Voor het eerst heimwee in Ghana

Wat een week!
Veel meegemaakt en ook voor het eerst te maken gehad met echt heimwee!
Nu het einde in zicht begint te komen, begint iedereen gauw aan zijn laatste verslagen, worden er aftelkalenders gemaakt en heeft bijna iedereen het erover hoe het straks is om thuis te komen.
Ik merk dat het virus ook mij te pakken heeft gekregen.
Maar verder vertel ik niets! Begin maar gauw met lezen, want hier zijn mijn ervaringen vanaf maandag 6 oktober:

Een maandag ging de wekker al vroeg af.
Ik was erg moe die ochtend en besloot om nog even lekker in bed te blijven liggen.
Mark ging alvast douchen, hij zou mij wel wakker maken als het tijd was om echt uit bed te komen.
Na nog geen 10 minuten hoorde ik Nikki tegen Ilse zeggen dat het slecht weer was en dat we waarschijnlijk niet konden gaan werken op het eiland.
De regeling met school is namelijk dat je niet mag gaan werken als het weer slecht is. Dit heeft te maken met de onveilige situatie op het water van de rivier.
Ik kon mijn oren niet geloven en rende gauw naar buiten.
De meiden hadden gelijk, want toen ik buiten stapte kletterde het water naar beneden.
Gauw werd er naar het eiland gebeld, om te melden dat we niet konden komen.
Ik voelde me op dat moment nog steeds niet helemaal geweldig, dus besloot ik om nog even terug naar bed te gaan.
Gelukkig kroop Mark ook lekker bij mij in bed en hebben we samen nog lekker liggen slapen.
’s Middags was het weer echter nog niet beter en besloten we om naar Charley toe te gaan.
We hadden allemaal onze dagboeken bijgewerkt en wilde deze even op het internet zetten.
Toen we daarmee klaar waren zijn we direct terug naar huis gegaan, want om 6 uur zouden de meiden van het beachhouse bij ons zijn.
Ze hadden Yaweh meegenomen en deze zou lekker voor ons gaan koken.
Nou en dat heeft hij gedaan ook!
We hebben met zijn allen heerlijk genoten van een bordje groundnut soup met yam!
Na het eten viel iedereen een voor een in slaap. Ook ik kon op een bepaalde tijd mijn ogen niet meer open houden en ben lekker gaan slapen.

Een dinsdag was het weer een stage dag in het ziekenhuis.
Gauw liet ik Mark wat dingen in het ziekenhuis zien en daarna vertrokken we richting het speelzaaltje.
Het was die dag erg rustig in het ziekenhuis en er waren ook geen kinderen die dag.
Daarom besloten we al snel om wat anders te gaan doen.
De zusters in het ziekenhuis hadden ons al een eens verteld dat je de watertoren kon beklimmen en dat was dus wat we besloten te gaan doen.
Eenmaal bij de watertoren aangekomen kneep ik ‘m wel, zeker toen ik zag wat voor trappen ik moest gaan beklimmen!
Het waren in totaal 5 kooiladders en ik vond het helemaal niks!
Mark liep voor me en Nikki achter me en halverwege durfde ik eigenlijk niet meer verder.
Ik stond op een plateau en zag achter me de diepte.
Iedereen sprak me op dat moment moed in en uiteindelijk ben ik toch maar verder gegaan met klimmen.
Toen we eindelijk boven waren, wilde ik het liefs meteen weer naar beneden. Helaas moest Mark er een filmpje van maken en Nikki en Ilse foto’s.
Ik moest dus nog even geduld hebben.
Nadat iedereen klaar was met zijn/haar ding konden we eindelijk weer naar beneden.
Dit was nog erger dan naar boven klimmen!
Mark gaf me telkens aanwijzingen waar ik mijn voet moest zetten en elke trap ging ik steeds sneller naar beneden.
Toen ik eindelijk beneden was, was het eerste wat ik deed een sigaretje opsteken.
Ik stond te trillen als een rietje!
Toen ik een beetje bij was gekomen ben ik met Ilse nog even langs het mortuarium gelopen, omdat zij daar nog niet geweest was.
De man die ons deze keer de rondleiding gaf, vond zijn werk volgens mij totaal niet interessant.
Hij vertelde bijna niets en met 5 minuten stonden we weer buiten.
Uiteindelijk heb ik Ilse maar uitgelegd hoe het allemaal te werk gaat in het mortuarium.
Na al die heftige acties zijn we gaan eten. We kregen die dag yamfrietjes met sla.
Daarna zijn Mark, Nikki en ik vertrokken richting Kasseh.
De markt in Kasseh moest Mark namelijk ook een keer gezien hebben!
Toch bleek de markt voor mark en minder grote shock te zijn dan voor ons toen wij er voor het eerst waren.
We zijn die middag naar huis gegaan met heel veel verschillende lapjes stof.
’s Avonds zijn we weer bij Charley terecht gekomen.
Mark moest namelijk even op internet zijn.
We waren die avond laat thuis, maar hadden wel een geslaagde dag achter de rug!

