar Manet.
Daar kwamen we Eric en Michelle met de kids tegen. Het was heel leuk om met die kinderen rond te spetteren in het water.
Na het zwemmen werd het tijd om naar huis te gaan, het werd immers donker.
Daar aangekomen bleek het light off te zijn. (Dit houdt in geen stroom).
We waren dus genoodzaakt om in het donker eten klaar te maken.
Door met zaklampjes op elkaars bord te schijnen kon je nog enigszins zien wat voor eten we klaar gemaakt hadden.
Met light off is er voor ons weinig te doen thuis en daarom is iedereen die avond vroeg naar bed toe gegaan.

Een dinsdag voelde iedereen zich alweer beter en besloten we om weer naar stage toe te gaan.
Dit keer zou het de laatste keer zijn dat we in het ziekenhuis zouden werken.
Voordat we van huis weg gingen realiseerde we ons opeens dat er geen sleutel was afgegeven door Kim en Isabeau.
We konden dus niet in de speelzaal komen.
Toch vertrokken we naar het ziekenhuis, Ilse zou wel door het raam naar binnen klimmen en dan van binnenuit de deur open maken.
Zo gezegd zo gedaan.
Hoopvol hebben we op kinderen zitten wachten die dag, maar helaas bleek onze laatste stage dag in het ziekenhuis tegen te vallen.
Er waren weinig patiënten en geen kinderen, er waren ook bijna geen artsen aanwezig.
Redelijk teleurgesteld gingen we naar het kantoor van dokter Nahr toe om daar te internetten.
Sommigen van ons moesten namelijk nog op het internet zijn.
Ook dit lukte niet, het ziekenhuis bleek met hetzelfde probleem rond te lopen als Charley.
Ilse besloot daarom Eric te bellen, misschien dat we bij hem op internet konden gaan.
Dit was geen probleem en direct nadat we gebeld hadden stapten we in een trotro op weg naar Big Ada.
Toen iedereen zijn ding had gedaan op internet besloten we om naar huis te gaan en te gaan zwemmen, maar toen we eenmaal thuis aankwamen waren sloeg het weer had het geen zin om in de regen met je bikini bij het zwembad te gaan liggen.
Daarom hebben we onszelf toen nog maar bezig gehouden met film kijken en verslagen maken, dit ging allemaal goed totdat…. Er weer light off was.
Daar zaten we weer met zijn drieën in het pikkedonker.
Dit keer hebben we ons bezig gehouden met een spelletje, waar eerlijk waar geen eind aan kwam!
Een iemand moest een dier opnoemen bijvoorbeeld konijn, de ander moest dan weer een dier verzinnen met een N, dus nijlpaard enz.
Tegen de tijd dat we bijna elk dier op de wereld opgenoemd hadden, sprong op eens het licht weer aan. YES!! Het was weer light on!
Gauw werd de laptop aangezet en gingen we film kijken, toen de film afgelopen was zijn we allemaal lekker gaan slapen.

Een woensdag waren we al om kwart voor acht bij Michelle en Eric. We zouden die dag met de peuterspeelzaal verhuizen naar een nieuwe locatie.
Michelle was namelijk opgebeld door een schoolhoofd van een privéschool in Big Ada.
Hij had gehoord over onze peuterspeelzaal en wilde graag dat Michelle de peuterspeelzaal in zijn schoolgebouw ging houden. Ze hadden namelijk al een peuterspeelzaal, maar hij vond dat Michelle voor extra ondersteuning kon zorgen, zodat ook de huidige lerares wat kon opsteken van onze manier van lesgeven.
We waren allemaal razend enthousiast geweest toen we het hoorden en die dag was het dan zover! We gingen voor het eerst stage lopen bij een Ghanese school waar ze echt goed onderwijs gaven!
