Op weg naar Hoi an
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
07 Augustus 2017 | Vietnam, Hoi An
Deze ochtend zijn Mark en ik om 06:00 uur opgestaan. We hebben gauw onze spullen ingepakt en ontbeten om daarna uit te checken in het hotel. In de lobby hebben we gewacht op onze nieuwe gids en chauffeur, welke ons naar Hoi an zouden brengen. Dit keer waren het Then en Hao.
In ongeveer een uur brachten zij ons naar Bach ma. Daar reed Then ons via enge, smalle weggetjes naar de top van de berg.
De laatste kilometer moesten we zelf omhoog klimmen. Boven op de berg aangekomen hadden we prachtig uitzicht over de lagoon, stranden en dorpen.
Hier leerden we ook wat meer over de oorlog met de Amerikanen. Zij hadden op Bach Ma een basis met helikopterplatform en al. Deze kreeg de naam The Sledge. Vanaf deze basis hadden ze goed overzicht op het gebied. Helaas hebben de Amerikanen vanaf hier ook veel met Agent Orange gesproeid, wat de flora en fauna flink heeft aangetast.
Vanaf de top van de berg zijn we gaan hiken naar de Vijf meren. Onderweg kon je goed de sporen van de Viet Cong Oorlog zien. Het pad werd afgewisseld met tunnels, waar de Viet Cong zich in verscholen heeft.
Op een bepaald moment moesten we af gaan wijken van het pad. Hao legde ons uit dat we moesten oppassen voor gladde stenen, insecten en bloedzuigers, want we gingen nu echt de jungle van Vietnam in. Gladde stenen en insecten...Oké, maar bloedzuigers... Daar had ik toch even helemaal geen zin in!
Hao vertelde ons ook dat het pad naar de Meren gevaarlijk was en dat we door middel van een kabel moesten afdalen.
Omringd door wilderig groen daalden we af en wat heb ik doodsangsten uitgestaan.
De kabel was een dunne staalkabel op de Vietnamese manier vastgemaakt aan takken en stukken steen en de rand die was afmoesten dalen was eigenlijk gewoon een klif. Ik ging heel langzaam, omdat ik door mijn kinikende knieën amper durfde te bewegen. Doordat ik zo langzaam was, sloten een groep jongens van onze leeftijd aan bij onze hike. Zij waren hetzelfde pad aan het bewandelen en ik schaamde me ervoor dat ik de boel zo op hield. Op een bepaald moment heb ik huilend aan de rand gehangen. Ik citeer: "Neeeee! Ik kan dit niet, die kabel kan mijn gewicht niet houden. Ik wil terug! Dit wordt mijn dood!" De afdaling was zo steil dat ik letterlijk moest gaan hangen aan die staalkabel, maar daar stond geen spanning op. Het was eigenlijk een soort van abseilen alleen dan moest je het zonder beveiligingen doen en het afdalen met je handen en benen doen. Maarja... Ik kan daar de rest van de vakantie aan die muur geplakt blijven zitten en huilen, er stonden nog een aantal relax dagen aan het strand op de planning, dus ik moest toch naar beneden als ik daar nog van wilde genieten.
Na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij de verschillende meren en watervallen. De tocht was weliswaar verschrikkelijk, maar ik heb samen met Mark op de meest prachtige locatie gezwommen. Op deze locatie hebben we ook geluncht. De jongens van de andere groep waren er ook nog steeds en met hun hebben we veel lol gehad in het water. Toen we allemaal zaten te eten, ontstond er op eens paniek. Een van de jongens was een stukje gaan lopen en uitgegleden. Hij heeft daarbij een valt gemaakt van ongeveer 4 meter. Onze gids zag hem onderaan de waterval liggen met aardig wat bloed om hem heen. Hun gids had geen materialen bij zich en was ook niet bekwaam in het behandelen van de flinke hoofdwond. Dit probleem had ook onze gids en niemand van de groep jongens had blijkbaar een EHBO diploma. Gelukkig was Mark daar. Gezamenlijk met zijn EHBO-kitje daalde hij af naar de jongen, waar hij hem de juiste verzorging kon bieden. De jongen was er slecht aan toe. Hij had een diepe snee in zijn gezicht en meerdere tanden gebroken. Op zijn hoofd zat een dikke bult en hij was een stuk geheugen kwijt. We besloten om allemaal snel onze spullen in te pakken en de jongen naar de bus te brengen. Dan besef je opeens wat een hel de jungle kan zijn. Er is geen mogelijkheid voor voertuigen om te komen. Als je hulp nodig hebt, moet je zelf met je verwondingen naar een plek lopen waar je geholpen kunt worden. In het geval van de jongen was dit nog een hike van 3km.
