Ziek in Ghana

Zo daar was ik weer.
Na een aantal dagen vreselijk ziek in bed te hebben gelegen heb ik eindelijk weer de fut gevonden om mijn verhalen af te schrijven, zodat jullie weer kunnen volgen wat ik hier in Ghana meemaak.
Hier is dan mijn verhaal vanaf maandag 29 september:

Een maandag moesten we al vroeg ons bed uit. Zoals gewoonlijk moeten we dan zorgen dat we om 7 uur bij de oever van de rivier staan.
Mark had er gek genoeg geen moeite mee om zo vroeg uit bed te komen, terwijl wij alle drie met slaperige oogjes uit onze bedden kwamen gekropen.
Nikki besloot die dag niet te gaan, ze had erg last van diaree en zag het niet zitten om dan naar het eiland te gaan.
We waren die dag wel wat te laat, uiteindelijk waren we er om half 8.
Gek genoeg was Steven nergens te bekennen, we waren dan ook stomverbaasd toen Kwami achter ons opdook.
Steven wilde die dag ons niet komen ophalen en Kwami had daarvoor maar zijn school moeten afzeggen.
We waren het hier allemaal niet mee eens en dat kreeg Steven dan ook direct te horen toen we aankwamen op het eiland.
Hij mompelde dat hij het te druk had om ons op te halen, maar gaf toch wel toe dat het niet goed van hem was. Of hij er daadwerkelijk een boodschap aan zag is nog maar de vraag.
Regina, Wana, John en Felix waren super enthousiast toen ze Mark zagen. Na een vlugge babbel zijn we gelijk aan de slag gegaan met het opruimen van het eiland.
De eiland bewoners waren erg verbaasd toen ze zagen hoe hard Mark kon werken. Dit werkte voor de mannen op het eiland ook wel motiverend en opeens werden er bergen met riet en andere rotzooi opgeruimd. Met nog geen halfuur was heel het strandje schoon!
Daarna vertrokken we naar het schooltje. De kinderen liepen net de klas in en wat vonden ze Mark interessant!
Eerst begonnen ze spontaan zijn sproetjes af te vegen en zijn tattoo, want ja dat was in hun ogen natuurlijk viezigheid die eraf moest.
Al redelijk snel begon de juf met lesgeven (natuurlijk lesgeven op de Ghanese manier).
Omdat enkele kinderen niet wilden luisteren besloten we die dag een nieuwe regel in te voeren:”Wie niet luistert, mag vooraan in de klas komen zitten op een stoeltje.
Deze methode werkte heel erg goed, want de juf ging hem ook gebruiken en zo bleef de stok waarmee ze normaal kinderen slaat netjes op haar bureautje liggen!
Ik denk dat Mark het ook wel naar zijn zin heeft gehad op het schooltje. Al redelijk snel had hij een vriendje in de klas. De kleine Jonas. Ze waren samen even naar buiten geweest en Jonas had toen met 1 minuut een vlindertje voor Mark gevangen.
Ze zijn de rest van de tijd niet meer zonder elkaar geweest
Rond 12 uur kreeg Ilse opeens een sms’je van Nikki. Er was een grote brand achter ons huis en de vlammen kwamen al bij onze muur. Nikki was doodsbenauwd dat het huis eraan zou gaan.
Direct na dat sms’je zijn we terug naar huis gegaan, want met zo’n sms’je wil je niets liever dan meteen naar huis toe gaan.
Alle kinderen hebben ons toen uitgezwaaid en vooral de kleine Jonas heeft erg gehuild toen Mark in het bootje stapte.
Thuis aangekomen bleek het vuur al gedoofd en was alle paniek voor niets geweest.
We hebben toen Kim en Isabeau gebeld, we zouden die dag werk overleg hebben.
We zijn namelijk bezig om met de vrouw van Erik een peuterspeelzaal op te starten.
Het werkoverleg duurde maar kort en na een uurtje gingen Kim en Isabeau alweer richting huis.
Ik was ondertussen mijn vlechtjes zo beu geworden dat ik demonstratief in mijn vlechten was gaan knippen.
Al gauw kwamen Mark, Nikki en Ilse me helpen en na anderhalf uur waren al mijn vlechtjes eruit.
We hebben toen heel veel lol gehad over het model van mijn haar, het stond recht overeind en ik zag eruit als Tina Turner met haar afrolook.
’s Avonds zijn we kennis gaan maken met de TU studenten die komen helpen op de bouw.
Ook dat feestje waren we na een uur beu, dus besloten we om nog even wat te gaan drinken met die meiden van het beachhouse.
We waren die avond laat thuis en hebben heerlijk geslapen.