Toen we aankwamen rijden bij de school kon je al meteen zien dat het een beter georganiseerde school was, dan de school op het eiland. Alle kinderen zaten netjes in hun lokaal en het gebouw was versierd met prachtige schilderingen. Ook hoorde je alleen de Engelse taal uit de lokalen komen, iets wat ook enorm ontbreekt op Alorkpem. In het midden van de speelplaats stond een groot volleybalveld en voor de kleinere kinderen een groot speeltoestel.
Ons lokaal zat helemaal achterin het hoekje van het schoolplein.
Toen we binnenkwamen zaten alle kinderen netjes op een bankje, ze waren bezig met het ochtendgebed.
De kinderen van onze peuterspeelzaal vonden het wel eng tussen al die nieuwe kinderen, ze bleven dan ook dichtbij ons zitten.
Na het ochtendgebed moesten alle kinderen hun schooluniformpje uit doen en kregen ze andere kleding aan, waarin ze vies mochten worden. We snappen nog steeds niet helemaal waarom dat zo is op die school. Schijnbaar zodat de ouders minder was hebben.
Toen alle kinderen omgekleed waren gingen we samen met de kinderen het lokaal versieren. Ieder kindje kreeg een ballon van ons. Ook hingen we een grote slinger door de klas heen, waar later de kleurplaten van de kinderen aangehangen zou worden.
We hadden ook een meetlat mee genomen, deze werd achteraan in de klas opgehangen, een de meeste kinderen wilde gelijk zien hoelang ze waren.
Ook hebben we gelijk hoekjes in het lokaal gemaakt, zo kwam er een speelhoekje, een knutselhoekje en een hoekje waar de kinderen hun handjes konden wassen.
Toen we klaar waren met het aankleden van de ruimte was het tijd om te eten. Alle kinderen in de klas kregen maïspap met brood. Ook het zoontje van Michelle en die wist niet goed wat hij ermee aan moest. Het rook ook vreselijk we hebben met zijn allen zitten kokhalzen zo vies rook het.
Na het eten was het tijd om wat te gaan doen met de kinderen, omdat we nu een grotere groep hadden dan normaal. Kim en Isabeau waren ’s morgens ook mee gegaan, waardoor
we besloten om de kinderen op te delen in groepjes van 4 of 5 kinderen.
Het groepje van Kim en Isabeau zou eerst gaan buiten spelen, Ilse en Michelle gingen knutselen en Nikki en ik gingen met de kinderen spelen.
Om de 15 minuten rouleerden we waardoor ieder kind de kans had om elk onderdeel te doen.
Toen de 45 minuten om waren hebben we de kinderen weer in een kringetje gezet.
Daar hebben we nog een koekje gegeten en wat gedronken, om de dag goed af te sluiten heeft Kim met de kinderen een afscheidsliedje gezongen.
Iedereen was erg blij met het resultaat wat we die dag geboekt hadden. We hebben een ruimte kunnen aankleden, we hebben keren sociaal met elkaar leren omgaan, we hebben met de kinderen gezongen, we hebben met de kinderen geknutseld. Alles wat we wilde doen hebben we gedaan.
Het enige nadeel voor Kim, Isabeau, Nikki, Ilse en ik was dat het de laatste keer zou zijn dan we op de school gewerkt zouden hebben. Voor ons was het namelijk de laatste dag van de peuterspeelzaal.
Echt afscheid hebben we niet genomen van Eric en Michelle, omdat we wisten dat we ze nog zouden zien voordat we weg zouden gaan.
Na het peuterspeelzaaltje vertrokken Nikki, Ilse en ik richting de naaister. Die dag zouden onze jurkjes klaar zijn.
Helaas was alles misgegaan, ze hadden van Ilse d’r stof mijn jurk gemaakt en andersom. Gelukkig kon de naaister ons vertellen dat ze het nog wel kon vermaken. We moesten nu alleen wachten tot maandag.
Ilse en ik baalden natuurlijk wel een beetje, maar met goed hoop vertelde we de naaister dat we een maandag terug zouden komen om het resultaat te zien.
Na de naaister was het voor mij tijd om richting Evelien te gaan, ik zou namelijk die dag met haar werken aan de presentatie.
