Laatste reis door Ghana

Deze week heb ik weer genoeg meegemaakt.
De laatste familiebezoekjes vinden plaats en de meesten studenten onder ons zitten te fantaseren over hun thuis komst in Nederland.
Veel van ons horen dat er wel iets geregeld is door vrienden en familie, maar wat precies is natuurlijk maar de vraag.
Ook heeft er een lange reis plaatst gevonden van maar liefst 17 uur rijden. We zijn namelijk naar Mole National Park toe geweest.
Wat we daar hebben gedaan kun je nu lezen, hier zijn mijn gebeurtenissen vanaf maandag 13 oktober:

Een maandag ging met frisse tegen zin weer de wekker om 6 uur af.
We moesten die dag naar het eiland toe om stage te gaan lopen. Carmenza en Marielisa (zusje van Carmenza) gingen die dag ook mee.
Allemaal hadden we veel spulletjes meegenomen om uit te delen op het eiland, dus de boot lag die dag goed vol.
Bij het eiland aangekomen konden we gelijk aan slag met het opruimen van de aangespoelde rotzooi.
Gelukkig waren er veel mensen aan het helpen en dat zorgde ervoor dat we na een halfuurtje al helemaal klaar waren.
Daarna vertrokken we naar Regina’s huis om haar de spullen te geven die we voor haar uitgezocht hadden.
Ik had nog een grote zak met kinderkleding en wist niet goed aan welke kinderen van het eiland ik dat moest geven.
Regina zorgt al jaren voor weeskindjes op het eiland en daarom besloot ik die kleding aan haar te geven.
Ze was er ontzettend blij mee en vertelde me dat ze een zondag in de kerk alle kleding zal uitdelen aan de kinderen die het nodig hebben.
Daarna vertrokken we richting het schooltje.
Het was dit keer anders dan andere dagen, de klas was netjes ingedeeld en de kinderen zaten rustig achter hun tafeltje.
We waren eigenlijk stomverbaasd, want dit hadden we nog niet meegemaakt.
We besloten dat het wel belangrijk was om de Juf daar even een complimentje voor te geven en je kon zien at ze daar erg blij mee was.
De kinderen gingen die dag zelfs schrijven, maar dit verliep wat minder goed.
De Juf schreef de letter A op het bord en zei vervolgens dat de kinderen het na moesten schrijven. Ze legde niet eens uit hoe ze hun krijtje vast moesten houden ( Op het eiland schrijven de kinderen met een bordje en een krijtje, zoals bij ons een aantal jaar geleden) of in welke volgorde je de letter op moest schrijven.
Oudere kinderen schreven de letter zonder enige moeite zo op, maar de kleinste hadden er meer moeite mee.
Ik vond al snel dat het zo niet langer kon en ging de Juf helpen.
Ik liep langs ieder kind om te kijken of hun pincetgreep goed was, wanneer dat niet zo was legde ik ze uit hoe ze hun krijtje vast moesten houden, vervolgens legde ik het kind uit hoe je de letter gemakkelijk kon opschrijven en oefende ik net zolang met het kind totdat ze doorhadden hoe het moest.
Uiteindelijk kregen we het zover dat ruim de helft van de klas de letter A kon schrijven en dat was voor ons al een hele prestatie.
Na het schrijven gebeurde er niet veel meer in de klas, de kinderen werden vervelend en konden niet langer meer op hun stoeltjes blijven zitten.
Nog even heb ik geprobeerd de orde in de klas terug te krijgen, maar de Juf hielp me er niet bij en toen zij uiteindelijk besloot om de klas uit te lopen zonder enig woord, had ik het helemaal gehad.
De hele klas stond op zijn kop en ook de andere klassen, alle leerlingen waren aan het rennen over het schoolplein en door de klassen.
Ik vermoed dat als het project echt verandering wil zien in het onderwijs, ze toch echt eerst moeten zorgen dat er een Nederlandse Pabo student of onderwijzeres bij moet zijn om ook ons te kunnen ondersteunen, want naar ons luisteren ze maar half.