Een dinsdag was er een officiële feestdag in Ghana en was iedereen vrij.
Toch moesten de meiden eerst naar Erik toe om dingen te bespreken over het peuterspeelzaaltje.
Ik was die dag zo beroerd dat ik voornamelijk heb liggen slapen.
’s Middags begon ik eindelijk fit te worden en wilde ik toch nog wat van mijn dag maken.
Nikki, ik en Mark zijn toen even naar Charley gegaan om op internet te gaan. Ik moest namelijk mijn mentor nog even mailen.
Daarna zijn we naar Adi’s shop toe gegaan. Daar hebben we een jambe gekocht.
Mark en ik wilden namelijk Yaweh een nieuwe jambe geven.
Muziek is voor Yaweh het belangrijkste wat bestaat en hij hoopt dan ook op een dag te kunnen doorbreken. Helaas heeft alleen zijn jambe het begeven en kan hij geen muziek meer maken.
Met een prachtige nieuwe jambe vertrokken we richting Cocoloko waar Yaweh woont en daar konden we hem verassen met zijn nieuwe cadeau.
Wat was die jongen blij toen hij de nieuwe jambe zag en hoorde dat deze voor hem bestemd was.
Hij begon spontaan voor ons te spelen en zingen. Wat ik die middag heb mee gemaakt zal ik nooit meer vergeten. Ik heb iemand nog nooit zo gelukkig gezien!
Na ons bezoekje aan Yaweh begon ik weer in te storten en ben ik thuis op een matras in de tuin gaan liggen.
Daar hebben we nog even sterren liggen kijken, maar niet kort daarna viel ik in slaap.

’s Woensdags voelde ik me nog steeds niet beter, toch ben ik met de meiden en Mark mee gegaan naar de Art market in Accra.
Je wilt toch niet wanneer je vriendje er is heel de tijd in bed liggen, dus met wat paracetamol achter mijn kiezen vertrokken we richting Accra.
De Art market was een hele belevenis!
Overal mensen die willen dat je in hun kraampje komt kijken en allemaal hebben ze een “special price” voor je.
Mark maakte daar ook al snel vrienden en kreeg daarom een aantal souvenirs cadeau.
Heel handig!
Op een gegeven moment liepen we door een heel smal straatje en werden we aangehouden door een oude man. Hij had iets dat leek op 2 mini sambaballetjes aan een touwtje.
Het bleek een traditioneel muziek instrument van Ghana te zijn en de man wilde ons leren hoe je de muziek instrumentjes moest bespelen.
Ik kreeg het maar niet voor elkaar en ook de meiden en Mark vonden het best moeilijk.
Toen de man ons geklungel niet meer aan kon zien zei hij:”Kijk naar mij dan zal ik het voor doen!”
De man begon opeens te spelen en zingen! We sloegen er allemaal steil van achterover wat was dat gaaf zeg!
Meteen waren we verkocht en hebben we wat van die dingen meegenomen.
Sinds die dag is Mark nog steeds hard aan het oefenen om het ook te kunnen!
Ik heb die middag zoveel gezien en zoveel mensen gesproken als ik dat nu allemaal moet uitleggen verraad ik en jullie cadeautjes en heb ik een verhaal van ruim 8 kantjes en dat wil ik jullie ook niet aandoen.
Ik kan me nog wel herinneren dat we op een gegeven binnen stonden en dat ik een heel groepje met jongeren om me heen had.
Ze wilde alles van me weten en vonden het ook heel interessant dat ik wat met Mark had.
Er stond ook een jongen bij die me wel zag zitten en zei:”I’m gonna kill your boyfriend so that i can be your husband.”
Ik schrok een beetje van wat hij zei en direct gaf ik hem het antwoord:”I got a better idea! He is leaving in a few days and then you can be my Ghanian boyfriend and we tell nothing to him!”
De meiden die erbij stonden moesten hard lachen.
Daarna begon Mark me te roepen, omdat hij problemen had met een verkoper die hem een of andere achterlijke coconut ring wilde verkopen en hem daarbij dik afzette.
De jongeren zeiden allemaal dat hij me riep en vroegen of ik er niet naar toe moest gaan, ik was op dat moment in gesprek met iemand en kon niet direct reageren.
Toen opeens een van de jongeren zich in het gesprek voegde en het nog eens tegen me zei legde ik uit dat ik niet hoefde te luisteren.
Ze snapten er niets van. “Is he not the boss in your relationship?”
Mijn reactie daarop was:”Are you crazy?! Look at me I’m a strong girl! I’m the Madame and he has to listen to me!”
Meteen lagen ze weer allemaal in een deuk en zeker de meiden gaven me schouder klopjes en handdrukken.
Na alle gekkigheid had ik er wel genoeg van en besloot ik toch maar Mark te gaan helpen die nog steeds stond te worstelen met de verkoper.
Ik was die man snel beu met zijn geëmmer over die ring, die overigens niets waard was.
Hij wilde per se meer geld, maar Mark zijn geld was al op en ik vond 2 cedi voor zo’n ding meer als genoeg.
De man wilde duidelijk meer, want was zijn argument zo’n ring geeft je geluk.
Als tegenreactie vertelde ik de man dat hij 2 dingen kon doen of het geld aannemen en hopen dat Mark erg gelukkig werd zijn nieuwe ring, of hij kon ervoor kiezen om het geld terug te geven en de ring aan iemand anders te geven om deze voor meer geld te kunnen verkopen.
Toen ik dat zei was de man zijn vlugge babbel kwijt en liep hij weg. Met andere woorden hou die ring maar!
Nikki heeft met haar vlugge babbel ook op zo’n manier nog 2 beeldjes kunnen kopen voor 10 cedi.
Er kwam namelijk een man op haar af met twee beeldjes, meteen viel het ons op dat de mannelijke versie van de beeldjes geen piemel had.
“Kijk”, zei Nikki “best leuk hoor zo’n beeldje maar als de man geen piemel heeft hoef ik ‘m niet!” De man keek haar stom verbaasd aan. “Ja, maar het is een baby jongetje”, zei hij meteen.
“Ja, dan nog baby jongetjes hebben toch ook een piemeltje alleen is die heel erg klein!”
En dat was de druppel voor de man. Hij had geen woorden meer over en Nikki kon de beeldjes meenemen voor 10 cedi.
Ja, afdingen is echt een sport voor ons geworden en elke keer wordt je er een beetje beter in.
Afdingen ga ik nog missen in Nederland. Zie je ons al staan? Bij de Aldi of Albert Hein? Afdingen bij de caissière, omdat je een tros bananen te duur vindt!
Na alle drukte op de Art Market stortte ik volledig in en hebben Mark en ik een taxi rechtstreeks naar Ada gepakt.
De meiden bleven in Accra om nog boodschappen te halen.
Thuis aangekomen ben ik in bed gekropen en er niet meer uitgeweest zo beroerd was ik.