We liepen de poort nog niet uit of we kwamen Evelien, Carmenza en Sharon tegen. Zij gingen ook hun jurkjes ophalen.
Ik besloot om bij die meiden te blijven, Nikki en Ilse vervolgden hun weg richting de markt.
Bij de meiden van het beachhouse was alles wel goed gegaan. Iedereen kreeg haar jurkje zoals ze gewild hadden.
Daarna liepen we naar hun huis, Carmenza en Sharon gingen meteen weg. Het was een warme dag en zij besloten om gauw te gaan zwemmen.
Evelien en ik zijn gelijk aan de slag gegaan met ons verslag en we hebben dan ook enorm veel lol met het maken ervan.
Het verslag wat we moesten maken is namelijk voor Xplore. Het is een verslag waar we een presentatie over moeten geven aan per persoon 250 mensen.
Evelien en ik hebben besloten deze opdracht samen te doen en daarin te vertellen over de Ghanese cultuur en over onze ervaringen.
Daarbij kwamen we dus ook veel oude foto’s tegen en dat was erg leuk om te zien.
Na ongeveer 2,5 uur stond ons verslag in elkaar en besloten we om de andere meiden op te gaan zoeken.
We hadden inmiddels vernomen dat iedereen bij Manet zat.
Daar aangekomen lag iedereen al languit in het zwembad. Evelien en ik besloten om niet meer in het water te gaan, het zou namelijk met een uurtje donker worden.
Rond half 6 ging iedereen naar huis, behalve ik en mijn huisgenootjes.
Ilse en Nikki waren namelijk op het idee gekomen om lekker te blijven eten bij Manet.
Nou heerlijk gegeten hebben we. Ilse en ik hebben genoten van heerlijk spaghetti Carbonara en Nikki van frietjes met kip.
Toen we ’s avonds thuis kwamen was het weer light off. Gelukkig duurde het dit keer maar eventjes. Daarna hebben we lekker film gekeken en zijn we daarna gaan slapen.

Een donderdag ging voor het laatst vroeg de wekker.
Het was namelijk de laatste dag om naar het eiland toe te gaan.
Iedereen zag er enorm tegenop, het eiland was toch wel ons meest favoriete stage adres.
Evelien ging die dag ook mee, ze was nog niet op het eiland geweest en was erg nieuwsgierig.
Toen we bij de over aankwamen waren we blij verast Kwami te zien!
Hij had die dag speciaal vrij genomen om van ons afscheid te nemen.
We waren die dag snel bij het eiland en toen we daar aankwamen waren we stomverbaasd. Overal liepen mensen mee op te ruimen en niet kort nadat we ook begonnen waren met opruimen hoorde we tromgeroffel achter ons.
Toen we ons omdraaide zagen we alle leerlingen van de school aankomen. De kinderen liepen in een lange rij en masseerden achter een leraar aan. Het was net alsof er een troep soldaten aankwamen lopen. Toen het tromgeroffel ophield zei de leraar iets tegen de leerlingen. Nog steeds stonden we stomverbaasd te kijken naar het tafereel.
Toen de leraar in zijn handen klapten, begonnen op eens alle kinderen met het opruimen van het afval. We wisten werkelijk waar niet waar we moesten kijken.
Toen we ons eindelijk realiseerde dat de kinderen ons aan het meehelpen waren begonnen we ook met opruimen.
Binnen een halfuur was heel het eiland schoon!
De kinderen werden weer terug geroepen door de leraar en masseerde we als een kudde soldaten weg.
Wij zijn toen naar Regina toe gegaan, er was die dag een ceremonie op het eiland, omdat een baby’tje een naam zou krijgen.
Hier in Ghana krijgt een pas geboren baby pas na een week zijn of haar naam.
De ceremonie was heel mooi om te zien, overal stonden mensen te zingen en de ouders zaten trots met het kindje in hun armen.
