Drijvende markt van Mekong

Wie Mekong zegt, zal in dezelfde zin de drijvende markt noemen. Veel toeristen die in Vietnam zijn, maken dan ook een bezoek aan deze markt. Zo ook Mark en ik. Vanmorgen zaten we al rond 08:00 uur op de boot. In ongeveer een uur voer de boot ons naar het gebied waar grote, houten schepen lagen met allerlei verschillende producten aan boord. Omdat de mensen niet kunnen lezen en schrijven, zetten ze een stok op de boot neer, waaraan de producten die ze verkopen hangen. Zo is het voor iedereen helder wat er aan boord verkocht wordt.
Het was mooi om te zien hoe de mensen met elkaar onderhandelen en de waren overhevelden van de ene naar de andere boot. Mark is ook even aan boord geklommen van een boot. Deze verkocht ananassen. Mark vertelde dat het dek plakte van al het ananasvocht, maar dat het uitzicht vanaf de boot op de markt waanzinnig was.
De producten die op de drijvende markt verkocht worden, worden op het vaste land op de markt doorverkocht aan de bevolking. Deze markt zouden wij later ook gaan bezoeken, maar voordat we dat deden brachten we eerst een bezoek aan de noedelfabriek.
Mensen uit heel Vietnam kopen hier noedels, omdat deze kwalitatief de beste van het land zijn. Het proces van het maken van de noedels lijkt op die van het maken van het rijstpapier, zoals ik gister beschreven heb. Enkel wordt er hier aan het meel tapiocameel toegevoegd, waardoor de noedels elasticiteit krijgen. Een ander verschil is dat het rijstpapier in deze noedelfabriek door middel van een machine, in slierten wordt gesneden.
Toen we onderweg waren, van de fabriek naar de markt in de stad, viel het ons op dat veel huizen aan de rand van de Mekong half ingestort waren of compleet verwoest. Henry legde ons uit dat dit de schuld was van de Chinezen. De Mekong loopt van China, Myanmar, Laos, Thailand, Cambodja naar Vietnam. De Chinezen hebben op hun deel van de Mekong verschillende dammen gebouwd. Na de oplevering van de Chinese dammen ontstonden er ongebruikelijke verschillen in de waterstanden van de rivier. Met name de lokale bevolking ondervond moeilijkheden van deze wisselende waterstanden. Vooral de extreem lage waterstanden zorgden voor serieuze problemen bij de lokale bevolking in Vietnam. Na vele gesprekken, tussen de betrokken landen, besloot de Chinese overheid om de dammen open te zetten. Dit hebben ze echter niet geleidelijk gedaan, maar in een keer, waardoor er een enorme kracht achter het water zat, welke vele huizen vernielden of compleet wegvaagden. Veel mensen uit de Mekong delta zijn hier nog steeds woest om.
Eenmaal aangekomen bij de markt was ik erg opgelucht dat ik deze dag dichte schoenen had aangedaan. Met grote passen stapten we over stroompjes met bloed, die veroorzaakt werden door mensen die ter plekke een vis, eend of ander dier stond te slachten. De mensen hier in Vietnam gaan voor vers. Als een vis bijvoorbeeld niet meer leeft, wordt het niet gekocht. Is de vis dood, dan moet deze heldere ogen hebben, anders is deze niet vers genoeg.
Het was bijzonder om te zien hoe de verschillende dames de vis slachtten. Vingervlug werd de kop afgesneden, waarna de vis razend snel en goed gefileerd werd. Denk maar niet dat er een graatje in het vlees achterbleef!
De visafdeling liep over in de vlees afdeling, waar je op verschillende schalen varkensstaarten, eenden, eendenkoppen, eendenpoten, varkenslever, varkensribben, biefstuk, kippen en vele andere soorten vlees zag liggen. Het is een beetje apart om van die halve dieren te zien liggen, maar door de ervaringen die we hebben opgedaan in Ghana was dit niet vreemd voor ons.
Toen we de groentenafdeling naderden, werden we echter gek van de stank. Ken je die lucht die uit je container komt, als deze in de zomer te lang in de zon heeft gestaan? Nou dat dus, maar dan nog net een schepje erger. Wat een lucht!
Deze wordt mede veroorzaakt door de Jackfruit. Wanneer je hem gekoeld ruikt is er niets aan de hand. Dan ruikt deze zoet en lekker. Pas op het moment dat het ding warm wordt, krijg je die afschuwelijke lucht! Desondanks vond ik de smaak van de vrucht wel heel lekker. Mark moet er niets van hebben, die vind het maar een vies ding.