Een woensdag was voor alle social workers een speciale dag!
Die dag zouden we namelijk beginnen met het peuterspeelzaaltje.
Om 8 uur stonden Nikki, Ilse, Mark en ik bij Erik en Michelle.
Er waren toen al 2 kinderen Jesse James en Mary allebei 2,5 jaar oud.
Terwijl we aan het wachten waren op de andere kinderen die zouden komen, gingen we alvast wat spulletjes klaar zetten.
Om 9 uur kwam er dan een andere moeder met 3 kinderen binnen lopen.
Er zaten twee kinderen bij die eigenlijk te oud waren, maar omdat de moeder ons uitlegde dat ze geen geld had voor school besloten we om de kinderen ook erbij te betrekken.
In het begin was het erg wennen, geen enkel kindje kon Engels alleen het zoontje van Erik en Michelle, maar na een halfuurtje kwamen de kinderen dan toch los en konden we echt dingen met ze gaan doen.
Zo hebben we gekleurd, hebben we het over hygiëne gehad en hebben we spelletjes met ze gespeeld.
Aan het einde van de ochtend waren we allemaal erg tevreden met het resultaat.
Voor het eerst in mijn periode in Ghana kon ik echt zeggen dat ik wat geleerd had aan kinderen en dat ik echt gewerkt had.
Ik voelde me eindelijk in ruim 7 weken voldaan!
’s Middags zijn we lekker met zijn allen gaan zwemmen in Charley en hebben Mark en ik onze vakantie afgesloten met een lekker diner bij Charley.
’s Avonds toen we thuis kwamen waren Nikki en Ilse film aan het kijken en niet kort daarna kwamen de meiden van het beachhouse nog even langs om gedag te zeggen tegen Mark.
Kort daarna moesten we toch echt gaan inpakken.
Toen dat klaar was zijn we met een diepe zucht in bed gestapt, allebei weten dat dit ons laatste nachtje samen in Ghana zou zijn.

