Sapa

Reizen met de nachttrein... Wat zal ik er over zeggen... Het klinkt romantisch. Met de nachttrein door Vietnam reizen. Het is echter veel minder romantisch in de realiteit. De cabine is veel te klein en veel te heet en de trein hobbelt zo erg, dat als je eindelijk denkt in slaap te vallen, je met een noodgang richting het plafond wordt gelanceerd. Toch is het wel een ervaring die je moet hebben opgedaan in Vietnam en die nemen we dan ook voor lief!
Toen de trein bijna aankwam in Sapa werden we met harde muziek en geklop op de deur gewekt. Binnen een halfuur moesten we klaar staan om de trein te verlaten. Dit was wel even een haast klus.
En dan sta je daar met al je, nog half slaperige, medereizigers op het perron van Sapa op nog geen 5 minuten verwijderd van de Chinese grens. In lange rijen liepen we richting de uitgang van het station. Daar vonden we ons vervoer richting het hotel. Met ongeveer een uur stonden we voor ons hotel in een prachtige, groene, bergachtige omgeving.
Daar leerden we Huy kennen. Hij zou ons vandaag meenemen voor een fietstocht door de bergen, maar eerst mochten we even lekker bijkomen van de reis en aanschuiven voor het ontbijt. Daarna zijn we richting de verhuurder van de fietsen gelopen. Toen we uit het hotel wegliepen waren we met zijn drieën, maar de Black H'Mong vrouwen van hier vinden toeristen prachtig en besluiten spontaan een stukje met je mee te lopen. Voor we het wisten liepen we met een groepje van zes de heuvel af.
Om 09:00 uur zijn we op de mountainbike gestapt voor een rit door de rijstvelden. Het weer was bar slecht (als in: een douche van regen), maar we waren te nieuwsgierig naar de omgeving dus we zijn toch gegaan.
Wat heb ik afgezien op de fiets! Alle vloekwoorden in mijn vocabulaire zijn gepasseerd. Niet, omdat de fiets slecht was. Niet, omdat de weg slecht was. Nee, het was simpelweg afzien, omdat mijn benen niet gewend zijn aan hellingen van 19%. Je trapt je haast dood! En ook nu maakte de omgeving mijn bijna dood ervaring goed! Trapsgewijze rijstvelden, kleine bergdorpjes, maisvelden en groene bomen wisselde elkaar af. Wolken die de bergen zachtjes aanraken, maakten de omgeving magisch! Ik heb de films nooit gezien, maar het gaf met een Lord of the Rings gevoel. Gelukkig stopte Huy regelmatig om ons foto's te laten maken van de omgeving. Je kon merken dat hij erg trots op zijn land was en de schoonheid ervan.
Op de helft van onze fietstocht zijn we gestopt voor een koud drankje. Daarna zijn we verder gereden naar een klein bergdorpje waar we bij een gezin mochten aanschuiven voor de lunch. Dit gezin behoort tot de Red Dao. Een van de vele bergstammen hier in Noord Vietnam. Daar kregen we een voetenbadje aangeboden met Vietnamese kruiden er in. Huy legde ons uit de Red Dao bekend staan om hun natuurlijke medicijnen. Ik heb de kracht ervan ook direct ervaren bij mijn voeten. Ik loop sinds onze aankomst al met opgezette voeten rond hier. Na het bad waren ze vele malen slanker. Mark en ik hebben dan ook direct twee flesjes meegenomen.
In de middag hebben we er voor gekozen om even helemaal niets te doen. Na al het wandelen en fietsen waren we hier wel aan toe.
's Avonds zijn we in Sapa ergens op een balkon (want veel terrassen zijn op een balkon hier) gaan zitten. Daar hebben we sangria gedronken en heerlijk gegeten. Mark had traditioneel bereidde gans en ik had dezelfde versie, maar dan met eend.
We raakten daar aan de praat met een paar Australiërs. Ze konden ons niet plaatsen, omdat ze vonden dat ik een Amerikaans dialect had en Mark een Canadese. Ze waren dan ook erg verbaasd toen we ze vertelden dat we Nederlanders waren.
Toen de Australiërs weer vertrokken, hebben wij ook onze spullen gepakt en zijn we door de stad gaan struinen. We kwamen toen terecht bij de Corner Pub. Hier draaiden ze reggae. Ik moest dus naar binnen hier. Het interieur was nog beter. Alsof ik in klein Afrika stapte. We hebben hier verschillende cocktails gedronken. Ik was bang dat de rekening gigantisch zou zijn, maar uiteindelijk bleek dat we maar €3,- per cocktail hadden betaald.
Op de terugweg zijn Mark en ik gestopt bij een klein lokaal winkeltje. Hier kwamen we in contact met wat Nederlanders. Het lukte hen niet om de goede sigaretten te kopen. Mark en ik besloten om ze te helpen. Toen ze eindelijk hadden wat ze moesten hebben, namen we afscheid en konden Mark en ik de vrouw ondervragen voor hetgeen wij zochten, namelijk: heavy water. We waren er van overtuigd dat ze dit moest verkopen aangezien het een typisch Vietnamees drankje is. Toen we er naar vroegen snapte de vrouw ons in eerste instantie niet. Toen we uitlegden dat we opzoek waren naar water met alcohol erin, begreep ze meteen wat we bedoelden. Ze wees naar een grote jerrycan in de hoek van het winkeltje. We knikten, waarop de vrouw naar achteren liep voor een flesje en deze vulde met het sterke drankje. Mark en ik vonden het super vet dat het ons gelukt was om het heavy water te bemachtigen. Gauw zijn we terug gelopen naar het hotel, waar we nog een paar glaasjes heavy water gedronken hebben.