Nadat het zingen over was, werd er voor het kind gebeden, daarna kreeg iedereen dan de naam te horen. De naam van het kind werd Natasja. Het duurde wel even voordat iedereen door had hoe je de naam uitsprak, we hebben daar stiekem wel om zitten grinniken.
Na de ceremonie gingen we naar het schooltje, daar aangekomen bleek er maar 1 leraar aanwezig te zijn en alle kinderen rende rond over het schoolplein.
Ons werd het al gauw duidelijk dat er niets te doen was, daarom namen we een aantal kinderen mee naar Regina en hebben we daar met de kinderen gedanst, gezongen en met bellenblaas gespeeld.
Tegen 2 uur werd het dan echt tijd om te gaan.
Iedereen liep met ons mee naar het strand, toen pas besefte ik dat ik voorlopig niet meer terug zou komen op dat kleine eilandje.
Ik had 3 maanden lang een klein meisje naast mijn zijde lopen, Hinda was haar naam. Ik wist dat ik haar niet meer zou zien. Ook zij wist dit en toen ik haar optilde om nog een dikke knuffel te geven, barste ik in tranen uit. Ik wilde geen afscheid nemen en al helemaal niet terug naar Nederland.
Toen ik Hinda neer wilde zetten, klampte zich zelf nog steviger aan me vast. Daardoor begon ik nog harder te huilen en het kleine meisje begon daarop troosten op mijn rug te kloppen.
Toch wilde Hinda ook nog even met de andere meiden knuffelen, waardoor ik de kans kreeg om afscheid te nemen van andere kinderen.
Iedereen stond te huilen en ik kreeg er niet meer uit dan:”Do your best at school, get a smart girl/boy en i’ll see you next year.”
Daarna was het tijd om van Regina, Joyce, John, Felix, Francis en Wana afscheid te nemen.
Ik zag dat Wana en Regina ook stonden te huilen en ook John barste in tranen uit. Felix kon het afscheid nemen niet aan en vertrok na een vlug “Goodbye” Ik zag hem nog net verdwijnen tussen de bomen.
Ik geloof dat we zeker nog een halfuur op het strandje hebben gestaan om afscheid te nemen. Het was Kwami die ons vertelde dat we echt moesten gaan, omdat er slecht weer aan kwam.
Nog een laatste dikke knuffel aan Hinda en toen stapte ik het bootje in. Nikki en Ilse zaten er al sniffend in. Evelien zat er een beetje hulpeloos bij, maar probeerde ons toch een beetje te troosten.
Iedereen heeft ons uit staan zwaaien, totdat we voor hen uit het zicht verdwenen waren.
Ik besefte me in het bootje hoe moeilijk het zou worden als we 1 november weggaan.
Ik wilde er niet aan denken en daarom besloten Nikki en ik om maar weer grapjes te maken over de grafstemming die er hing in het bootje.
Toen we bij Ada aankwamen werd de lucht echt donker en hoorde we het in de verte al onweren. Kwami mocht van ons zo niet terug varen naar het eiland en daarom namen we hem mee naar ons huis.
Daar hebben we nog film zitten kijken totdat het donker begon te worden. Ook Kwami moest toen afscheid nemen van ons, omdat het anders te laat werd om naar huis toe te gaan.
Dit kleine afscheid werd ook een huilpartij.
Gelukkig vertelde Kwami ons dat hij ons zaterdag voordat we vertrekken ook nog even komt opzoeken.
Nadat Kwami weg was, kwamen Mike en Adi.
Zij hebben samen groundnutsoup gemaakt, deze was best lekker, totdat ik een okro verwarde met een groene peper.
Mijn mond stond letterlijk in de fik en ik wist niet hoe ik het had.
Adi en Mike hebben hard om me gelachen.
’s Avonds toen ik ging slapen voelde ik de hete pepers nog steeds branden. Gelukkig had de gezellige avond het verdriet om het eiland wel verminderd.

Een vrijdag hebben we niet veel gedaan.