Na het schooltje hebben we nog de laatste kleding uitgedeeld aan kinderen waarvan wij vonden dat die het echt verdiende.
De reactie van de kinderen waren prachtig om te zien. De oogjes gingen helemaal glimmen als ze de zak met kleding in hun handen kregen.
We moesten alleen wel meteen uitleggen dat ze de kleding meteen naar huis moesten brengen.
De oudste kinderen van de school probeerden namelijk de kleertjes te jatten, door het simpel weg gewoon uit de handen van de kinderen te trekken.
Na alle drukte van het eiland waren Carmenza, Marielisa, Ilse en ik echt dood op.
Rond half 1 vertrokken we dan ook weer richting huis.
Het was die dag erg warm, daarom besloten we om met de hele club te gaan zwemmen en Charley’s Korpey. Bijna iedereen die ’s middags vrij was kwamen we tegen bij het zwembad.
Het was zo gezellig ’s middags dat we ’s avonds met zijn allen zijn gaan eten bij Brightest Spot.
Het was erg gezellig, maar omdat iedereen erg moe was gingen we die avond allemaal vroeg naar bed.

Een dinsdag was er niets te doen in het ziekenhuis en daarom besloten we om die dag niet lang te blijven, vrijwel meteen gingen we door naar Kasseh om naar de markt te gaan.
Daar kwamen we Marielisa, Carmenza en Sharon tegen. Zij hadden 2 kinderen van hun dorpje meegenomen.
Ilse en ik moesten gauw nog wat stofjes halen en de meiden hadden ook nog wat dingen op hun lijstje staan.
Ook deze dag was het weer erg warm in Ghana dus al gauw werden er afspraken gemaakt om naar het zwembad toe te gaan.
Om te zorgen dat we zo snel mogelijk konden gaan zwemmen gingen we eerst met de hele ploeg naar het huis van de meiden om daar te eten.
Daar deden ze alle drie gauw hun zwemkleding aan. Op de weg naar Charley pikten Ilse en ik ook onze zwemkleding op, waardoor we binnen een uur weer allemaal heerlijk lagen te dobberen in het water.
Sharon en Carmenza hadden de 2 kinderen van het dorp ook meegenomen om te gaan zwemmen.
Echt zwemmen konden de kinderen niet, zoals zoveel mensen hier. Daarom kregen ze kleine zwemvestjes om, zodat ze lekker konden spetteren.
Het was reuze leuk om de kinderen zo bezig te zien in het water, door de blije gezichtjes van de kinderen werd je zelf ook helemaal vrolijk.
Toch kon de waterpret voor ons niet lang duren, rond 4 uur moesten Ilse en ik naar een voetbalwedstrijd tussen de Nederlandse- en de Ghanese studenten.
Dit was georganiseerd door de mensen van de buildingsite.
Uiteindelijk waren we voor niets gekomen, want toen we er aankwamen ging net de laatste minuut in. Hier baalde ik ontzettend van, want ik was liever blijven dobberen in het zwembad.
Na de voetbalwedstrijd zijn we dan ook maar meegegaan met Romy en Bart om ons voor te stellen aan de nieuwe TU studenten die een maandag aangekomen waren.
’s Avonds hebben alle 31 studenten van het project Ghanagangers gegeten bij Charley’s Korpey.
Dit was als afscheid bedoeld voor de andere TU studenten die weer vertrokken richting Nederland.
Het idee van eten bij Charley was erg leuk, alleen kon de keuken van Charley dit niet aan, bleek later.
Bijna iedere tafel heeft heerlijk gegeten behalve de tafel waar alle ROC studenten aan zaten.
Wij hebben letterlijk de restjes op zitten eten.
Gelukkig toonde een aantal TU studenten hun begrip en hebben we die avond niet e volledige prijs hoeven betalen.
