Mooie momenten

De tijd hier in Ghana vliegt werkelijk waar in een razend tempo voorbij.
We zitten hier nu al drie weken en over 9 weken moeten we alweer naar huis.
Nog elke dag leren we nieuwe mensen kennen en ontdekken we nieuwe dingen in dit prachtige Afrikaanse land.
Eigenlijk voelt het helemaal niet als een buitenlandse stage, eerder als een heerlijke werkvakantie, want zelfs als we op stage zijn, voelt het nog niet alsof we aan het werk zijn, omdat iedereen vrienden van ons zijn geworden en het werk hier op de typische Ghanese manier: relaxen en vooral niet te hard werken dus!
Hier zijn mijn verhalen vanaf Zondag 24 augustus:

Een zondag hebben we zoals elke zondag weer lekker rustig aan gedaan.
Een beetje opruimen, wat luieren, onze verslagen bij werken en nog meer luieren.
Rond half 4 zijn we vertrokken richting Tsarley Korpey om daar vervolgens onze waarbenjij.nu bij te werken.
Toen we daar aankwamen bleken de andere Nederlandse studenten er ook te zijn.
Voor we aan ons verslag begonnen hebben we eerst een duik in het zwembad genomen en Mike zwemlessen geprobeerd te geven.
Hij leerde eigenlijk heel snel, maar hij kon beter onderwater zwemmen dan bovenwater.
Daarna hebben we even gauw alles op internet gezet, toen we daar mee klaar waren hebben we met zijn allen eten besteld.
Het was heel gezellig om daar met alle Nederlandse studenten te zitten. En iedereen vond ook net als mij dat het helemaal niet als een buitenlandse stage aanvoelde.
Ik denk dat het rond negen uur was toen we besloten om naar huis toe te gaan, want zoals in Nederland begint iedereen ook hier weer op maandag met werken.

’s Maandags stonden we om zeven uur weer braaf bij de oever om te vertrekken naar het eiland.
Kwami was alleen nergens te bekennen, al gauw werd ons duidelijk gemaakt dat hij voor zijn vader boodschappen moest gaan doen.
Na ongeveer een kwartiertje konden we dan toch vertrekken.
Het blijft heerlijk zo ’s morgens wakker worden op die boot.
Tegenwoordig eet ik ’s morgens ook niet meer thuis maar lekker in het bootje.
Toen we aankwamen op het eiland kwam Steven de vader van Kwami meteen naar ons toe.
Hij vertelde ons dat de bewoners van het dorp niet wilde dat er 4 dagen per week op het eiland werd schoon gemaakt.
Nou is dit natuurlijk onzin, er zijn altijd wel mensen die het nut niet van ons project zien, maar Wana en Regina staan altijd al op het eiland op te ruimen.
Steven wil eigenlijk gewoon zelf niet opruimen en eigenlijk wil Steven heel veel niet.
Steven is ook de man die ons dagelijks naar het eiland zou varen, maar het gebeurd nu heel vaak dat Kwami ons moet brengen, toch mag Kwami het verdiende geld niet zelf houden.
Steven verdiend dus geld door praktisch niets te doen.
We besloten dus om er niet mee akkoord te gaan. 4 Dagen het eilandje schoonmaken punt uit!
Na het schoonmaken hebben we gezellig met iedereen op het strand gezeten en gekletst.
Het was erg warm die dag en gewoon relaxen en kletsen was genoeg.
We passen ons aardig aan hier!
Ik heb die dag ook nog een baby’tje vast gehad van ongeveer 5 maanden oud, wat een scheetje was dat zeg! Georgina heette ze en ze had eerlijk waar de mooiste ogen van heel de Afrikaanse bevolking.
Rond half 12 vertrokken we weer, dit is wat eerder dan normaal.
Kwami wilde ons graag rond het eiland peddelen en hier zeggen wij natuurlijk geen nee tegen.
Het was heel leuk om het eiland eens van een andere kant van de rivier te zien.
Helaas staat er op het puntje van het hotel een gigantisch hotel….voor blanke mensen.
In het weekend mogen de eilandbewoners daar niet komen, de bewaking die op de grens staan zorgen daar wel voor.
Echt verschrikkelijk zeker als je weet hoe de eiland bewoners leven en zijn. De rijkere zwarten verpesten veel voor de eilandbewoners met hun rare ideeën om blanke en zwarte mensen apart te houden.
’s Avonds heeft Mike voor ons gekookt en zijn we alledrie al redelijk vroeg in slaap gevallen.