Een donderdag was ik nog steeds erg ziek en niet in staat om te gaan werken.
De meiden vonden dat ik ondertussen te lang ziek was en besloten om me mee te nemen naar het ziekenhuis.
Mark was die dag niet thuis, hij was mee naar de buildingsite om de studenten daar een handje te helpen.
Tegen een uur of 3 ’s middags voelde ik me fit genoeg om naar het ziekenhuis te gaan.
Nikki heeft toen meteen Mark gebeld en die zat al braaf op ons te wachten toen we aankwamen met de trotro.
Gloria schrok ervan toen ze zag hoe ziek ik was en zorgde meteen voor het nummer van dokter Narh (deze was namelijk net thuis pauze gaan houden.)
Ik denk dat hij er na een halfuur was en ik was opgelucht toen hij me vertelde dat ik naar zijn consultingroom kon komen.
Daar aangekomen zag ik dat het enorm druk was. Ik heb dan ook ruim een halfuur in die wachtkamer gezeten voordat ik geholpen werd.
De dokter schrok zich rot toen hij in mijn keel keek. Ik had en zware keelontsteking opgelopen, maar daar bovenop ook nog eens aft gekregen op mijn amandelen.
Hij schreef meteen een berg met medicijnen voor me voor.
Omdat niet alle medicijnen aanwezig waren in het ziekenhuis besloten we om meteen door te gaan naar Kasseh. Daar zit namelijk een grote apotheek en die had wel alle medicatie voor me.
Ik baalde verschrikkelijk toen we eerst naar Kasseh moesten voor medicijnen.
Maar ik baalde nog harder toen bleek dat de medicijnen helemaal niet zo goed werkte al ik dacht en ik er ook nog eens hartstikke raar van werd ook!
Die avond heb ik niet veel meer gedaan, we zijn bij Adi gaan eten en daarna ben ik in slaap gevallen.
Ik ben even wakker geweest om in de taxi en uit de taxi te stappen en daarna ben ik niet meer wakker geworden.