Een donderdag werden Mark en ik al vroeg wakker.
Ik voelde meteen al toen ik wakker werd de drang om te huilen en me stevig vast te klampen aan Mark.
Ik wist dat hij naar huis moest gaan, maar het liefste had ik hem heel dicht bij me gehouden.
Stilletjes liepen we allebei naar de veranda om een sigaretje te gaan roken en geen van ons twee was begonnen over het feit dat Mark weer naar huis zou gaan.
Pas toen we allebei gedoucht en gegeten hadden barstte we allebei in tranen uit.
We hebben lang liggen praten, gehuild en geknuffeld pas daarna zijn we de laatste dingen in gaan pakken.
Toen alles dan uiteindelijk in de koffer zat werd Mark heel onrustig en lichtelijk agressief.
Hij wilde meteen weg en toen hij een taxi belde en deze hem niet begreep, schoot hij helemaal uit zijn stekkertje.
Uiteindelijk heeft Nikki toen gebeld, maar dit haalde niet veel uit. Na een halfuur was er nog steeds geen taxi en zijn we maar gaan lopen richting de Clinic Junction.
Daar konden we een goedkope taxi vinden richting Accra.
Voordat we naar Accra gingen maakten we ook nog even een tussen stop bij Kasseh.
Ik was namelijk nog steeds niet beter en had inmiddels ook nog eens een schimmelinfectie opgelopen.
Dus toen we eenmaal bij Kasseh waren rende Mark gauw de apotheek binnen om nog even gauw medicijnen voor me te halen.
Daarna gingen we toch echt richting Accra en hoe dichterbij de hoofdstad van Ghana kwam, hoe ellendiger ik me ging voelen.
Ik merkte dat ik niet de enige was, want ik kon zien dat Mark het er ook nog steeds moeilijk mee had.
Om half 4 waren we dan in Accra bij de Shoprite, we zouden gaan pinnen en dan een pizza gaan eten.
Ik sjokte achter iedereen aan, maar eigenlijk had ik geen honger en wilde ik het liefst naar huis om ook mijn koffers in te pakken en met Mark mee te gaan.
Na het eten van de pizza gingen we nog wat boodschappen halen en midden in de supermarkt barste ik in huilen uit.
Het was inmiddels half 6 geweest en ik wist dan ik Mark na 7 uur niet meer zou zien.
Na de boodschappen gingen we in stilte richting de taxi.
Bij die gozer in de auto hebben we dan nog wel even lol gehad. Hij overtrad eigenlijk alle verkeersregels, maar vond dan wel dat een ander niet kon rijden.
Om half 7 waren we dan op het vliegveld en daar kon ik mijn tranen helemaal niet meer in bedwang houden.
Mark en ik hebben elkaar een halfuur lang vastgehouden en gehuild.
Uiteindelijk besloot Mark om nog een kwartiertje langer te blijven, want hij hoefde pas om half 8 in te checken.
Om kwart over 7 besloten we dan toch maar te gaan lopen richting de ingang van het vliegveld.
Daar hebben we elkaar nog even knuffelt, gekust en gezwaaid.
Het laatste wat ik me kan herinneren is dat Mark nog naar me zwaaide via de ramen en me een hand kusje gaf, daarna verdween hij voor mij uit het zicht.
Ik heb nog even na gehuild, maar al redelijk snel kon ik me vermannen en sprongen we alweer in een taxi.
In Tema konden we al snel een trotro krijgen en waren we die avond om kwart over 10 thuis.
Toen ik dacht ik ga gauw nog even naar de wc en dan slapen, schrok ik me kapot toen ik opeens 4 reusachtige kakkerlakken aantrof in onze badkamer en wc.
Adi begon deze gelijk dood te meppen, daar waren we achteraf niet zo blij mee, want dan leggen die krengen nog meer eitjes.
Toen ik na de shock in mijn bedje wilde kruipen, liepen er opeens 2 kakkerlakken doodleuk over mijn muur!
Mij niet gezien dacht ik en uiteindelijk ben ik die nacht bij Ilse op de kamer beland en ben ik daar met kriebels over heel mijn lijf in slaap gevallen.