Rond 11 uur waren we ’s avonds weer thuis en hebben we nog gauw zitten werken aan dagkaarten voor de peuterspeelzaal.
Daarna was ik zo moe dat ik lekker naar bed toe ben gegaan.

Een woensdag stonden we om 8 uur weer bij Michelle en Erik op de stoep om te helpen met het peuterspeelzaaltje.
Die dag waren er maar 3 kinderen, want de andere kinderen waren die dag ziek.
We begonnen die dag door elke kind Good Morning te laten zeggen.
Dit kwam er maar moeilijk uit, daarna gingen we lekker met de kinderen kleuren.
Ze mochten deze keer zelf kiezen welke kleurplaat ze wilden kleuren.
Na het kleuren hebben we even met ze gegeten en gedronken.
Ook hebben we nog een soort lotto spel met ze gedaan.
Michelle zorgde daarbij dat de kinderen gelijk hun Engels konden oefenen en dit vond ik best knap van haar.
Na alle bezigheden van die ochtend waren de kinderen best moe, daarom mochten ze allemaal lekker spetteren in het badje van Jesse James.
Dit vonden ze allemaal heerlijk!
Terwijl we aan het spetteren waren met de kinderen kwamen ook Marielisa, Carmenza en Sharon even binnen. Carmenza en Marielisa hadden namelijk spulletjes vanuit Nederland meegenomen om uit te delen.
Michelle was daar erg blij mee.
Zelf nadat de peuterspeelzaal was afgelopen, hebben we nog best een tijd bij Michelle en Erik gezeten.
We werden uitgenodigd om bij hen te blijven lunchen en daar zei natuurlijk niemand nee tegen!
Het was erg gezellig. Zo hebben we over van alles en nog wat gepraat.
Op eens besefte iedereen dat we bij Erik en Michelle de ouderwetse Nederlandse gezelligheid hadden gevonden en dit hadden we al een tijdje niet meer gehad in Ghana.
Hier in Ghana heb je het met studenten onderling altijd over dezelfde dingen en is het sfeertje toch anders dan wanneer je thuis in Nederland bij iemand op bezoek bent.
Omdat het tijdens het lunchen zo gezellig was besloten we om laat in de middag ook lekker met zijn alle te gaan zwemmen in Manet.
Erik pikte ons allemaal op bij de Clinic Junction, zodat we geen geld kwijt waren aan een taxi.
Bij Manet hebben we onderling ook nog een wedstrijdje onderwater zwemmen gedaan. Dit heeft Erik uiteindelijk gewonnen.
Na al de waterpret hebben we met iedereen een pizza gegeten en werden we daarna allemaal door Erik thuis gebracht.
Ilse en ik werden gedropt bij Charley, omdat we allebei nog even op internet moesten zijn.
Helaas deed het internet het niet die dag, dus besloten we om snel richting huis te gaan om lekker te gaan slapen, de volgende dag zou de wekker namelijk weer vroeg afgaan.
Een donderdag ging de wekker om 4 uur ’s morgens al af.
Om 5 uur zouden we opgehaald worden door iemand met en trotro, deze had Isaac voor ons gehuurd.
Uiteindelijk kwam de man om 7 uur aankakken en daar was niemand blij mee, zeker niet omdat het die dag een rit zou worden van 17 uur!
We gingen namelijk met een grote groep (Bart, Romy, Kim, Isabeau, Sharon, Ilse en ik) naar Mole National Park. Dit is een groot safari park in het noorden van Ghana.
Daar konden we hopelijk olifanten, apen, zwijntjes, leeuwen en nog veel meer zien.
Die 17 uur in een trotro vond ik verschrikkelijk, ook omdat we wisten dat de man maar 3 uur had geslapen en we hem continu in de gaten moesten houden.
Gelukkig hebben we elkaar bezig kunnen houden door te praten over de meest vreemde dingen, spelletjes te doen en onderling leesboekjes uit te lenen aan elkaar.
