Al 6 weken voorbij...helaas ook nog maar 6 te gaan

Zo daar hebben we weer een lege pagina.
Dat Ghana geweldig is hoef ik jullie niet nog een keer te vertellen, dat heb ik al vaak genoeg gedaan.
Voor de meeste studenten hier in Ghana is toch het aftellen wel begonnen, ik kan alleen niet zeggen dat dat ook voor mij geld.
Ik heb even niets van me laten horen, maar dat heeft zijn redenen. Als jullie gaan lezen komen jullie daar vanzelf achter!
Hier is mijn verhaal vanaf maandag 21 september:

Een maandag zijn we weer vroeg opgestaan om naar het eiland toe te gaan.
Ik vond het deze keer best spannend om te gaan, omdat vandaag het schooltje echt zou gaan beginnen.
Zoals gewoonlijk moesten we toen we aankwamen eerst weer gaan schoonmaken en dat was wel even een werkje.
Gelukkig waren er die dag genoeg mensen die gemotiveerd genoeg waren om ons te helpen.
Iets voor 9 uur zijn we naar Regina’s huis gegaan, omdat Nikki een aantal spullen had die ze aan Regina wilde geven.
Het waren nieuwe borden, bekers, lepels en nog veel meer en Regina was er dan ook heel erg blij mee.
Ze gaf ons allemaal een dikke knuffel en bedankte ons hartelijk. ( terwijl alleen Nikki die spullen had gegeven).
Daarna vertrokken we richting het schooltje, vanuit de verte kon ik al een aantal kinderen zien lopen in een schooluniform.
Toen we bij het “schoolplein” aankwamen zag ik pas echt hoe de school in gedeeld was, maar er iets van snappen deed ik niet.
Er waren ruim 4 klassen die buiten zaten, moet je even voorstellen: Zes palen in de grondgeslagen waarop het dak rust, gemaakt van palmbladeren. Daarnaast waren er 2 of 3 klassen die gewoon in een stenengebouw zaten.
Hoe de klassen ingedeeld waren snapte ik ook niet echt, zo zie je een klasje met hele kleine kinderen, maar daar zitten dan ook grote kinderen bij in de klas.
Kortom er is geen touw aan vast te knopen.
De meiden en ik liepen naar het lokaal waar onze klas zat en eenmaal daar aangekomen waren de kinderen net klaar met opruimen (de kinderen hier in Ghana moeten eerst alle bladeren opvegen rondom het schoolgebouw, daarna begint pas de les) ze stonden klaar om naar binnen te gaan.
Het duurde ook even voordat alle kinderen op hun plaats zaten, de juf liep telkens naar buiten om kinderen van het schoolplein af te halen of om ze uit een andere klas te plukken. In andere klassen gebeurde dit ook, wij hadden namelijk heel veel kinderen uit een andere klas bij ons zitten.
Toen na ruim een kwartier alles rond was begon de juf met zingen. Ze zong Engelstalige liedjes met de kinderen. De kinderen zongen wel mee, maar liepen over tafel, liepen dor de klas en een enkele lag gewoon te slapen.
Mijn mond viel open van verbazing helemaal toen na 15 minuten de bel weer wed geluid en de kinderen ruim driekwartier pauze kregen.
Helemaal in shock zat ik in de klas en besefte ik hoeveel werk er nog gedaan moest worden om dit klasje alleen al goed onderwijs te geven.
Tijdens de pauze zijn Nikki, Ilse en ik even wat gaan drinken bij het winkeltje op het eiland, we moesten gewoon even pauze nemen, er kwam zoveel op me af.
Daar kwam een wat oudere man op ons aflopen die graag met zijn vriend wat muziek voor ons wilde maken.
Dit ging denk ik twee minuten goed, want al vrij snel kregen de mannen ruzie, omdat de een niet goed speelde op zijn jambe en de ander hem de schuld gaf over een verkeerde liedjes keuze.
Terwijl de mannen nog druk in discussie waren vertrokken wij alvast richting school, de pauze was inmiddels toch al bijna voorbij.
Toen iedereen na ruim een halfuur weer in de klas zat ging de juf verder met liedjes zingen.
Dit deed ze een halfuur en daarna liep ze de klas uit en zei ze tegen ons:”I’m leaving you can do something with the class.”
Ik zat met stomheid geslagen. Ik had niets voorbereid, ik sprak de taal niet en zij liep zonder pardon gewoon de klas uit?!
Ik wilde me niet laten kennen en probeerde met gebaren en Engels de kinderen te laten zingen, dit gaf ik al snel op, ook omdat ik de liedjes niet kende. Uiteindelijk ben ik ergens maar een bal gaan halen en hebben we verschillende spelletjes met een bal gedaan.
Ik snapte een ding alleen niet, onze klas liep opeens voller en voller met kinderen. Ik besloot mijn taak even over te dragen aan een van die meiden en ging nu eens kijken wat er nou aan de hand was.
Toen ik eenmaal buiten kwam schrok ik me dood, overal liepen kinderen te rennen en te spelen. Ze rende van de ene klas naar de andere en er was geen houden meer aan.
Ik vond het raar dat dit kon gebeuren en al gauw kwam ik erachter hoe het kwam. Toen ik verder rondom de school ging lopen ontdekte ik een geïmproviseerde lerarenkamer en daar zaten alle leraren doodleuk te vergaderen onder les tijd.
Toen ik die meiden verteld had wat er gaande hebben we besloten om weg te gaan, de kinderen werden te wild en we moesten eerst een plan hebben voor we daadwerkelijk iets met die kinderen konden doen.
We zijn toen nog even naar Regina gegaan, daar hebben we lang zitten kletsen en rond 1 uur besloten we om naar huis te gaan, ik voelde me niet lekker en we konden verder niets meer doen op het eiland.
Ilse en ik zaten al een tijd te wachten totdat Nikki opeens kwam aanlopen met een meisje, dat last had van haar hand. Ze wilde haar meenemen om naar het ziekenhuis te gaan.
Met overleg van de ouders kon ze mee.
Eenmaal in Ada aangekomen zijn die meiden naar het ziekenhuis gegaan en ben ik op bed geploft, ik voelde me echt beroerd.
Al redelijk snel waren die meiden terug en bleek dat het meisje gestoken was door een of ander beest. Nikki heeft ervoor gezorgd dat het meisje uiteindelijk veilig is thuis gekomen.
’s Avonds hebben we ook nog even kennis gemaakt met Kasper en Moniek twee TU studenten die komen helpen op de bouw.
Daarna zijn we bij Mike en Adi gaan eten, ook hier zijn we vroeg weggegaan, omdat ik me nog steeds niet beter voelde.