Toen we de gehele markt gezien hadden, zijn we terug gelopen naar het hotel. Terwijl we terug liepen hebben we gevraagd hoe het komt dat er in dit gebied zoveel verminkte mensen rondlopen. Wanneer je over straat loopt zal het je opvallen dat veel mensen (met name mannen) bepaalde lichaamsdelen missen (armen, voeten, handen, benen, vingers). Henry legde ons uit dat dit de maken had met de landmijnen, die hier nog steeds op verschillende plekken in de grond liggen. De landmijnen zijn door de Amerikanen geplaatst. Wanneer mensen een nieuw stuk grond in gebruik willen nemen, komen ze de landmijnen regelmatig tegen. De mensen hebben echter geen idee hoe zij deze landmijnen moeten benaderen, waardoor ze veelal ontploffen in hun handen. Mensen die voeten of benen missen, zijn slachtoffers die pech hebben gehad en per ongeluk op een mijn zijn gestapt.
In het hotel hebben we uitgecheckt en zijn we vervolgens gaan lunchen in een nabij gelegen restaurant. Daarna volgde een 3,5 durende rit terug naar Ho Chi Minh City. Dit was een vermoeiende rit. Hij duurde lang en het verkeer zat niet mee. Onze chauffeur had het ook zwaar. Ondanks de rustpauze die we hadden genomen, vielen zijn ogen meerdere keren dicht tijdens het rijden. Met tijgerbalsem in zijn nek en rondom zijn ogen probeerde hij wakker te blijven.
We probeerden de man te helpen door hem ijskoud water aan te bieden. Mark had toevallig iced tea gedronken en daar waren nog veel ijsblokjes van over. Dit wilde de chauffeur echter niet hebben. Ook wilde hij niet stoppen. Daarom besloten Mark en ik de airco achterin vol open te zetten, waardoor het ongelofelijk koud werd in de auto, maar de chauffeur wel makkelijker wakker kon blijven.
Om 15:30 uur kwamen we dan eindelijk aan in Saigon.
Ik voelde me al de gehele dag ziek en vermoeid, maar deze slimme dame had onderweg iced coffee gedronken. Toen we aankwamen in Ho Chi Minh stond ik strak van de koffie en wilde ik ondanks het ziek zijn nog even de stad in. We besloten om een bezoek te brengen aan de Jade Emperor Pagoda. Dit is een boeddhistische tempel gebouwd in 1909 en een van de vijf belangrijkste tempels in Ho Chi Minh City. De tempel is vernoemd naar de Jadekeizer, maar heeft ook wel naam tortoise temple.
Toen we het terrein op liepen, zagen we in een vijver allemaal schildpadden zwemmen. Naast de vijver was de ingang van de tempel, welke een zacht rood roze kleur had.
Het interieur van de tempel was adembenemend. Grote standbeelden bogen zich over de wandelgang heen, waardoor je jezelf heel klein voelde. In iedere ruimte was een ander altaar met gigantische beelden, met daar om heen fruit en kleurige bloemen die mensen als offer kwamen brengen. De heldere kleuren van de bloemen staken af bij het zwart geblakerde plafond, wat veroorzaakt werd door alle wierook die gebrand werd in de tempel.
Mark en ik namen de tijd om alle verschillende ruimtes te bekijken, waarna we helemaal zen de drukke stad weer instapten.
De tempel lag een kleine 2 km bij ons hotel vandaan en daarom besloten we om dit terug te lopen. Onderweg werd ik echter steeds beroerder, waardoor we meerdere keren even gestopt zijn. Uiteindelijk zijn we wat gaan drinken in een klein restaurantje. Daar hebben we in de lonely planet opgezocht waar een leuke eetgelegenheid zou zijn, in de buurt van ons hotel.
Er bleek een plek met de naam Barbecue Garden om de hoek van ons hotel te zijn. In het boek werd de plek omschreven als een magische tuin met lichtjes in de bomen. De gerechten waren voornamelijk barbecue gerechten, waarbij je door middel van een grill in het midden van de tafel, zelf eten kon bereiden.
Daar aangekomen bleek het restaurant nog meer sfeer te hebben dan in de lonely planet beschreven stond. Dit is ook logisch, want nu ik zelf moet beschrijven wat voor plek dit was, besef ik me dat dit eigenlijk onmogelijk is.
De bomen waren inderdaad verlicht met honderden kleine lichtjes. In het midden van de tuin hadden ze een soort bar gebouwd, met donker hout en aan de rand van de bar stond een antieke kast met daarin allerlei soorten drankflessen. Het voelde alsof we terug in de tijd stapte. Alsof we niet meer in deze miljoenenstad waren.
Mark en ik namen plaatst aan een tafel en bestelden een barbecueschotel met daarop biefstuk, vis, inktvis en garnalen. Daarnaast bestelden we nog wat groenten.
Mark vond het een feestje om zelf zijn eten te grillen en maakte direct al plannen om zelf een dergelijke tafel in de tuin te bouwen.
Twee uur later hadden we allebei een goed gevulde buik. Hoewel we er nog uren hadden kunnen blijven, zijn we toch terug gelopen naar het hotel. Wederom in de hoop dat als we vroeg gingen slapen, ik me morgen weer beter zou voelen.