Tijdens de hele reis zijn we misschien drie keer gestopt en dat waren dan pauzes van een kwartiertje hooguit een halfuurtje.
Terwijl ik in trotro naar buiten zat te staren viel me op de Ghana onwijs groen is. Toch hielp de mooie natuur me niet om de reis gemakkelijk te maken de lange zit maakte me vreselijk chagrijnig en ik verveelde me rot.
Maar het laatste stukje van de reis was toch wel het vreselijkst.
Daarbij moesten we drie uur lang over een weg die vol zat met gaten.
We zijn letterlijk 3 uurlang door elkaar geschud!!
Om 12 uur ’s nachts kwamen we dan eindelijk aan bij ons hotel.
Bij het hotel konden we al gelijk merken dat we in een safari park terecht waren gekomen.
Rondom de gebouwtjes liepen namelijk al antilopen en zwijntjes die bij ons gelijk werden vernoemd naar het zwijntje uit The Lion King namelijk Pumba.
Redelijk snel werden bij de receptie de kamers verdeeld. Bart, Romy en Ilse zouden bij elkaar slapen. Kim en Isabeau hadden een eigen kamer en Sharon en ik.
Het hotel was niet een hotel zoals we normaal gewend zijn. Het was eigenlijk meer een dorpje van allemaal rijtjes huizen dan een echt hotel.
Gelukkig lagen alle drie de kamers naast elkaar en toen iedereen de omgeving een beetje verkend had besloten we om lekker te gaan slapen.

Die vrijdag ochtend weren we allemaal om half 7 wakker en hebben we eerst staan genieten van het prachtige uitzicht wat ons hotel gaf.
Ons hotel stond namelijk op een berg en onder de berg lag de prachtige savanne van Mole.
Zo konden we precies kijken op een waterplas wat ook wel de drinkplaats van olifanten werd genoemd.
Om 8 uur begon dan eindelijk onze safari, we moesten die dag een wandelsafari doen, omdat het erg geregend had was het niet mogelijk om met een jeep door de savanne heen te gaan.
We kwamen langs hele mooie plekjes en na een halfuur konden we al de eerste antilopen spotten.
Na een uur kreeg onze gids door zijn portofoon te horen dat er olifanten waren gesignaleerd bij de drinkplaats.
Gauw leidde hij ons richting die plaats.
Ruim drie kwartier later zag ik opeens 2 gigantische grijze oren boven bomen uitsteken en dat kon niet anders dan een olifant zijn.
En ja hoor, op nog geen 25 meter afstand zagen we ze dan. 4 reusachtig grote olifanten.
Ik had nog nooit van mijn leven zoiets moois gezien.
We stonden gewoon oog in oog met wilde olifanten!
Gauw werden er foto’s gemaakt en was het dood stil, want niet alleen ik was onder de indruk.
Toen de olifanten onze kant begonnen op te lopen zette iedereen het op een drafje, want ergens ben je toch wel bang dat zo’n beest schrikt en begint te rennen.
De gids bracht ons naar een ander plekje waar we nog meer olifanten konden zien.
Het was echt ongelooflijk om die beesten zo dichtbij te kunnen bewonderen.
Toch gaf de gids al gauw aan dat we erug moesten richting het hotel, omdat de wind verkeerd stond konden de olifanten onze geur opvangen en dat zou gevaarlijk kunnen zijn.
Terwijl we de berg opklommen hoorde we achter ons op eens gigantische plonzen in het water.
De olifanten vonden het blijkbaar te warm vandaag en hadden besloten om lekker een duik in het water te nemen.
Toen we bovenaan bij het hotel aankwamen konden we de olifanten zien.
Ze waren druk bezig om met hun slurven elkaar nat te spuiten.
Na de safari zijn we gaan ontbijten, want daar hadden we voor de safari geen tijd voor gehad.
Na het ontbijt rende iedereen naar zijn hotel kamer om gauw zijn/haar zwemkleding aan te doen want we hadden ontdekt dat het hotel een zwembad had met uitzicht over de savanne.