Een dinsdag moesten we stage lopen in het ziekenhuis.
We hadden die dag twee kinderen. Een jongetje met het syndroom van down en een klein meisje van een jaar of 2.
De kinderen konden zichzelf goed vermaken en dat was wel heel leuk om te zien.
’s Middags zijn Ilse en ik richting Kasseh gegaan. We moesten namelijk nog wat spulletjes hebben, waaronder heupkettingen.
We hebben eerst weer een halfuur moeten zoeken en ruim 10 keer de mark over gelopen voordat we hadden wat we zochten.
Uiteindelijk zijn we toch geslaagd en vertrokken we weer richting Ada.
Daar zochten we contact op met Yaweh.
We vonden hem bij Cocoloko en hij vond het heel leuk om eens een keer visite te krijgen.
Gelijk werd er drinken voor ons gehaald en wat stoelen.
Yaweh woont namelijk maar in een simpel hutje gemaakt van palmbladeren en riet.
Hij heeft toen voor ons de heupkettingen een slotje gegeven en nog een prachtig concert voor ons gegeven.
Hij wilde namelijk even zijn jambe laten horen en daarbij moest hij natuurlijk zingen.
Toen hij klaar was vertelde hij dat zijn jambe kapot was en dat vond ik vervelend om te horen, misschien moest ik maar eens nadenken om hem een nieuwe te geven.
Na het gezellige middagje bij Yaweh gingen Ilse en ik naar Charley om onze sites bij te werken, Nikki ging haar avond spenderen met Adi.
We waren die avond laat thuis en we waren dan ook verbaasd dat Nikki er niet was. Terwijl we dat tegen elkaar zeiden kregen we opeens een sms’je:”Hey ik ben wat later, ik moet eerst de taxi uit de goot duwen. Xxx Nikki.”
Ilse en ik hebben hard gelachen om het idee dat er een taxi in de goot lag, die goten hier zijn zeker wel een halve meter diep.
Gelukkig is Nikki die avond wel veilig thuis gekomen.