De dinsdag erna zijn we voor Ilse en Nikki naar Accra geweest om hun visum te verlengen.
Isaac ging ook met ons mee.
Nou en wat een gedoe zeg, je wordt van hokje naar hokje naar hokje gestuurd en na een uur ben je dan eindelijk klaar.
Zo op naar de Shoprite om eerst een lekkere pizza naar binnen te werken.
Natuurlijk doen we dat op dinsdag, want dan betaald je twee pizza’s vor de prijs van een!
Na het eten zijn we met Isaac voor een hotel gaan zoeken.
We hebben de goedkoopste genomen, deze was 85 cedi per nacht, had warme douches en zorgde voor vervoer vanaf het vliegtuig.
Een goede aanwinst dus!
Na het boeken van het hotel zijn we terug gegaan naar Shoprite, daar hebben we afscheid genomen van Isaac, wij moesten nog even boodschappen doen.
Voordat we boodschappen gingen doen wilde ik eerst nog naar de Zigzag een juwelierszaakje en Nikki naar Mr Price een kledingwinkel.
Bij Zigzag heb ik voor Mark een mooie armband gekocht en omdat ik boven de 25 cedi had uitgegeven mocht ik een kaatje trekken waarmee ik een prijs kon winnen.
Ik trok een kaartje waarop stond: small drink.
Alle drie dachten we aan sprite of cola, maar in plaats daarvan kreeg ik een fles alcohol van maar liefst 42%!!!!!
Nu kunnen we van het weekend lekker aan de zuip met zijn allen!
Bij Mr Price zijn we ook alledrie goed geslaagd.
Daarna zijn we gauw boodschappen gaan doen en dat viel dit keer zwaar tegen.
In Nederland vullen ze namelijk dagelijks de schappen aan, hier in Ghana moet je maar afwachten wat er nog in de schappen ligt.
We hebben dan ook helemaal in een deuk gelegen toen we zagen dat werkelijk waar de gehele vleesafdeling leeg stond.
Er was nog geen plakje ham te vinden!
Uiteindelijk waren we die dag om zeven uur in Ada. Daar hebben we gegeten bij de andere Nederlandse studenten die in Big Ada wonen.
Het was heel gezellig die avond en we gingen dan ook weer veel te laat naar huis.
Een woensdagochtend werden we om zeven uur gewekt door onze wekkers.
We moesten stage gaan lopen in het ziekenhuis.
De afspraak is dat we er om half 9 moeten zijn, maar tot nu toe zijn we altijd nog een half uur te laat gekomen, omdat het een heus geprop is in de trotro’s.
Deze dag hebben we het record gehaald van 18 mensen in een trotro!
Toen we bij het ziekenhuis aankwamen was er weinig te doen, er lagen geen kinderen op de afdeling.
We zijn toen maar gaan opruimen, omdat het ook een grote rotzooi was in het speelzaaltje.
We zijn die dag al vroeg naar huis gegaan, omdat het heel rustig was en te warm om nog langer te werken.
We zijn toen met een aantal studenten naar Totomekope gegaan om daar met die meiden een ander huis te regelen.
Ze hebben het namelijk niet meer naar hun zin in Big Ada en willen daarom in het strandhuisje trekken, maar daar moesten we eerst de sleutel van krijgen.
Sjef had namelijk het slot van de deur veranderd in verband met de Landlord (een heel nare man), maar een van de sleutels in naar de chief gegaan(de broer van de landlord) we moesten dus wachten tot we de sleutel kregen.
We hebben daar denk ik meer als 3 uur gezeten, we hebben de chief gezien, we hebben Slaai ontmoet en met kinderen gespeeld, maar de sleutel van het huis waar het om ging hebben we die dag niet gekregen.
’s Avonds zijn we met zijn allen lekker naar Brightest spot gegaan om daar lekker te eten.
Het werd heel gezellig die avond. Ook hebben we elkaar echt goed leren kennen.
Het klinkt heel gek, maar we zitten hier nog maar drie weken maar we kennen iedereen al alsof we al jaren met elkaar omgaan.
Toch was het hele clubje die avond niet compleet, je kan merken dat er twee verschillende groepen zijn ontstaan in de tijd dat we hier zitten.
Gelukkig klikt het in onze groep heel goed en kun je samen veel leuke dingen doen!