Op een bepaald moment kwamen we voor een keuze te staan. Het ene pad leidde naar de Rodondendron Waterval en de andere naar de weg. Mark vond het moeilijk om de jongen alleen te laten, maar samen met zijn vriend en de gids van de jongens werd hij naar de bus gebracht. Onze gids ging met ons en de andere jongens naar de waterval.
Deze was fantastisch mooi. Hij was 400 meter hoog en wij stonden met zijn allen op de top! Rete gaaf!
Na de waterval gingen ook wij terug naar de weg. Daar aangekomen bleek de jongen met de hoofdwond nog in de bus te zitten. Ze waren gewoon nog niet naar het ziekenhuis gegaan. De jongen zag er beroerd uit. Mark heeft zijn wond opnieuw verzorgd en de gids de opdracht gegeven om direct naar een internationaal ziekenhuis te rijden, dit in verband met hygiëne. Hij heeft dit ook aan de jongens vertelt. Daarna namen we afscheid van elkaar en werd het voor ons tijd om naar Hoi an te gaan. In de auto deed Mark zijn schoenen losser. Ik vond dat wel een goed idee, maar door al het vocht waren mijn veters zo vast gaan klemmen dat ik ze niet los kreeg. Toen ik Mark om hulp vroeg, zei hij bij de tweede voet: "Oh shit." Ik reageerde daarop door hem te vragen of de knoop zo strak zat, waarop Mark met grote ogen naar me keek en zei: "Nee, je hebt een bloedzuiger op je been zitten."
Oké, eerlijk... Op dat moment was de auto te klein, want Marjolein werd gek! Ik zag de little sucker zitten en dat ding moest eraf! De auto werd aan de kant gezet en de drie mannen bekeken de bloedzuiger (die zichzelf lekker vol zat te vreten aan mijn bloed) op mijn been. Then, die zelf jaren in de jungle heeft gewoond, zei dat we er een aansteker tegen moesten houden, want als je er aan trekt blijft de tong zitten en dat kan gaan ontsteken. In het ergste geval moet je deze dan laten verwijderen in het ziekenhuis.
Nadat de mannen twee keer de vlam tegen mijn been hielden (ruikt zo lekker verbrand haar), hadden ze uiteindelijk het vlammetje onder de bloedzuiger, die direct losliet. De wond moesten we laten bloeden en dat heeft het zeker nog anderhalfuur gedaan.
Onderweg naar Hoi an zijn we gestopt bij een oyster farm. Anders dan de farm in Halong Bay, kweken ze hier oesters om hun vlees en niet voor de parel. Mark en ik hebben oester al lang op ons verlanglijstje staan, dus dit was het moment om ze te proberen. We zijn gegaan voor de rauwe bereiding en deze smaakten heerlijk!
Met een volle buik en een voldaan gevoel vervolgden we onze weg, waarbij we verschillende tussenstops hebben gemaakt om foto's van de omgeving te schieten.
Om 17:30 uur kwamen we dan eindelijk aan in Hoi an. Het was weer een heel mooi hotel en midden in het centrum van Hoi an, waarbij Het oude gedeelte om de hoek lag.
We moeten eerlijk bekennen dat we verliefd zijn geworden op deze stad, met haar koloniale Franse huisjes, die allemaal versierd zijn met lichtgevende, kleurrijke lampions. Romantischer kan bijna niet. De komende dagen zullen we hier verblijven voor een paar relaxte dagen aan de kust. We konden ons geen betere plek wensen om ons één jarig jubileum te vieren en Mark zijn verjaardag!