Een vrijdag voelde ik me heel erg beroerd.
Ik was nog steeds niet beter en miste Mark heel erg.
Ik had heel de tijd het gevoel alsof hij elk moment binnen kon lopen in mijn kamer, maar als ik dan in de hoek van mijn kamer keek kon ik zien dat zijn koffers echt waren.
Meestal besefte ik dan dat hij echt niet terug kwam en dan zat ik weer te huilen.
Ik heb mezelf geprobeerd bezig te houden door spulletjes van hem op te ruimen, die hij had laten liggen omdat ze niet meer in zijn tas paste.
Ook ben ik een aftelkalender gaan maken, zodat ik elke dag een dag weg kan strepen.
Rond half 2 ben ik gaan douchen, daarna ging mijn telefoon.
Het bleek Mark te zijn, die had net zoveel heimwee als mij.
Ik was wel wat jaloers toen hij vertelde dat het fijn was om weer iedereen te kunnen zien.
Ik wist dat ik nog ruim 3 weken moest wachten.
Nadat ik en Mark hadden opgehangen barstte ik weer in huilen uit.
Uiteindelijk was ik het ellendige gevoel beu en besloot ik om met Ilse naar Charley toe te gaan om lekker te gaan zwemmen.
Daar aangekomen konden we niet het zwembad in, ze hadden er net nieuw chloor in gedaan.
We baalden vreselijk, maar hebben toen gezellig met zijn tweeën liggen kletsen op de ligstoelen en liggen genieten van de zon.
’s Avonds hebben we films liggen kijken.
Opzich voelde ik me toen wel goed, maar mijn gedachten bleven wel afdwalen naar Mark en thuis.
Het is best gek, want ik heb heel lang geroepen ik wil niet naar huis en toen heb ik heel de dag aan thuis gedacht.
Mijn warme bedje, mijn moeder, mijn vader, mijn broertjes, Mark zijn ouders, vrienden en warme douche, lekker uit de kraan kunnen drinken, mijn huisdieren en ik heb vooral verlangt naar een Nederlandse dokter, terwijl ik normaal een schijt hekel heb aan die vent. Alles kwam voorbij.
Toch kon ik voor mezelf besluiten die dag dat ik niet langer verdrietig wilde zijn en dat ik moet genieten van het laatste stukje Ghana.
Ik besloot dat ik moest uitkijken naar de mooie dingen die ik nog ging meemaken.
’s Avonds ben ik dan ook met die gedachten in slaap gevallen.

Een zaterdag voelde ik me al stukken beter.
Ik besefte dat ik me beter voelde als ik afleiding had en om mezelf bezig te houden ging ik werken aan mijn dagboek.
Het was wel even moeilijk om alles op papier te krijgen, maar gelukkig is dat toch in orde gekomen.
Rond half 3 was ik het werken achter de laptop beu en wilde ik wat gaan doen.
Ilse dacht er gelukkig hetzelfde over en samen zijn we op stap gegaan richting de naaister en de markt.
Eenmaal daar aangekomen bleek de naaister al dicht te zijn, dan maar door naar de markt.
Ook daar bleek dat iedereen het tijd vond om te gaan genieten van zijn/haar weekend.
Gelukkig kon ik nog gauw een lapje stof scoren.
Toen we bij de markt wegliepen ging op eens mijn tasje kapot.
Ik wilde hem dichtritsen, ik deed dit alleen wat te enthousiast waardoor ik de zipper eraf trok.
Ik kon dus mijn tas niet meer open maken.
Gauw belde Ilse Adi om te vragen of zijn shop open was. Adi zat namelijk nog met Nikki in Cape Coast. Lekker van elkaar te genieten.
Adi kon ons vertellen dat een van zijn vrienden aanwezig was bij zijn shop en dat we wel even konden gaan kijken voor een nieuwe tas.
Bij de Clinic junction konden we al snel een trotro krijgen.
Toen we bij Adi’s shop aankwamen werden we hartelijk ontvangen door Fifi, de vriend van Adi.
Ik legde uit dat ik een nieuwe tas nodig had, omdat de andere kapot was.
Uiteindelijk ben ik die middag met twee tassen naar huis gegaan, want ik had en een nieuwe gekocht en Fifi heeft mijn oude tas ook nog kunnen maken.
Dat was trouwens ook wel mooi om te zien.
Er was ook nog een andere jongen en samen met Fifi probeerde hij eerst de zipper er weer op te krijgen. Toen dit gelukt was hebben ze het stukje waar de zipper vanaf was gevlogen ook nog genaaid.
Het ziet er goed uit, maar het duurde wel even. Wat een werk overleg hebben die mannen gepleegd voor het tasje in orde was!
Ik bedankte de jongens en daarna vertrokken we richting Big Ada. Daar zouden we even kijken of het mogelijk was om een drankje te doen bij Bart en Romy.
Dit bleek geen probleem te zijn.
We zijn daar dan ook laat gebleven die dag, omdat Romy ons uitnodigde om te blijven eten.
Bart had rijst gemaakt met lekkere hamburgers en salade. Smullen dus!
We werden tijdens het eten vergezeld door Carmenza, Sharon en het zusje van Carmenza.
Na het eten kwam Yaweh ook nog langs en hij liet ons weer de mooiste sieraden zien.
In de tussentijd zijn Ilse en ik ook nog gauw even naar huis gegaan om een film te halen.
Onder het eten hadden we het idee gekregen om lekker film te kijken met zijn allen en Ilse had nog een DVD liggen van Jeff Dunham.
De andere meiden besloten halverwege de film naar huis te gaan, omdat ze erg moe waren en de volgende dag vroeg uit bed moesten.
Ilse en ik bleven nog lekker zitten, het was gezellig dus waarom zouden we gaan?
Het werd erg laat die avond en het was dan ook bijzonder moeilijk om nog een taxi te regelen.
Bijna niemand nam zijn telefoon op, alleen Isaac een van onze motor vrienden.
We belden Isaac om half 12 en na een uur was er nog niemand. Romy besloot om hem terug te bellen. Ze meldde hem (lichtelijk geïrriteerd) dat ze al een uur zat te wachten en dat hij er nog steeds niet was en dat ze het wachten beu was. Ook vertelde ze hem dat wanneer hij er over 10 minuten niet was we een andere taxi zouden gaan bellen. (Eigenlijk zouden we dan bij Bart en Romy blijven slapen, want ja een andere taxi bellen was niet meer mogelijk. We hadden iedereen al gebeld.)
En daar was Isaac dan binnen 10 minuten!
Het enige probleem was dat hij in zijn eentje was gekomen en we waren met drie mensen.
Ilse koos ervoor om te overnachten in Big Ada, zodat Yaweh en ik naar huis konden.
Ik moest immers naar huis, ik zat met mijn medicatie die ik nog moest innemen.
Zo gezegd zo gedaan en binnen een halfuurtje was ik dan thuis.
Daar heb ik nog gezellig met Mark aan de telefoon gekletst en ben toen gaan slapen.