Een vrijdag zouden we met zijn allen naar een bruiloft gaan.
De madame van Charley zou gaan trouwen en zoals afgesproken ging dan ook de wekker om 4 uur ’s morgens, want trouwen hier in Ghana doen ze al heel vroeg in de ochtend!
Ik voelde me nog steeds erg beroerd en baalde dan ook vreselijk dat ik moest afzeggen.
Ik heb die dag heel veel geslapen.
Rond 3 uur ’s middags was ik al wat fitter en Mark wilde graag bij Adi zijn shop gaan kijken voor nog wat laatste souvenirs.
Daar zijn we een uurtje geweest en daarna zijn we weer richting huis gegaan, omdat ik me weer eens niet lekker voelde.
Thuis heb ik nog even geslapen en in die tussentijd was Ilse ook weer terug van de bruiloft gekomen.
’s Avonds zijn we uit gaan eten bij Brightest Spot, omdat Mark dat nog niet gezien had.
Ik heb niet veel gegeten, maar wel genoten van de gezelligheid met Mike, Adi, Ilse, Nikki en Mark.
Die avond lagen we dan ook weer vroeg in bed, want iedereen was gaar en vooral Ilse die 's morgens al om 5 uur van huis is weg gegaan!

Een zaterdag ben ik met Isabeau, Kim, Sharon, Carmenza, Evelien, Mike, Adi, Nikki, Ilse en Mark naar de struisvogel boerderij gegaan.
Daar hebben we een halfuurtje gestaan, want de roddel dat je daar struisvogel kon rijden was blijkbaar niet waar.
En alleen naar die beesten kijken vonden we echt rete saai!
Toch konden Mike en Mark het niet laten om voor een beetje actie te zorgen en zonder pardon klommen ze onder het hek door om de beesten een beetje op te jagen.
Na een aantal minuten werd de eigenaar heel erg boos en moesten de jongens uit het veld komen.
Wij hebben met zijn allen toch genoten van het beetje actie die we gezien hebben.
Gelukkig kon Adi ons meer laten zien en vertrokken we naar de brug die over de Voltarivier liep.
Daar hebben we allemaal even staan genieten van het uitzicht en het mooie weer.
Kort daarna zijn we ook nog even naar een spa toe gegaan. Een aantal meiden wilde weten hoe duur het was om daar even lekker verwend te worden.
Al gauw bleek dat dit te duur was en werd het een no go!
’s Avonds zijn we met zijn allen vertrokken richting Maranatha een leuk resortje wat ligt bij de monding van de Voltarivier.
Aan de ene kant had je dan de rivier en aan de andere kant had je de zee.
Daar hebben we heerlijk gegeten en met zijn allen genoten van de culturele dans met een warm kampvuurtje.
Het werd erg laat die avond en uiteindelijk lagen Mark en ik dan in ons van palmbladeren en riet gemaakte hutje (Lekker primitief!) na te genieten van de gezellige avond.

De volgende dag hebben we heerlijk gerelaxt op het strand van Maranatha.
Het is misschien wel onwijs primitief ( zo primitief dat je moet poepen en piesen in de buitenlucht) maar super om mee te maken en om er even lekker te kunnen ontspannen.
Mark heeft heel de middag heerlijk in de zee liggen spetteren en alle meiden hebben lekker liggen bijkleuren op het strand.
Rond 4 uur zijn we toch naar huis gegaan, omdat Mark ’s avonds zou gaan koken voor de meiden van het beachhouse.
Ook dat was erg geslaagd!
Met zijn allen hebben we zitten genieten van een lekker bordje spaghetti met groente, ham en carbonara saus!
’s Avonds zijn we weer vroeg naar bed toe gegaan, want de volgende dag moesten we weer naar het eilandje toe om te gaan werken.

En dat waren weer mijn gebeurtenissen van deze week!
Zoals jullie kunnen lezen niet zo heel bijzonder als normaal. Gek genoeg maak je Ghana anders mee als je echt goed ziek bent. En dat is zeker niet positief bedoeld!
Gelukkig ben ik aan de beterende hand en hoop ik vanaf volgende week weer helemaal gezond te zijn en weer leuke en enthousiaste verhalen te kunnen plaatsen.
Ohja en nog even een slecht nieuwsberichtje tussendoor:
Nog 4 weken en ik ben weer thuis.