Een woensdag was ik heel de dag best wel nerveus, omdat ik wist dat Mark die dag naar Ghana zou komen om te kijken hoe ik hier nu leef en natuurlijk, omdat we elkaar gemist hebben!
’s Morgens hebben de meiden me helemaal opgedoft om te zorgen dat ik er voor Mark heel mooi kwam uit te zien.
Die dag was het op stage erg rustig er waren bijna geen patiënten en al helemaal geen kinderen waarmee we konden spelen.
Na de lunch vertrokken we richting Accra, omdat ik nog langs de immigratiedienst moest om mijn visum te verlengen.
Helaas kwamen we hier te laat aan en konden we niet meer mijn formulieren inleveren.
Vanaf de immigratiedienst zijn we vertrokken naar Shoprite waar we even hebben geshopt en heerlijk een pizza naar binnen hebben gewerkt!
Rond 6 uur begon ik pas echt zenuwachtig te worden, want Mark zou om 8 uur landen.
Ondertussen belde ook Robert op, een vriend van ons die 2 jaar in Nederland heeft gewoond.
Hij vergezelde ons naar het hotel.
Daar kregen we te horen dat we moesten wachten tot 11 uur, omdat Mark zijn vlucht vertraging had.
Die laatste paar uurtjes leken voorbij te kruipen en ik dacht echt dat ik helemaal gek begon te worden!
Om kwart over 11 was het dan zo ver, we werden gebeld door de receptie of we klaar waren om te gaan.
Robert was inmiddels alweer vertrokken, omdat hij iedere keer in slaap viel.
Gauw raapte ik al mijn spullen bij elkaar en rende bijna richting de receptie!
Stik zenuwachtig zat ik in de bus richting het vliegveld en de meiden zaten dan ook allemaal grapjes te maken.
Om half 12 stonden we dan bij de vertrekhal te wachten. Ik begon al bijna spontaan te huilen zo dol enthousiast was ik!
Om kwart voor 12 begon ik echt te huilen, tussen allemaal vreemde zwarte mensen zag ik opeens een koppie met rood haar, daar was mijn ventje!!
Half jankend liep ik naar de uitgang van de vertrekhal toe en ook Mark had me al heel snel gezien! Wat was ik blij!!
Na elkaar goed geknuffeld te hebben stelde ik Mark voor aan de meiden. Ergens was ik nog steeds verbaasd dat hij er was.
Ergens leek hij helemaal niet op mijn Mark, hij had een oudere kop gekregen en leek veel langer dan ik me kon herinneren.
Toen we bij het hotel kwamen hebben we eerst met zijn allen een sigaretje gerookt, daarna hebben Mark en ik tot diep in de nacht met elkaar liggen kletsen en zijn we ook nog even in bad gegaan (eindelijk na ruim 6 weken een warm bad!)
Uiteindelijk zijn we die avond tegen elkaar in slaap gevallen en dat was het beste gevoel van de hele wereld!

Een donderdag waren we al best vroeg wakker.
Gelijk werd ik overladen met cadeautjes. Van mijn moeder kreeg ik chocolade, verse worst, grill worst en kaas! Super lekker!!
Van Mark kreeg ik nieuwe setjes en een hele mooie ketting, ik was echt dol gelukkig.
De rest van mijn cadeautjes zou ik verderop in de week krijgen, dat vond ik niet erg ik was al heel blij met de spullen die ik al had gehad.
Rond 12 uur ’s middags zijn we uitgecheckt bij het hotel en kregen we van de hotel eigenaar een lift naar Shoprite, daar moesten we naartoe om nog wat boodschappen te halen.
De boodschappen zijn gehaald, maar Mark kon het niet laten om me weer leuke kleren te laten passen.
Dankzij hem hebben we alle drie weer een super hippe joggingbroek gekocht.
Hij gaf daarna ook wel toe dat hij winkelen met mij gemist had en dat vond ik heel lief om te horen.
Na het boodschappen doen vertrokken we met een taxi richting Ada.
De taxirit was zoals gewoonlijk niet bijzonder, totdat we een vrachtwagen tegen kwamen die op zijn kantje lag.
De hele snelweg lag bezaait met slippertjes en het mooie van alles was nog wel dat het ongeval werd aangegeven met kleine gevarendriehoekjes.
Alsof je niet eerst het gevaarte op de weg ziet liggen in plaats van die stomme driehoekjes.
Toen we thuis waren werd gelijk alle bagage uitgepakt, opeens was mijn kamer gezellig en knus. Hij had namelijk nog nooit zo vol gestaan sinds het moment dat ik erin ben komen wonen.
’s Avonds zijn we naar het beachhouse gegaan en daar leerde Mark Carmenza, Sharon en Evelien kennen.
Yaweh was er ook en maakte groundnut soup voor ons. Dit was heel lekker. Yaweh bleek al snel een goede vriend van Mark te worden.
De rest van de avond hebben ze gezellig met elkaar op de veranda zitten kletsen.
We waren die avond laat thuis, maar ik heb heerlijk geslapen.