Vandaag sloten we de dag af in het uitgaansgebied van Hoi an, waar we tot de late uurtjes cocktails hebben gedronken en hebben gedanst.
In ongeveer een uur brachten zij ons naar Bach ma. Daar reed Then ons via enge, smalle weggetjes naar de top van de berg.
De laatste kilometer moesten we zelf omhoog klimmen. Boven op de berg aangekomen hadden we prachtig uitzicht over de lagoon, stranden en dorpen.
Hier leerden we ook wat meer over de oorlog met de Amerikanen. Zij hadden op Bach Ma een basis met helikopterplatform en al. Deze kreeg de naam The Sledge. Vanaf deze basis hadden ze goed overzicht op het gebied. Helaas hebben de Amerikanen vanaf hier ook veel met Agent Orange gesproeid, wat de flora en fauna flink heeft aangetast.
Vanaf de top van de berg zijn we gaan hiken naar de Vijf meren. Onderweg kon je goed de sporen van de Viet Cong Oorlog zien. Het pad werd afgewisseld met tunnels, waar de Viet Cong zich in verscholen heeft.
Op een bepaald moment moesten we af gaan wijken van het pad. Hao legde ons uit dat we moesten oppassen voor gladde stenen, insecten en bloedzuigers, want we gingen nu echt de jungle van Vietnam in. Gladde stenen en insecten...Oké, maar bloedzuigers... Daar had ik toch even helemaal geen zin in!
Hao vertelde ons ook dat het pad naar de Meren gevaarlijk was en dat we door middel van een kabel moesten afdalen.
Omringd door wilderig groen daalden we af en wat heb ik doodsangsten uitgestaan.
De kabel was een dunne staalkabel op de Vietnamese manier vastgemaakt aan takken en stukken steen en de rand die was afmoesten dalen was eigenlijk gewoon een klif. Ik ging heel langzaam, omdat ik door mijn kinikende knieën amper durfde te bewegen. Doordat ik zo langzaam was, sloten een groep jongens van onze leeftijd aan bij onze hike. Zij waren hetzelfde pad aan het bewandelen en ik schaamde me ervoor dat ik de boel zo op hield. Op een bepaald moment heb ik huilend aan de rand gehangen. Ik citeer: "Neeeee! Ik kan dit niet, die kabel kan mijn gewicht niet houden. Ik wil terug! Dit wordt mijn dood!" De afdaling was zo steil dat ik letterlijk moest gaan hangen aan die staalkabel, maar daar stond geen spanning op. Het was eigenlijk een soort van abseilen alleen dan moest je het zonder beveiligingen doen en het afdalen met je handen en benen doen. Maarja... Ik kan daar de rest van de vakantie aan die muur geplakt blijven zitten en huilen, er stonden nog een aantal relax dagen aan het strand op de planning, dus ik moest toch naar beneden als ik daar nog van wilde genieten.
Na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij de verschillende meren en watervallen. De tocht was weliswaar verschrikkelijk, maar ik heb samen met Mark op de meest prachtige locatie gezwommen. Op deze locatie hebben we ook geluncht. De jongens van de andere groep waren er ook nog steeds en met hun hebben we veel lol gehad in het water. Toen we allemaal zaten te eten, ontstond er op eens paniek. Een van de jongens was een stukje gaan lopen en uitgegleden. Hij heeft daarbij een valt gemaakt van ongeveer 4 meter. Onze gids zag hem onderaan de waterval liggen met aardig wat bloed om hem heen. Hun gids had geen materialen bij zich en was ook niet bekwaam in het behandelen van de flinke hoofdwond. Dit probleem had ook onze gids en niemand van de groep jongens had blijkbaar een EHBO diploma. Gelukkig was Mark daar. Gezamenlijk met zijn EHBO-kitje daalde hij af naar de jongen, waar hij hem de juiste verzorging kon bieden. De jongen was er slecht aan toe. Hij had een diepe snee in zijn gezicht en meerdere tanden gebroken. Op zijn hoofd zat een dikke bult en hij was een stuk geheugen kwijt. We besloten om allemaal snel onze spullen in te pakken en de jongen naar de bus te brengen. Dan besef je opeens wat een hel de jungle kan zijn. Er is geen mogelijkheid voor voertuigen om te komen. Als je hulp nodig hebt, moet je zelf met je verwondingen naar een plek lopen waar je geholpen kunt worden. In het geval van de jongen was dit nog een hike van 3km.