Een donderdag stonden we zoals altijd om zeven uur weer langs de kant van de oever.
Deze keer ging Mike ook met ons mee.
Hij had nog nooit gevaren naar het eiland en vond dit dn ook best wel eng, Nikki en ik hebben wel een aantal keer hard om Mike gelachen.
Toen we eenmaal op het eiland waren gingen we gelijk aan de slag met opruimen.
De eiland bewoners hadden die dag al veel gedaan, want er hoefde niet veel meer opgeruimd te worden.
Ik denk dat we na een halfuurtje al klaar waren.
Daarna hebben we gezellig met iedereen op het strand gezeten. We kregen ook suikerriet te proeven. Dit is zo lekker dat Nikki en ik al kei verslaafd zijn aan dat spul!!
Na alle gezelligheid vertrokken we met de kinderen richting het schooltje om te gaan voetballen.
Het was erg warm en besloot al snel om niet meer mee te spelen, daarnaast vond ik het ook heel sneu dat de kleine kinderen van het eiland niet mee konden doen. Met hen ben ik dus verstoppertje gaan doen.
Ik denk dat het ongeveer een uur daarna was toen Mike opeens met de kinderen leuke dingen ging doen.
Hij ging met ze zingen, dansen, stoeien en noem maar op. De kinderen hadden het echt god naar hun zin.
Voordat we weggingen heeft Mike dan ook alle kinderen zingent en dansen door het dorpje mee genomen naar het winkeltje daar, en voor alle kinderen snoep gekocht.
Wat waren ze daar blij mee!!
’s Middags toen we weer in Ada waren hebben we onze Afrikaanse jurkjes opgehaald, ze zijn echt heel erg mooi geworden.
In totaal was ik rond 11 cedi kwijt voor een op maat gemaakte jurk, dit is omgerekend zo’n 6 a 7 euro.
Daarna hebben we thuis onze afvalhoop in de fik gezet.
Mike heeft ons geholpen om dat te doen, want wij waren nogal bang dat we heel Ghana zouden afbranden. We vroegen Mike wat hij zou doen als de boel in de fik zou vliegen. “Dan loop ik naar de rivier (even voor de duidelijkheid de rivier is helemaal aan de andere kant van het dorp!) dan vul ik een emmertje met water en dat gooi ik er dan over heen.”
Dit vonden wij een echt typische Ghanese manier, want wij zouden standaard al een emmertje water klaar hebben staan. Maar zo denken ze hier niet, want stel je nou eens voor dat de boel niet in de fik vliegt, dan heb je dat emmertje water halen helemaal voor niets gedaan!
Ilse, ik en Nikki hebben lang moeten lachen om deze theorie en omdat er een lading met zand om ons huis ligt hebben we die dag maar besloten dat als het fout zou gaan we er zand op zouden gooien.
’s Avonds zijn de andere meiden van Big Ada bij ons komen eten, pannenkoeken!! Dit was erg lekker en gezellig.