Maar toen Isabeau, Sharon en ik bij onze kamer aankwamen schrokken we ons rot!
Rondom onze appartementjes liepen 4 gigantische bavianen.
Zo rustig mogelijk liepen we naar onze kamer en na gauw wat fotootjes te maken glipte we naar binnen.
Toen Sharon en ik in onze kamer even op bed plofte om bij te komen hoorde we op eens een hevig kabaal bij onze buren.
We hoorde Kim gillen:”Doe je deur dicht!” En vervolgens hoorde we Bart keihard roepen.
Sharon en ik waren stomverbaasd en deden gauw onze achter deur open.
We stonden nog niet buiten of er kwam op eens een aap voorbij gerent met een appel in zijn handen.
Deze had hij blijkbaar gejat uit de kamer van Bart, Romy en Ilse, omdat ze de deur niet hadden dicht gedaan. En dit had Kim gezien.
Na alle gekte van de apen rondom onze appartementjes gingen we dan toch eindelijk zwemmen.
Ook bij het zwembad waren we nog niet van de apen af.
De grote dikke baviaan die al een appel had gestolen bij ons bleek nog steeds honger te hebben.
Met grote passen liep hij langs de rand van het zwembad op jacht naar meer eten.
En dit vond hij zo jatte hij bij een stel Amerikanen een hamburger, al snel kwam er een van de werknemers aan rennen en vluchtte de aap weg.
Toen hij zijn hamburger weg gewerkt had, kwam hij weer terug. Dit maal jatte hij wat frietjes en een ketchup fles.
Daarna hebben we hem niet meer gezien, waarschijnlijk zat zijn buikje vol.
Alle drama rondom de apen was geweldig om mee te maken.
Ze waren dan ook absoluut niet bang om dichtbij je in de buurt te komen.
Het was die middag erg warm en we hebben dan ook tot half 6 heerlijk in het water liggen dobberen.
In het zwembad ontmoette we ook nog 3 andere Nederlandse meiden die hier in Ghana waren voor de organisatie Meet Africa. Toen wij hun verhaal hoorde besefte we dat wij het nog beter hadden dan hen. Zij leefden namelijk in een gastgezin in het noorden van Ghana.
Ze hadden geen stroom, geen stromend water en leefde dus letterlijk in een hutje.
Ook was er voor hen geen hotel in de buurt waar ze af en toe even lekker frietjes konden eten, ze zaten dus vast aan de traditionele gerechten van Ghana die niet altijd even lekker zijn!
We hadden heel veel bewondering voor die meiden en het was best bijzonder om hun verhaal te horen.
Rond 6 uur zijn we naar de rand van de berg gelopen om de zonsondergang te bewonderen.
Dit was geweldig mooi om te zien en dat moment zal me ook de rest van mijn leven bij me blijven.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij het restaurant van het hotel.
Daarna zijn we richting onze hotel kamer gegaan.
We sliepen die nacht namelijk in een andere kamer, want onze kamers bleken al gereserveerd te zijn.
We werden met zijn allen op een gezamenlijke kamer gedropt en dat was onwijs gezellig!
Uiteindelijk sliepen we die dag laat, maar hadden we wel een geweldige ervaring achter de rug.

Een zaterdag ging de wekker om 3 uur ’s morgens.
We zouden om 4 uur vertrekken, maar weer flikte onze chauffeur het om 3 uur later te komen.
Dus uiteindelijk om 7 uur zaten we weer in de bus op weg naar huis.
De terug reis was veel erger dan de heen reis, de eerst 3 uur durende hobbel weg veroorzaakte bij veel van ons misselijkheid en overgeven. Zo hebben er 2 van ons letterlijk uit het raampje gehangen.
Na 5 uur rijden hebben we even een tussenstop gemaakt bij watervallen.
Hier zijn de meiden even onder gaan staan. Ik had enorm veel pijn in mijn nek en rug en besloot niet te gaan en Bart had er ook geen zin in.