Een zondag werd ik door Ilse wakker gebeld.
Ze stond voor de poort en wilde naar binnen. Met mijn duffe kop waggelde ik richting de poort, waar ik een nog duffere kop van Ilse aantrof.
Ze had erg slecht geslapen en daarom kropen we allebei nog even lekker ons bed.
Om 11 uur schrok ik wakker van een sms’je van Mark.
Ik vloog uit bed, want ik wist dat er die dag iemand om 12 uur zou langs komen.
Gauw maakte ik Ilse wakker en om 12 uur zaten we netjes met zijn tweeën te wachten op Jacob.
Jacob is een broer van ene Prince, wat weer een vriend is van Ilse, een Ghanees die in Nederland woont. (Is allemaal heel simpel, maar schriftelijk moeilijk uit te leggen!)
Hij zou ons leuke plekjes n Accra laten zien.
Om half 2 was die gozer er nog niet en toen Ilse en ik bijna besloten om iets anders te gaan doen, belde hij om ons te melden dat hij er was.
Uiteindelijk zijn we die dag niet naar Accra gegaan, blijkbaar wilde hij alleen een afspraak met ons maken.
Wel hebben we lekker met ze gegeten bij Brightest Spot en een drankje gedaan bij Charley.
’s Avonds hebben Ilse en ik allebei achter de laptop gezeten om nog wat verslagen te maken.
Toen we daarmee klaar waren zijn we een film gaan kijken en daarna lekker gaan slapen.

Genoeg meegemaakt het is nu alleen uitkijken naar het einde.
Ik weet dat ik naar huis moet en daar stel je jezelf op in.
Echt zin om naar Nederland te gaan heb ik dus niet meer, ik weet simpel weg gewoon dat het moet.
Gelukkig hebben we volgende week een tripje naar Mole National Park waar we olifanten gaan zien. Daarna zal het aftellen echt gaan beginnen.