Op een bepaald moment kwamen we voor een keuze te staan. Het ene pad leidde naar de Rodondendron Waterval en de andere naar de weg. Mark vond het moeilijk om de jongen alleen te laten, maar samen met zijn vriend en de gids van de jongens werd hij naar de bus gebracht. Onze gids ging met ons en de andere jongens naar de waterval.
Deze was fantastisch mooi. Hij was 400 meter hoog en wij stonden met zijn allen op de top! Rete gaaf!
Na de waterval gingen ook wij terug naar de weg. Daar aangekomen bleek de jongen met de hoofdwond nog in de bus te zitten. Ze waren gewoon nog niet naar het ziekenhuis gegaan. De jongen zag er beroerd uit. Mark heeft zijn wond opnieuw verzorgd en de gids de opdracht gegeven om direct naar een internationaal ziekenhuis te rijden, dit in verband met hygiëne. Hij heeft dit ook aan de jongens vertelt. Daarna namen we afscheid van elkaar en werd het voor ons tijd om naar Hoi an te gaan. In de auto deed Mark zijn schoenen losser. Ik vond dat wel een goed idee, maar door al het vocht waren mijn veters zo vast gaan klemmen dat ik ze niet los kreeg. Toen ik Mark om hulp vroeg, zei hij bij de tweede voet: "Oh shit." Ik reageerde daarop door hem te vragen of de knoop zo strak zat, waarop Mark met grote ogen naar me keek en zei: "Nee, je hebt een bloedzuiger op je been zitten."
Oké, eerlijk... Op dat moment was de auto te klein, want Marjolein werd gek! Ik zag de little sucker zitten en dat ding moest eraf! De auto werd aan de kant gezet en de drie mannen bekeken de bloedzuiger (die zichzelf lekker vol zat te vreten aan mijn bloed) op mijn been. Then, die zelf jaren in de jungle heeft gewoond, zei dat we er een aansteker tegen moesten houden, want als je er aan trekt blijft de tong zitten en dat kan gaan ontsteken. In het ergste geval moet je deze dan laten verwijderen in het ziekenhuis.
Nadat de mannen twee keer de vlam tegen mijn been hielden (ruikt zo lekker verbrand haar), hadden ze uiteindelijk het vlammetje onder de bloedzuiger, die direct losliet. De wond moesten we laten bloeden en dat heeft het zeker nog anderhalfuur gedaan.
Onderweg naar Hoi an zijn we gestopt bij een oyster farm. Anders dan de farm in Halong Bay, kweken ze hier oesters om hun vlees en niet voor de parel. Mark en ik hebben oester al lang op ons verlanglijstje staan, dus dit was het moment om ze te proberen. We zijn gegaan voor de rauwe bereiding en deze smaakten heerlijk!
Met een volle buik en een voldaan gevoel vervolgden we onze weg, waarbij we verschillende tussenstops hebben gemaakt om foto's van de omgeving te schieten.
Om 17:30 uur kwamen we dan eindelijk aan in Hoi an. Het was weer een heel mooi hotel en midden in het centrum van Hoi an, waarbij Het oude gedeelte om de hoek lag.
We moeten eerlijk bekennen dat we verliefd zijn geworden op deze stad, met haar koloniale Franse huisjes, die allemaal versierd zijn met lichtgevende, kleurrijke lampions. Romantischer kan bijna niet. De komende dagen zullen we hier verblijven voor een paar relaxte dagen aan de kust. We konden ons geen betere plek wensen om ons één jarig jubileum te vieren en Mark zijn verjaardag!
Vandaag sloten we de dag af in het uitgaansgebied van Hoi an, waar we tot de late uurtjes cocktails hebben gedronken en hebben gedanst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