Na een halfuur vloot de chauffeur ons alweer terug en moesten we weer urenlang in de trotro zitten.
Na ongeveer 12 uur rijden kwamen we aan bij een hotel.
De chauffeur zette ons daar af met de bedoeling om te eten. Nou dat hebben we wel gedaan, we hebben in een super de luxe hotel gegeten en het was overheerlijk.
De prijs die we moesten betalen was helemaal super, voor nog geen 10 cedi hadden we onze buikjes helemaal vol gegeten.
Toen we terug bij de trotro kwamen begon de chauffeur op eens moeilijk te doen.
Het was inmiddels donker geworden en hij wilde niet meer verder rijden.
We zaten nog zo’n 5 a 6 uur rijden van Ada vandaan en we waren dan ook ongelofelijk kwaad toen de man zo moeilijk begon te doen.
Gelukkig hielp een van de bewakers van ons hotel ons en ook Erik die we gebeld hadden heeft ons heel goed geholpen.
De man bracht ons uiteindelijk toch maar naar huis.
Toen we eenmaal aan het rijden waren begon het op eens onwijs hard te regenen.
Het regende zo hard dat je gewoon niets meer kon zien.
We waren allemaal heel erg bang en ik kreeg het zelfs zo benauwd dat ik in tranen uitbarstte en bijna heb zitten gillen dat ik de bus uit wilde.
Het klinkt misschien overdreven maar we dachten allemaal dat het met ons gebeurd zou zijn.
Hier in Ghana nemen ze namelijk de verkeersregels niet zo nauw en ze beseffen niet dat als het heel de dag bijna 40 graden is geweest dat de weg dan spekglad word als het gaat regenen.
Naarmate we verder reden heb ik onwijs veel wrakstukken gezien. Trotro’s die over de kop gevlogen waren. Vrachtwagens die omgekieperd waren en in de berm lagen. Auto’s waaraan je kon zien dat niemand daar levend uit was gekomen. De meest gruwelijke dingen.
Iedereen is dan ook heel de nacht wakker gebleven. Pas toen we bij Accra aankwamen was het weer beter en durfde iedereen te gaan slapen, slechts enkele van ons bleven waker om de chauffeur in de gaten te houden.
Om half 3 waren we uiteindelijk thuis en ik was dan ook helemaal kapot.

Een zondag hebben we lekker uitgeslapen.
Kort nadat we ons bed uitgerold kwamen stond Gloria aan de deur. Ze kwam spulletjes ophalen voor Kweki (haar dochtertje) die Nikki nog had liggen.
Toen Gloria weg was kwamen Carmenza en Marielisa langs, zij kwamen even afscheid nemen, wan Marielisa zou die avond weer naar Nederland gaan.
Toen uiteindelijk ook die meiden weg waren hebben we gauw onze bikini’s aangedaan en zijn we richting Charley gegaan om verkoeling te zoeken in het zwembad.
Daar kwamen we ook Bart, Romy, Kim en Isabeau tegen.
Omdat bij ons thuis onze gasfles is leeg gegaan kunnen we niet meer koken, dus waren we ’s avonds genoodzaakt om bij Charley te blijven eten.
Daarna zijn we naar huis gegaan en daar hebben we nog even naar de vallende sterren liggen kijken en kort daarna zijn we naar bed gegaan.
Het was namelijk de hele dag al lightoff (dit betekend dat er geen stroom is) en er was ook geen water die dag.
Er zat dus niets anders op dan vroeg naar bed toe te gaan.

Zoals jullie konden lezen weer onwijs veel meegemaakt.
Voor mij is het aftellen nu daadwerkelijk begonnen, niet omdat ik het niet meer naar mijn zin heb. Meer omdat ik alles wat ik heb willen doen in Ghana nu gedaan heb.
Ik heb niets meer om naar uit te kijken, het enige dat me rest is me voorbereiden op het afscheid en de terugvlucht naar Nederland.