Vrijdags hebben we met zijn drieën uitgeslapen, want vrijdag betekend bij ons weekend!
De meiden van Big Ada zijn die dag nog eens naar Totomekope gegaan om de sleutel te krijgen.
Helaas ook die dag kregen ze het niet voor elkaar, omdat de bom in Big Ada ondertussen wel op barsten stond zijn ze bij ons in getrokken. Ons huis is immers toch groot genoeg en ligt het dichts bij hun nieuwe huis.
Om te vieren dat ze al deels verhuisd waren zijn we die avond lekker gaan eten in Manet een super luxe hotel.
We hebben daar friet met een hamburger gegeten.
Daarna zijn we op 4 motors naar huis gereden, die jongens van de motors vonden het erg leuk om onderling een wedstrijdje te houden.
Dit was in het begin allemaal wel leuk, totdat onze motorrijder de bocht en zijn voorste bestuurder niet goed in schatte en onze motor als gevolg begon te glijden.
Gelukkig zijn we er heelhuids vanaf gekomen, zodat we onze avonturen hier in Ghana gewoon verder kunnen beleven!

Een zaterdag zijn we lekker met zijn allen naar het strand gegaan.
De zee zag er die dag heel wild uit, maar ergens wilden we toch gaan proberen het water in te gaan.
Dit werd ons snel afgeraden, een Ghanese man had ons bezig gezien met omkleden en was snel komen aanlopen om ons te waarschuwen, er as namelijk die dag ervoor iemand gaan zwemmen in de zee en deze persoon is niet meer terug gezien.
We besloten per direct om niet het water in te gaan, alleen al het idee dat er elk moment een lijk langs kon komen drijven vonden we al niets.
Niet kort daarna kwam er een echte rasta voorbij lopen.
Rasta’s zijn een beetje de Ghanese hippies, echt heerlijk die mensen.
Ze groeten je dan ook standaard al met love and peace.
Deze jongen vertelde dat hij dingen ontwierp en zo nieuwsgierig als we waren vroegen we hem wat hij ontwierp.
Voordat we het wisten lagen er de meest mooie sierraden voor onze neuzen. Armbanden, kettingen, heupkettingen werkelijk waar van alles.
We hebben veel bij die jongen gekocht, want het was echt wel mooi spul.
Ik heb een armband en twee heupkettingen gekocht.
Als dank gaf hij ons allemaal een enkelbandje. Dit konden we niet zomaar aannemen en we hebben hem een boterham, drinken en allemaal nog een extra cedi gegeven.
Onze rasta vriend was echt heel aardig en hij vertelde beetje bij beetje meer over zichzelf. Hij bleek ook muzikant te zijn.
Midden op het strand kregen we opeens een live concert, het was net of Bob Marley voor ons zat te zingen, wat een kanjer van een stem had die jongen! Later bleek ook dat Bob Marley zijn grote voorbeeld was.
We hebben met de jongen telefoonnummers uitgewisseld en afgesproken dat we een keer met zijn allen jambe gaan spelen.
Voordat hij wegging kregen we allemaal nog een ijzeren armbandje en werden we uitgeroepen tot echte rasta’s!
’s Avonds was het GIRLSNIGHT!!
Liters rosé, wijn en andere alcohol stond klaar voor alleen maar meiden!
We hebben gedanst op onze veranda, alle matrassen in de woonkamer gelegd om erop te springen en gek te doen en nog zoveel meer.
Het was een geslaagd feestje!

Zoals jullie kunnen lezen gaat het nog steeds erg goed met me.
Ik heb nog steeds geen heimwee gehad en voel me elke dag steeds meer thuis.
Het enige wat ik nu wil begin te missen is een lekker Nederlands prakje van mijn moeder, of een boterham met snijworst, of een frikandellenbroodje, of lekkere chips, frietje speciaal, een wasmachine, een warme douche enz……… ohja… en vrienden en familie begin ik ook wel en beetje te missen hoor!