Een vrijdag had ik stiekem voor Mark een verassing gepland.
We zouden die avond samen bij Dreamland slapen, omdat we 20 maanden verkering hadden.
Mark wist van niets dus ik moest stiekem al zijn spulletjes in mijn tas stoppen.
Wonder boven wonder is me dit zonder enkel probleem gelukt.
’s Morgens moesten we eerst naar Erik toe voor een werk bespreking, daarna zijn we gauw naar het strand gegaan.
Mark vond dit helemaal geweldig, hij was het water niet uit te krijgen!
Ilse en ik hebben heerlijk liggen zonnen op het zand.
Dit was maar goed ook, want als ik het water was ingegaan had ik waarschijnlijk niet en poepende neger kunnen filmen.
Dus het bewijs is er nu echt voor diegene die het niet geloven. De mensen hier poepen echt op het stand.
Na het heerlijke middagje op het strand gingen we met Nikki, Adi, en Ilse naar Dreamland.
Mark begon al langzaam door te krijgen dat er iets aan de hand was, maar wat er precies aan de hand was kon hij niet plaatsen.
Toen we eenmaal gezellig bij Dreamland aan tafel zaten en gezellig aan het kletsen waren kwam de eigenaresse.
Ik vertelde haar dat ik geboekt had voor 2 personen.
Het gezicht van Mark was prachtig om te zien, hij wist niet wat hij hoorde.
Uiteindelijk heb ik ‘m uitgelegd dat de verassing was dat wij met zijn tweeën in Dreamland bleven slapen en dit vond hij geweldig!
Na het eten zijn we dan ook lekker met zijn tweeën ons bamboehutje in gedoken.

Een zaterdag werden we al vroeg wakker, omdat het kei hard aan het regenen was.
Toen het eenmaal droog was is Mark een beetje de omgeving gaan filmen en is hij daarna op jacht gegaan naar ontbijt.
Toen hij terug was zijn we lekker gaan douchen.
Onder de douche hebben we hard gelachen, Mark zat in een andere douche dan mij, maar ik hoorde hem telkens rommelen en snapte maar niet wat er aan de hand was.
Uiteindelijk bleek er een freddie in zijn douche te zitten en had hij geprobeerd het beestje te vangen. Hij realiseerde zich alleen niet dat die kleine beestjes behoorlijk snel kunnen zijn!
Na het douchen werd het ontbijt geserveerd op onze veranda en hebben we heerlijk zitten genieten van pancakes, broodjes, ei en nog veel meer!
Na het eten zijn we vertrokken richting huis.
Daar hebben we de hele middag heerlijk liggen relaxen in de tuin.
Tegen de avond zijn we ook even een kijkje wezen nemen bij Charley, maar daar was niet veel te doen.
’s Avonds heeft Mark ons alle drie heel blij gemaakt door heerlijk voor ons te koken.
Wraps!!
Na ons buikje vol te hebben gegeten zijn we vertrokken richting de tuin, daar hebben we tot ’s avonds laat sterren liggen kijken.

Een zondag heb ik voor het eerst in lange tijd heerlijk uitgeslapen.
Toen ik eenmaal mijn bed uitgerold was en mezelf weer vertoonbaar had gemaakt zijn we vertrokken richting Charley.
Ilse moest namelijk nog wat dingen op internet plaatsen.
Daarna zijn we door gegaan naar Manet en daar hebben we heerlijk gezwommen.
Erik en zijn vrouw en kindjes kwamen we ook nog tegen, dat was wel leuk.
Na al dat zwemmen en stoeien in het water hadden we toch wel honger gekregen.
We hebben toen meteen Nikki gebeld om te vragen of ze ook bij Manet kwam eten en die had daar ook wel zin in!
Ik denk dat ze er na anderhalfuur was… we waren niet verbaasd dat ze zo laat was toen we Adi zagen.
Dan weet je al snel dat het even kan duren voordat ze er is, omdat Adi niet bepaald op tijd kan komen.
Als hij zegt ik ben er over een uur, moet je eigenlijk de tijd keer 3 doen, dus dan is hij er over 3 uur! En eerlijk waar, dit is NIET overdreven!!
Uiteindelijk zaten we dus rond half 7 met zijn allen aan tafel te genieten van een heerlijk bordje eten.
’s Avonds gingen we weer vroeg naar bed, want een maandag zouden we weer vroeg uit bed moeten!

Tot zo ver mijn belevenissen tot nu toe.
Het duurde even wat lang voordat het op internet stond, maar ik heb een aantal dagen ziek op bed gelegen vanwege een zware keelontsteking. (Jaja je kunt hier echt alles oplopen!)
Maar da lezen jullie de volgende keer allemaal.
En Ma, Lies en Jessica bedankt voor de cadeautjes!! Ik was en ben er ontzettend blij mee!!