Ik heb wat verslagen afgemaakt en wat film liggen kijken.
Tegen drie uur had ik het wel gezien en zijn we naar het strand gegaan, hier hebben we 1,5 uur gezeten, daarna werd het te koud en zijn we vertrokken richting huis.
Na het avond eten hebben we toen weer film gekeken en zijn we vroeg gaan slapen.

Een zaterdag begon onze dag ook rustig.
Na lekker uitgerust te zijn vertrokken we om een uur of twee richting Big Ada.
We zouden even bij Adi’s shop gaan kijken en daarna zouden we naar de naaister gaan.
Bij Adi’s shop kwamen we de dorpsgek tegen die weer allemaal rare taal uit stond te slaan.
De dorpsgek heet Chicken licking en zegt dan ook tussen elk zinnetje door Chicken en rice en Chicking Licking.
Dit maal had hij het over een helikopter die zou komen vanuit Accra en die hem naar Pakistan zou brengen.
Op een gegeven moment besloot ik om Chicken Licking voor de gek te houden en pakte ik mijn telefoon. Ik deed net alsof ik de helikopter aan de telefoon had en toen hij dit door kreeg kwam hij vrijwel direct naast me zitten. Iedereen lag helemaal in een deuk, maar Chicken Licking kreeg maar niet door dat het gesprek nep was. Toen ik op hing vertelde ik hem dat zijn helikopter stond te wachten op het voetbalveld van Big Ada. Vrijwel meteen pakte hij de trotro en vertrok hij richting het voetbalveld. We zijn hem die middag ook niet meer tegen gekomen.
Na alle hilariteit bij Adi’s shop vertrokken we dan toch richting de naaister, waar Nikki haar jurkjes had laten maken.
Haar jurkjes waren niet helemaal zoals ze wilde en ze moest dus even uit gaan leggen hoe ze het wel wilde hebben.
Daarna zijn we nog even door het “winkelstraatje” van Big Ada heen gelopen, vervolgens zijn we naar huis gegaan waar Mike heerlijk voor ons heeft gekookt.
’s Avonds hebben we weer film gekeken en zijn we vroeg gaan slapen.

Een zondag waren we al vroeg wakker omdat we om 9 uur richting Tema zouden vertrekken, we zouden een dagje met Jacob meegaan.
Net voordat we weg wilden gaan kwamen we Kwami en Forstina tegen, Forstina had namelijk nog niet de kans gekregen om afscheid te nemen van ons.
Na gauw afscheid te hebben genomen moesten we dan toch echt met de trotro richting Tema vertrekken.
Daar kwamen we om 11 uur aan.
Niet kort daarna kwam ook Jacob aan met zijn vriend.
Samen met ons zijn ze naar Papaye geweest een soort van Mac Donalds maar dan op zijn Afrikaans. Hier hadden ze voornamelijk vis, kip en hamburgers.
Wij gingen natuurlijk meteen voor de hamburgers, deze waren echt enorm lekker!!
Het was net alsof er duizenden engeltjes op mijn tong pieste.
Na Papaye reden we terug naar Tema, daar kwamen we terecht bij een bouwplaats. Later bleek dat de grond van Jonathan was, de vriend van Jacob, en hij liet hier een huis bouwen.
Het huis was echt geweldig mooi, maar zou niet van hem persoonlijk worden. Hij zou het zoals veel Ghanezen hier doen verhuren.
Na het bezichtigen van het huis gingen we weer naar huis.
Nikki en ik baalde een beetje dat we onze laatste zondag in Ghana verspild hadden door heel de dag in een auto te zitten.
We hadden ook onze dag anders in kunnen vullen. Gelukkig hebben we wel een hele gezellige avond gehad met Mike en Adi.

En zo gaan we onze laatste week in dit prachtige Ghana in.
Eerlijk gezegd wil ik er niet veel woorden over kwijt, ik wil voornamelijk genieten van dit land nu het nog kan, voordat ik straks weer bij jullie in het koude kikkerlandje ben!